Af hverju stafar gremjan vestan hafs?

Vanlíðan og pirringur ræður ríkjum innan amerísku elítunnar. Mike Whitney skrifar hér um „óendanlega pirrandi áróðursherferð“ undanfarinna átta mánaða þar sem fólk má hlusta á stöðuga síbylju voldugustu fjölmiðlanna sem tala um íhlutun Rússa í forsetakosningarnar sl. haust eins og viðtekin sannindi... „og á þeim átta mánuðum hafa hvorki fjölmiðlar, stjórnmálamenn né leyniþjónustumenn, sesm segjast vissir um að Rússar hafi blandað sér í bandarísku kosningarnar náð að framkalla neitt sem nálgast það að vera sannanir.“

En hvað veldur þessari ógurlegu gremju? það er í fyrsta lagi, svarar Whitney... „af því Because Donald Trump hafði ósvífni til að vinna kosningar sem voru eyrnamerktar handa eftirlæti valdakerfisins, hnattvæðingarsinna og leiðandi stríðsæsingamanni, Hillary Clinton. Það er það sem nornaveiðarnar snúast um, öfund." 

Af hverju velur svo „djúpríkisvaldið“ Rússa sem skotmark í þessum nornaveiðum?
"That’s easy. Just look at a map. For the last 16 years, the US has been rampaging across North Africa, the Middle East and Central Asia. Washington intends to control critical oil and natural gas reserves in the ME, establish military bases across Central Asia, and remain the dominant player in an area of that is set to become the most populous and prosperous region of the world... But one country has upset that plan, blocked that plan, derailed that plan. Russia. Russia has stopped Washington’s murderous marauding and genocidal depredations in Ukraine and Syria, which is why the US foreign policy establishment is so pissed-off. US elites aren’t used to obstacles. For the last quarter of a century... the world had been Washington’s oyster. If the president of the United States wanted to invade a country in the Middle East, kill a million people, and leave the place in a smoldering pile of rubble, then who could stop him? Nobody. Because Washington owns this fu**ing planet and everyone else is just a visitor. But now all that’s changed."  Sjá grein Whitneys: 

Við þetta þarf að bæta að þessi botnlausi valdahroki elítunnar í hinu hnignandi risaveldi (frjálslynda hluta hennar enn frekar en þeim íhaldssama) færir þjóðum heims reginböl í formi styrjalda og sívaxandi hættu á tortímandi heimsófriði. Það alvarlegasta í málinu er að friðarhreyfing Vestursins er fórnarlamb lygamaskínunnar og þar með lömuð og nánast dauð.

... munum hætta að steypa stjórnvöldum...

(Birt á fésbókarsíðu SHA 5. des 2016)
                 

Skv. íslenskum fjölmiðlum er aðalatriðið í „fyrirbærinu Trump“ rasismi og kvenfyrirlitning, enda var það sú lína sem heimselítan á Austurströnd USA markaði – og tala hins vegar sem minnst um raunveruleg áhugaefni almennings, efni sem popúlistinn Trump spilaði á. Trump vann kosningarnar á að tala gegn hnattvæðingunni, eins og ég hef áður skrifað um. Hann sigraði líka út á það að hafna stríðsstefnu Clintonanna, Bushanna og Obama. Að því leyti eru kosningarnar merki um heilbrigði frekar en sjúkleika almenningsálitsins. En breytingin er auðvitað ekki orðin né björnin unninn. Obama vann líka kosningarnar 2008 út á friðsamlegri stefnu en mótherjinn, og sveik það allt rækilega. Ef dæma skal af reynslunni er líklegra en hitt að svipað gerist aftur. Vald „The Military Industrial Complex“ og Wall Street er óskert.

Samt er eitthvað að gerast í utanríkisstefnu sem e.t.v. er raunverulegt. Í ræðu í Cincinnati 1. desember lagði Trump ennþá áherslu á að valdaskiptaaðgerðum USA yrði að linna. M.a. sagði hann: „ We will pursue a new foreign policy that finally learns from the mistakes of the past. We will stop looking to topple regimes and overthrow governments, folks... 6 trillion dollars [wasted] in the Middle East. Our goal is stability, not chaos. We want to rebuild our country. We will partner with any nation that is willing to join us in the effort to defeat ISIS and radical Islamic terrorism. In our dealings with other countries, we will seek shared interests wherever possible and pursue a new era of peace, understanding, and good will.“ Donald Trump er enginn spámaður, og markmið hans er imperíslískt: „Make America great again!“ En sennilega má skoða „raunsæi“ hans sem aðvörunarljós í mælaborðinu, m.ö.o. merki um að hluti yfirstéttarinnar sjái og viðurkenni að skrjóðurinn er orðinn lélegur en ekur bara lengra og lengra út á fenjasvæðið.

Trump nefnir í ofanskráðri klausu mikilvæga ástæðu til þess að breyta þurfi um stefnu, nefnilega kostnaðinn. Á þessari öld er stríðskostnaður Bandaríkjanna sex þúsund milljarðar dollara. Obama hefur í sinni stjórnartíð varpað sprengjum á 7 lönd og staðið að valdaránum í Líbíu og Úkraínu, og hefur að stórum hluta rekið stríðin á lánum svo skuldir USA eru hrollvekjandi á flesta mælikvarða. Og þessar hernaðarlegu valdaskiptaaðgerðir eru ekki bara dýrar, þær hafa flestar gengið mjög brösuglega eða illa. Og sú síðasta, Sýrland, er að tapast á vígvellinum. „Raunsæið“ sem Trump sýnir a.m.k. í orði – og þar með hluti elítunnar vestur þar – felst í því að sjá að þetta getur ekki gengið óbreytt áfram, horfast í augu við að staða USA er breytt.

Listin að selja stríð

(Birtist á vef SHA fridur.is 17. sept 2013)

(Þessi grein var send Fréttablaðinu 24. ágúst, þremur dögum eftir efnavopnaárásina í Damaskus, en blaðið hefur ekki áhuga. Efnið hefur þó ekki úrelst á nokkurn hátt.)
Markaðssetning stríðs er háþróuð list innan heimsvaldasinnaðra herfræða. Vesturveldin hafa í tvö ár reynt að skapa sér grundvöll til hernaðaríhlutunar í Sýrland. Í fyrra drógu Bandaríkin, Bretar og Frakkar upp rautt strik: Ef annar hvor aðilinn (!) í borgarastríðinu beitir efnavopnum er það tilefni til íhlutunar „alþjóðasamfélagsins“.  Uppreisnaröflin hafa því allt að vinna af beitingu efnavopna en Sýrlandsstjórn öllu að tapa svo það er óhugsandi að hún standi að eiturgasárásinni í úthverfi Damaskus, framan við nefið á eftirlitsnefnd SÞ.

Vestræn hernaðarstefna á sér blóðuga sögu og árásarhneigðin vex nú í takt við dýpkandi kreppu. En almenningur Vesturlanda er tregari til að styðja stríðsrekstur en í nýlendusókn 19. aldar. Altént verður að selja stríðin undir öðrum vörumerkjum en þá. Ekki hægt að segja hið sanna: að stríðin snúist um að viðhalda arðránskerfinu mikla, að þau snúist um olíu, olíuflutninga, auðlindir og samkeppni um markaði og áhrifasvæði. Ekki dugir lengur að segja að þau snúist um siðun og kristnun óæðri kynstofna – né baráttuna gegn hinum voðalega heimskommúnisma.

Stríðin verður að markaðssetja af klókindum. Ný vörumerki þeirra eru: uppræting gjöreyðingarvopna, uppræting harðstjóra (nema þeir séu vestrænt sinnaðir!), mannúð, kvenfrelsi, stríð gegn hryðjuverkum…

Þegar ráðast skal á land er vestræn pressa látin auglýsa vörumerki stríðsins. Laura Bush forsetafrú hélt sína fyrstu útvarpsræðu rétt eftir innrásina í Afganistan 2001. Erindið var að hvetja til alþjóðlegrar fordæmingar á  kúgun afganskra kvenna. Og sendiherra Bushstjórnarinnar á Íslandi fagnaði því sérstaklega að fá hér femínískan utanríkisráðherra, Ingibjörgu Sólrúnu, til að tala máli stríðsins hér heima og erlendis (sjá Grapevine nr. 12 2013).

Væntanleg íhlutun í Sýrland – eins stríðið í Írak og umsátrið um Íran – er sögð snúast um „upprætingu gjöreyðingavopna“. Í Líbíu, eins og í Júgóslavíu var auglýst „mannúðarinnrás“ gegn skrímsli. Þá var það verkefni vestrænnar pressu að gera Milosevic og Gaddafi að nægilega miklum skrímslum svo hægt yrði að siga NATO á þá. Enn fremur var frjálsum félagasamtökum beitt hugvitsamlega fyrir stríðsvagninn. Í aðdraganda Líbíustríðs var bænaskrá um hernaðaríhlutun undirrituð af 70 „mannréttindasamtökum“ send Ban-ki Moon og átti hún mikinn þátt í að SÞ samþykkti loftferðabannið á Líbíu.

Jafnvel heilaþvottur vestrænu fréttastöðvanna nægir ekki til að æsa almenning til að styðja stríð.  Hið svokallaða „stríð gegn hryðjuverkum“, allt frá 11. september til eiturgasárasarinnar við Damaskus einkennist af röð atburða sviðssettum af vestrænum leyniþjónustum, atburðum sem skapa mynd af stöðugri ytri ógn sem réttlætir hernaðinn út á við og lögregluríkið heima fyrir. Eitt dæmi: Núna í ágúst lét USA um tíma loka 19 sendiráðum og ræðismannsskrifstofum í Miðausturlöndum til að viðhalda ímyndinni af hryðjuverkaógn, og vísaði til símasamtals tveggja Al Kída-manna í Jemen.

Í þessu mikla leikverki gegna hópar íslamista lykilhlutverki. Það er í góðu samræmi við allan þennan djöflapóker að virkja  yfirlýsta andstæðinga Vesturlanda fyrir hagsmuni Vesturlanda. Al Kaída – verkfæri og sköpunarverk CIA – gegnir lykilhlutverki í þessu tilliti. Hlutverk vígahópsins hefur einkum verið að gefa Bandaríkjunum og NATO-ríkjum tilefni til íhlutana á útvöldum svæðum (sbr. Afganistan, Jemen, Sómalíu, Malí…). Stundum beita heimsvaldasinnar hins vegar „trúardeilutrompinu“ og vopna ákveðna trúarhópa (eða þjóðernishópa) gegn öðrum og gegn stjórnvöldum sem losna þarf við. Þá birtist Al Kaída einfaldlega sem vígasveitir í uppreisn og borgarastyrjöld sem Vesturveldin og arabísk fylgiríki þeirra standa á bak við. Í Sýrlandi heita þeir Al Nusra. Þessi aðferð tókst vel í Líbíu – samstarf innlendra vígahópa og NATO hafði sigur. En taktíkin hefur mistekist í Sýrlandi, Assadstjórnin hefur staðið af sér atlöguna og aftur náð tökum á ástandinu. Þegar trúradeilutrompið virkar ekki má einmitt búast við sviðsettum hamfaraatburði til að réttlæta vestræna íhlutun. Gasárásin við Damaskus ber öll merki örþrifaráða, falsið skín í gegn.

Streð að heimsyfirráðum skýrir árásarhneigðina

(Birtist á vef SHA, fridur.is 6.sept 2013)
Árásarhneigð Vesturveldanna – með Bandaríkin í fararbroddi – eftir fall múrs og Sovéts verður ekki skýrð og skilin nema sem streð eftir heimsyfirráðum. Það þarf orðið meira en meðalheimsku til að trúa á hina vestrænu vísun til „mannúðar og mannréttinda“ í árásunum á Júgóslavíu, Afganistan, Írak, Líbíu og nú Sýrland, enda eru æ færri sem trúa. Dreifing fórnarlandanna í og kringum hin olíuríku Miðasuturlönd er ekki tilviljun. Einbeitt árasárhneigðin er  meira en bara almenn keppni um áhrifasvæði. Hún verður ekki skýrð nema sem keppni um óskert yfirráð Vesturveldanna í Miðausturlöndum – sem aftur er lykilhlekkur í streði að heimsyfirráðum.

Ef leita skal að sögulegri hliðstæðu þess sem nú fer fram er eðlilegast að fara aftur á 4. áratuginn. Öxulveldin hófu þá hernaðarlega útþenslu með innrás Japana í Mansjúríu 1931, síðan inn í Kína og svo koll af kolli en fasistaríkin í Evrópu tóku Abbisiníu 1935, steyptu spænska lýðveldinu, tóku Austurríki, Tékkóslóvakíu, Pólland, Danmörku, Noreg, Frakkland… Í áratug horfði Þjóðabandalagið á þetta og gerði ekkert.

Eftir fall múrs og Sovéts varð heimurinn pólitískt og hernaðarlega einpóla. Yfirþyrmandi vald safnaðist við þennan eina pól þar sem var risaveldið eina, Bandaríkin, og bandamenn þess í NATO. Í krafti þess á sú blokk í flullu tré við alla hugsanlega andstæðinga sína og notfærir sér það óspart.

Efnahagslega – hins vegar – eru aðrir pólar í vexti sem sauma að gömlu heimsveldunum. Það eru „nýmarkaðslöndin“ með Kína þar fremst í flokki. Landið er m.a. stærsti  iðnaðarframleiðandi heims og aðild þess að heimsmarkaði vex stöðugt á kostnað iðnríkja Vesturlanda. Kína er þess vegna strategískur höfuðandstæðingur Vesturveldanna. Efnahagslegt undanhald USA og ESB verður enn greinilegra í yfirstandandi kreppu. Hins vegar getur Kína ekki mælt sig við Bandaríkin í pólitískum, diplómatískum og hernaðarlegum styrk (á sínum tíma tóku Bandaríkin einnig efnahagslega forustu á heimsvísu miklu fyrr en hina pólitísku og hernaðarlegu forustu). Það er þessi blanda efnahagslegs undanhalds og pólitísk-hernaðarlegrar útþenslu sem veldur nýjum og nýjum styrjöldum og afar dapurlegu útliti fyrir heimsfriðinn.

Hernaðartrompið er síðasta stóra tromp Vesturveldanna og þau beita því óspart í heimsvaldataflinu. Útþensluaðferð þeirra er að stórum hluta hernaðarleg. Ekki síst gerist hún með útþenslu og endursköpun eina hernaðarbandalagsins, NATO. NATO hefur fjöldgað aðildarlöndum úr 16 í 28 og rúmlega annar eins fjöldi hefur sk. bandalagsaðild (partnership). Þetta hefur til dæmis leitt af sér að öll lönd við Miðjarðarhaf nema tvö, Sýrland og Líbanon, hafa nú hernaðarlega samvinnu við NATO (fyrir rúmum 2 árum var Líbía þriðja óháða ríkið). Hvert ríki sem bætist við NATO-samstarfið verður hernaðarlegur stökkpallur gegn þeim ríkjum sem eftir eru utan við.

Önnur aðferð í útþenslunni er einmitt sú að ráðast með her á þau ríki sem reka sjálfstæða og óháða utanríkisstefnu. Það gerist alltaf á svipaðan hátt. Vesturveldin setja á dagskrá (í heimspressunni) nauðsyn „valdaskipta“ í viðkomandi landi, beitt er pólitískri og diplómatískri einangrun og leitað að mögulegum misklíðaefnum innan lands, einn trúar- eða þjóðernishópur styrktur gegn öðrum o.s.frv. Jafnframt hefst skrímslisgering (demónisering) stjórnvalda viðkomandi lands gegnum heimspressuna. Ef þetta nægir ekki er leitað að yfirvarpi til íhlutunar. Ef illa tekst til og ekkert heppilegt yfirvarp gefst er það einfaldlega búið til með leyniþjónustuaðferðum og auglýst í heimspressunni (sbr. Sýrland í  dag)

Sem áður segir varð heimurinn einpóla eftir fall múrsins. Á seinni árum hefur vaxið fram nýr pólitískur og hernaðarlegur mótpóll. Lönd sem helst girða fyrir full heimsyfirráð NATO-veldanna eru annars vegar Rússland (f.o.m. Pútin) og hins vegar Kína. Þriðji aðilinn í andstöðuhópnum er Íran og svo eru minni lönd eins og Sýrland, Venezúela og Kúba. Það blasir við að miðað við NATO-blokkina stóru og pólitísk fylgiríki hennar er þessi blokk lítil og minni háttar að pólitískum styrk. Á móti sér hefur hún t.d. nær alla heimspressuna.

Í Miðausturlöndum er staðan sú að Sýrland er eini bandamaður Írans ásamt Hizollasamtökunum í Líbanon. Ef Vesturveldunum tekst að kyrkja Sýrlandsstjórn og ná um leið kverkataki á Hizbolla er augljóst hver er næstur í röðinni: Íran. Leiðin til Teheran liggur um Damaskus. Og – takist síðan að steypa Íransstjórn standa Rússland og Kína einangruð á heimsvísu, og full heimsyfirráð eru þá innan seilingar hjá Vesturblokkinni, a.m.k. raunverulegri hjá nokkru heimsveldi áður.

Það er þetta sem er í húfi. Árásirnar á hin einstöku lönd byggir á herfræðilegri heildarhugsun. Þess vegna stöndum við frammi fyrir þessum djöfulskap. Þess vegna er Bandaríkjaforseti (friðarverlaunahafinn) tilbúinn að setja þennan heimshluta á annan endan með stórstyrjöld. Þess vegna er hann tilbúinn að ráðast á Sýrland þó hann þurfi að fara einn. Hann þykist sjá að mikið hangi á spýtunni. Annars væri háttarlag hans óskiljanlegt.

Ég nefndi í upphafi máls samanburð við 4. áratuginn. Eitt af öðru eru óþæg ríki kyrkt. Heimurinn horfir á. Og nú gildir hið sama um Sameinuðu þjóðirnar eins og Þjóðabandalagið þá: Þær standa ekki gegn þeirri nöktu árásarhneigð sem hér er til umræðu. Þær hafa ýmist  (t.d. í Írak 1991 og Líbíu 2011) beinlínis verið verkfæri hernaðarstefnunnar eða þá setið aðgerðarlausar, og þegjandi látið NATO eða Bandalag viljugra fara sínu fram.

Hafi nokkurn tíma verið tilefni til að andæfa þessum morðingjum heimsins þá er það nú. Kurteisleg tilmæli Sigmundar Davíðs til Obama um að „leita friðsamlegra lausna“ er miklu betri en stuðningur við hernaðaraðgerðirnar en missir samt marks af því talað er við ásrásaraðila. Stríðið í Sýrlandi hefur frá upphafi verið stríð vestrænt studdra innrásaafla gegn Sýrlandi. Krafan til Obama og bandamanna hans er: Burt með býfurnar af sýrlandi. Og ef/er árás hefst er skylda okkar: fullur stuðningur við Sýrland.

Vestræn hernaðarstefna og við

Birt á attac.is 17/05/2013 

Sýrland sem eitt af "öxulveldum hins illa"

Heitustu stríðsátök undanfarinna tveggja ára eru í Sýrlandi. Talið er að 100 þúsund manns séu dauðir í Sýrlandsstríðinu og 1-3 milljónir á flótta. Ásakanir eru nú settar fram um beitingu efnavopna í landinu auk sprengjutilræða og hermdaraðgerða, og áður hefur Obama sagt að einmitt beiting efnavopna sé það "rauða strik" sem - ef farið væri yfir - geti réttlætt íhlutun s.k.. "alþjóðasamfélags" í landið.

Jafnhliða á sér stað mikill vígbúnaður kringum Íran, viðskiptabann og stríðshótanir í garð íranskra stjórnvalda. Það er réttlætt með kjarnorkuáætlun Írana. Ísrael talar einmitt um "rautt strik" sem Íran sé nálægt að fara yfir og megi þá búast við að verða fyrir árás.

Fréttaflutningurinn af efnavopnum í Sýrlandi og kjarnorkuvopnin í Íran gefur sterkadejavutilfinningu. Við höfum heyrt mjög líkar fréttir áður. Þarna eru Vestrænar fréttastofur og vestrænir þjóðarleiðtogar komnir af stað með sama yfirvarp og það sem réttlætti innrásina á Írak árið 2003, en reyndist vera upplýsingar og fréttir framleiddar hjá vestrænum hermálayfirvöldum og leyniþjónustum.

Svíinn Hans Blix fór þá fyrir vopnaeftirliti SÞ og bað alltaf um lengri frest til að kanna málið, en var svo alveg hundsaður. Hann segir nú hiklaust að innrásin hafi byggst á fölsuðum forsendum og verið brot gegn þjóðarrétti.

Nú er starfandi á vegum Mannréttindanefndar SÞ rannsóknarnefnd um stríðsglæpi í Sýrlandsstríðinu. Ein leiðandi kona í nefndinni er hin svissneska Carla del Ponte. Fyrir 10 dögum sagði hún eftirfarandi við blaðið The Independent, "það eru sterkar vísbendingar um að uppreisnarmenn hafi notað efnavopn, en það eru ekki vísbendingar um að stjórnvöld hafi notað slík vopn." (The Independent 6. Maí 2013).

Ef vel er leitað í fréttum má finna upplýsingar um meginatriði eins og þetta, en fréttaflutningur í þveröfuga átt er hins vegar miklu fyrirferðarmeiri og háværari. Sá fréttaflutningur lýsir átökunum í Sýrlandi sem hluta af "arabíska vorinu" þar sem friðsamir mótmælendur mæta þungvopnuðum her landsins og lögreglu. Það rímar hins vegar illa við þá staðreynd - sem líka heyrist stöku sinnum - að uppreisnaröflin hafa drepið þúsundir, jafnvel tugþúsundir sýrlenskra hermanna.

Spurning: Hverjir BERA UPPI UPPREISNINA Í SÝRLANDI? Það hefur lengi verið kunnugt að kjarninn í hersveitum uppreisnaraflanna, bæði herskáustu og árangursríkustu sveitirnar, tilheyra íslamísku samtökunum al Nusra.

Ein mikilvæg staðreynd í málinu sem hefur lengi heyrst á litlum hliðarfjölmiðlum birtist svo í apríl sl. í ýmsum meginstraumsfjölmiðlum, nefnilega að þessi samtök, AL NUSRA, ERU HLUTI AF AL KAÍDA. Ég nefni í því sambandi einn helsta sérfræðing CNN í málefnum Miðausturlanda, Peter Bergen, og einnig franska blaðið Le Monde sem er ein mikilvægasta málpípa frönsku ríkisstjórnarinnar.

Þetta hljómar ólíkindalega í eyru sem lengi hafa verið fóðruð á því að Bandaríkin og NATO hafi farið í sitt heimsstríð, stríðið gegn hryðjuverkum, með samtökin Al Kaída sem helsta skotmark. Það að Al Kaída skuli bera uppi uppreisnina gegn Assad á samt ekki að koma alveg á óvart þeim sem hafa fylgst sæmilega með átökum við Miðjarðarhaf undafarið. Það rifjar upp Líbíustríðið. Einnig þar voru það íslamistar, og m.a. hópar tengdir Al Kaída, sem báru uppi uppreisnina gegn Gaddafí og fengu vopnastuðning frá helstu fylgiríkjum Vesturveldanna meðal araba, Saudi Arabíu og Qatar og síðan þann stuðning úr lofti frá NATO sem reið baggamuninn.

Þetta er sem sagt sú uppreisn í Sýrlandi sem lýst er í fréttum sem uppreisn lýðræðissinna en eru skærur og hermdarverk íslamskra trúarhópa sem eru tilbúnir að beita vopnum fyrir málstað sinn. Þetta er uppreisn innan gæsalappa. Taka verður fram að mjög mikilvægur þáttur í þessari s.k.. uppreisn er útlendingar. Það kemur fram á ýmsum fréttastofum að þúsundir erlendra jihadista munu vera í Sýrlandi til að berjast við Assad-stjórnina, flestir frá Mið-Austurlöndum og Norður Afríku en einnig eru nokkur hundruð frá Evrópu1.

Önnur spurning: Hverjir STANDA Á BAK VIÐ uppreisnaröflin í Sýrlandi? Það er á allra vitorði að uppreisnaröflin eru vopnuð af traustustu fylgiríkjum Bandaríkjanna meðal araba, Qatar og Saudi Arabíu, rétt eins og var í Líbíustríðinu. Uppreisnarsveitirnar eiga sér ennfremur bækistöðvar og aðstöðu í eina fullgilda NATO-landinu við landamæri Sýrlands, Tyrklandi. Þann 19. mars mátti lesa eftirfarandi á CBS-news:

[Stavridis] yfirmaður bandarísku herstjórnarinnar í Evrópu sagði að NATO stæði að áætlun um mögulega hernaðaraðgerð í Sýrlandi og að bandarískar hersveitir væru undirbúnar ef kall kæmi frá SÞ og aðildarlöndum NATO… og ennfremur að mögulegar leiðir til að styðja andspyrnuöflin í Sýrlandi, leiðir sem gætu bundið enda á þráteflið í landinu væru nú kannaðar af aðildarríkjum.

Bakhjarl uppreisnarinnar er sem sagt tvíeykið Bandaríkin og NATO. Þriðji aðilinn er Ísrael sem hefur nú um hríð gert beinar loftárásir á Sýrland. Af þessu samanlögðu sést að það er meira en hæpið að tala um stríðið í Sýrlandi sem uppreisn eða borgarastríð. Þetta er ein tegund innrásarstríðs, stríð vestrænna stórvelda gegn fátæku þjóðríki, innrás sem ennþá er aðallega háð gegnum leiguhermenn og staðgengla.

Eftir lok kalda stríðsins er aðeins eitt risaveldi í heiminum, risaveldi sem fyrir vikið fer mjög sínu fram. Bandaríkin og NATO hafa farið með æðsta vald í alþjóðastjórmálum. Þetta er enn fremur sú tvíeining sem staðið hefur á bak við öll helstu stríðsátök í verölinni eftir lok kalda stríðsins, ég endurtek, ÖLL HELSTU STRÍÐSÁTÖK í veröldinni. Og í Mið-Austurlöndum er svo óhætt að bæta við þriðja aðilanum, Ísrael, svo úr verður æðstráðandi þríeining í málefnum þessa svæðis: USA NATO og Ísrael.

Það var George W Bush sem kom með heitið "öxulveldi hins illa" í framhaldi af atburðunum 11. September, og nefndi Írak, Íran og N-Kóreu. Hann sagði orðrétt: "States like these constitute an axis of evil". Sendiherra hans hjá SÞ, John Bolton, bætti skömmu síðar við þremur ríkjum til viðbótar á listann: Kúbu, Líbíu og Sýrlandi. Í þessum 6 landa hópi eru sem sagt 4 lönd í M-Austurlöndum: Írak, Íran, Líbía og Sýrland. Hvernig svo sem atburðirnir 11. september eru til komnir skópu þeir ný skilyrði í alþjóðastjórnmálum. Með þeim bjuggu Bandaríkin sér til aðstæður sem gerðu mögulega stóraukna hörku í viðskiptum við þessi "illu öxulveldi" og öll óhlýðin ríki.

Tveimur mánuðum eða svo eftir 11. september, þegar innrás í Afganistan var nýhafin, var Wesley Clark - sem hafði verið yfirhershöfðingi NATO í Kosovo-stríðinu - staddur í hermálaráðuneytinu í Washington. Hann skrifaði nokkrum árum síðar:

"...í Pentagon í nóvember 2001 hafði einn af yfirhershöfðingjunum tíma fyrir spjall. Undirbúningur fyrir innrás í Írak var í fullum gangi, sagði hann. En það var fleira í gangi en hún. Hún var rædd, sagði hann, sem liður í fimm ára hernaðaráætlun, og alls var um sjö lönd að ræða, fyrst Írak, síðan Sýrland, Líbanon, Líbíu, Íran, Sómalíu og Súdan." (Wesley Clark, Winning Modern Wars, bls. 130)

Wesley Clark áleit að með 11. september hefði átt sér stað valdarán í Bandaríkjunum sem og þetta valdarán snéri herforingjanum fyrrverandi til ákveðinnar andstöðu við Bush-stjórnina. Í ræðu í október 2007 sagði hann um þessa áætlun að markmið hennar væri að SKAPA UPPLAUSNARÁSTAND (destabilize) í umræddum löndum og gegnum það ætlaði risaveldið að ná þar yfirráðastöðu.

Hvort sem hér var um valdarán að ræða eða ekki er ljóst að Obamastjórnin hefur haldið áfram á þeirri braut sem mörkuð var undir Bush. Munurinn var einkum sá að Obama tókst betur - m.a. í Afganistan og Líbíu - að fylkja Vesturveldunum á bak við sig en Bush hafði tekist. Í stjórnatíð Obama hefur samstaða Bandaríkjanna og ESB-veldanna styrkst og hlutverk NATO í stríðsrekstrinum aukist mjög á kostnað einhliða aðgerða Bandaríkjanna.

Stjórnlistin sem NATO fylgir er einfaldlega sú að viðhalda og styrkja hnattræna stöðu Bandaríkjanna og Vesturveldanna. Baráttan fer fram í öllum heimshlutum, og hún minnkaði ekki heldur harðnaði mikið eftir fall Sovétríkjanna og lok kalda stríðsins. Eftir kalda stríðið hefur ákveðin brennipunktur þessara átaka verið í Miðausturlöndum, að hluta til er það vegna hinna miklu olíuauðæva þess svæðis. Önnur ástæða er sú að þetta var svæði þar sem áhrif gömlu Sovétríkjanna voru veruleg, og við brottfall þeirra skapaðist þar valdatóm og ný færi sóknar fyrir Vesturveldin.

Málið er afskaplega einfalt á teikniborðinu, búinn er til listi og krossað yfir nöfn þeirra ríkja þar sem ekki sitja ásættanlegar ríkisstjórnir að áliti Vesturveldanna. Krossinn þýðir "valdaskipti nauðsynleg", valdaskipti með illu eða góðu. Þegar Clark heimsótti Pentagon 2001 var krossinn yfir 7 ríkjum. Framkvæmdin er auðvitað flóknari. Hún hefur falist í því að þjarma að þessum ríkjum jafnt og þétt - með diplómatískri einangrun, með viðskiptaþvingunum, með því að kynda undir innri ólgu - ekki síst með því að beita trúardeilutrompinu svokallaða - og loks með beinum innrásum í löndin.

Taflið um heimsyfirráð

"Hernaðarstefnan er tímaskekkja, leifar af kaldastríðshugsun" er nokkuð sem friðarsinnar segja oft. Það er mikill og hættulegur misskilningur. Hernaðarstefnan er grundvallarþáttur í keppni heimsveldanna um áhrifasvæði, hún er grundvallarþáttur kapítalískra stjórnmála.

Eftir lok kalda stríðsins hafa USA og NATO eignast nýja andstæðinga. Eftir aldamótin hefur það orðið æ skýrara að strategískur höfuðandstæðingur Bandaríkjanna og NATO er hið nýja efnahagsveldi, Kína. Kína á sér nokkra mikilvæga bandamenn. Sá mikilvægasti er Rússland og Íran er líklega númer tvö. Bandarísk herstjórnarlist beinist að því að einangra og veikja þessa andstæðinga. Bandaríkin og bandamenn þeirra leggja slíka megináherslu á að kyrkja stjórn Assads í Sýrlandi af því sú stjórn er nú orðið eini bandamaður Írana (og þar með Kínverja) í Miðausturlöndum. Til að einangra Íran og koma þar á valdaskiptum er nauðsynlegt að losa sig við Sýrland fyrst.

Herskáasti gerandi á vettvangi alþjóðastjórnmála nútímans er NATO-blokkin, sem er jafnframt langsterkasta hernaðarblokk okkar daga. Ástæða árásarhneigðarinnar er einkum sú að þessi blokk er efnahagslega á undanhaldi. Hernaðarlegir yfirburðir eru þess vegna hennar helsta tromp. Stríðin í Írak, Afganistan og Líbíu og umsátrið um Íran snúast ekki um lýðræði og harðstjórn. Þau snúast um olíu. Ekki bara það, einnig um að tryggja vestræn yfirtök á mikilvægum svæðum og halda andstæðingunum frá. Stærsti olíuseljandi til Kína er Íran. Og í Líbíu hafði fjöldi kínverskra fyrirtækja fjárfest, ekki síst í gjöfulum olíuiðnaði landsins. NATO gerði innrás og þar með urðu Kínverjarnir að draga sig út úr því landi. Kína er orðinn stærsti viðskiptaaðili Afríku á meðan markaðsaðild vestrænna auðhringa dregst þar saman. Kína fjárfestir þar líka meira en nokkurt annað heimsveldi. Svarið við því er AFRICOM, sem er skammstöfun fyrir Afríkuherstjórn Bandaríkjahers. Obama ætlar að senda 3000 hermenn til Afríku á þessu ári og áformar að senda herlið inn í 35 Afríkulönd á næstu árum. Sem sagt eins og ég sagði: efnahagslegt undanhald er vegið upp með hernaðarlegri sókn.

En heimsvaldastefnan fer óhjákvæmilega fram undir FÖLSKU FLAGGI. Hún getur ómögulega sagt opinskátt að hún heyi stríð vegna olíuhagsmuna og til að tryggja aðgang að auðlindum vítt um lönd eða að hún berjist um markaði og áhrifasvæði við Kína og önnur heimsveldi. Ekki er heldur hægt með góðu móti að segja að andstæðingurinn sé af óæðri kynstofni eins og í nýlenduhernaði 19. aldar.

Á 20. öld var kommúnisminn hið stóra skálkaskjól. Hann var gerður að grýlu sem réttlætti íhlutanir heimsvaldasinna um allan heim. Í upphafi 21. aldar var kommúnisminn nær horfinn um sinn og nú varð að tilreiða boðskap heimsvaldastefnunnar öðru vísi.

Yfirskriftir hernaðaraðgerða Bandaríkjanna og NATO hafa undanfarna tvo áratugi einkum verið tvenns konar. Annars vegar s.k.. "stríð gegn hryðjuverkjum". Hins vegar eitthvað sem kallast "mannúðarinnrásir" í einstök þjóðríki undir yfirskyni "skyldunnar til að vernda" borgara þess ríkis. Í tengslum við þetta beitir heimsvaldastefnan flóknum aðferðum til að vinna jarðveginn fyrir innrásir. Ég ætla að nefna þrennt í því sambandi 1) sívaxandi hlutverk vestræns leyniþjónustunets, 2) beiting s.k.. "hryðjuverkaógnar" sem er skipulega notuð og skipulega ræktuð af heimsvaldasinnum 3) trúardeilutrompið sem hefur reynst árangursríkt gagnvart því markmiði sem Wesley Clark nefndi að skapa upplausnarástand í ríkjum sem eru í ónáð, 4) hin mikla spunavél ráðandi vestrænna fréttastofa sem heimsvaldasinnar hafa full yfirráð yfir og býr hún til þá heimsmynd sem réttlætir hernaðarstefnuna.

Ekki er tóm til að fara skipulega í þessi atriði. Ég vil þó staldra aðeins við fyrirbærið Al Kaída. Þetta er dularfullur og herskár flokkur íslamista, nánar tiltekið hreyfing af grein salafista á meginstofni sunnímúslima. Flokkur þessi varð til í leynilegum en afgerandi tengslum við bandaríska leyniþjónustu í stríði Afgana við Sovétmenn á 9. áratugnum. Síðan þá hafa samtök þeirra verið gegnumsmogin af vestrænum flugumönnum og komið afar víða við.

Al Kaída hafa í sannleika reynst fjölnota verkfæri fyrir heimsvaldastefnuna, hálfgert undratæki. Það er ýmist þannig að starfsemi þessara vígahópa - skærur þeirra og hermdarverk - skapa heimsvaldasinnum tilefni og YFIRVARP TIL VOPNAÐRAR ÍHLUTUNAR í ákveðnu landi eða þá að vígahóparnir eru þvert á móti STAÐGENGLAR OG HANDLANGARAR vestrænna heimsvaldasinna í því að skapa upplausn og grafa undan stjórnvöldum í ákveðnu landi sem heimsvaldasinnar hafa sigtað út til "valdaskipta". Hryðjuverkamaður Al Kaída er sem sagt ýmist skotmaður heimsvaldasinna eða skotmark þeirra - og jafn nytsamlegur í báðum hlutverkjum.

Í framhaldi af 11. september var fyrri útgáfan mest notuð, innrás gerð í lönd til að uppræta hryðjuverkastarfsemi. Dæmi um það voru Afganistan og að nokkru leyti Írak. Í Afríku er þessi útgáfa t.d. notuð í Sómalíu og nú síðast í Malí. Seinni árin hefur þó hin útgáfan verið stöðugt meira notuð, þar sem hinir herskáu jihadistar vinna sjálft verkið fyrir heimsvaldasinna sem þurfa bara að sjá þeim fyrir vopnum og e.t.v. aðstoða þá úr lofti. Þannig var það í Líbíu þar sem íslamistar, m.a. Al Kaída, báru uppi landhernaðinn og voru óspart studdir af NATO-ríkjunum. Eldra dæmi er úr Kosovostríðinu þar sem hryðjuverkaher íslamista, s.k.. Frelsisher Kosovo, var í svipuðu hlutverki sem framlengdur armur CIA og NATO.

Í Sýrlandi stendur sterk arabísk þjóðernis- og þjóðfrelsishyggja gegn heimsvaldastefnunni. Samt eru aðstæður þar að sumu leyti heppilegar fyrir utanaðkomandi heimsveldi sem vilja skapa upplausnarástand. Konungsfjölskyldan er af trúarhópi alavíta sem standa nær síamúslimum en sunní og eru auk þess í bandalagi við síamúslimana í Íran, á meðan meirihluti þjóðarinnar er sunnímúslimar sem á margan hátt hafa verið kúgaðir. Við þessi skilyrði er rökrétt aðferð heimsvaldasinna að beita TRÚARDEILUTROMPINU eins og mögulegt er. Það er hluti af nýjum áherslum heimsvaldasinna og sést m.a. á óvæntum en greinilegum vinskap Bandaríkjanna og Múslimabandalagsins í Egyptalandi. Múslimabandalagið hefur t.d. beðið NATO og "alþjóðasamfélagið" um íhlutun í Sýrlandi.

Trúardeilutrompinu í Sýrlandi er beitt á þann hátt að hópum herskárra sunnímúslima eru fengin vopn og aðrir slíkir eru kallaðir til frá öðrum múslimalöndum. Útkoman er alla vega sú að helsta haldreipi Bandaríkjanna og NATO á vígvöllunum Sýrlands er Al Kaída. Sú nöturlega staðreynd sýnir svo ekki verður um villst að hin vestrænu afskipti snúast ekkert um lýðræði og mannréttindaást. Öll meðul sem stuðla að "valdaskiptum" eru jafngóð, öll meðul sem þjóna gráðugum vilja heimsvaldasinna eru jafn góð.

Kostnaðurinn af stríðsrekstri Vesturveldanna er ógurlegur svo ekki sé meira sagt. Samt er hann alls engin sigurganga. Stríð þeirra í Afganistan virðist ekki ætla að vinnast þrátt fyrir þátttöku flestra Evrópuríkja í því auk Bandaríkjanna. Og stríðið í Sýrlandi, háð af íslamískum staðgenglum og leigugerjum studdum af Vesturveldunum, hefur sömu leiðis gengið illa upp á síðkastið með dvínandi bjartsýni um skjótan sigur.

Þessi beiting trúardeilutrompsins hefur ennfremur ýmsar ófyrirséðar hliðarverkanir. Dæmi um það er hvernig stríðið í Sýrlandi flæðir nú aftur yfir landamærin til Íraks og veldur leppstjórn Vesturveldanna þar ómældum vandræðum.

Sem sagt: Eins og oft áður er það samkeppni heimsvaldablokka sem veldur stríðshættunni. Rétt eins og á 4. áratug síðustu aldar er það þó fyrst og fremst ein blokkin sem beitir hernaðarstefnu til að ná markmiðum sínum. Nú er það blokkin USA/NATO.

Ef Assadstjórnin tapar Sýrlandsstríðinu og fellur innan skamms segir öll reynsla okkur að þá verði ekki langt í árás á Íran. Þess vegna er það svo að von friðarins í Miðausturlöndum er nú helst bundin vopnuðum sveitum Assads. Fyrir marga friðarsinna er það of beiskur sannleikur til að kyngja.

Stuðningur Íslands við vestrænan stríðsrekstur

Ísland hefur almennt enga eigin stefnu í málefnum stríðs og friðar, aða en þá að fylgja NATO. Stefna NATO hefur hins vegar tekið afgerandi breytingum hin síðari ár. NATO er nú hnattrænt bandalag, mjög árásarhneigt bandalag og miklu umsvifameira en nokkru sinni áður. Það er tilbúið til íhlutana hvar á hnettinum sem er.

En frá sjónarhóli íslenskra stjórnvalda er málið einfalt. Herir NATO eru okkar menn. Íslensk stjórnvöld hafa stutt ÖLL helstu stríð Bandaríkjanna og NATO frá lokum kalda stríðsins: Bosníustríð, Kosovostríð, stríðið í Afganistan, bæði Íraksstríðin, Líbíustríðið og nú stríðið í Sýrlandi. Það hefur engu máli skipt hvaða flokkar sitja í ríkisstjórn Íslands. Auðvitað hefur beint framlag Íslendinga til viðkomandi aðgerða ekki breytt miklu til eða frá. Samt hefur það verið umtalsvert í mannskap og sérfræðistörfum í Kosovo og síðar í Kabúl, m.a. við að annast flugvelli. Það stendur enn, a.m.k. í Kabúl. Mikilvægari er þó pólitíski stuðningurinn.

Þessi lýsing á ósjálfstæði Íslands á hermálasviðinu á reyndar við um miklu fleiri lönd. Hún á m.a. við um ESB-löndin sem nú hafa ÖLL tengst NATO (ýmist með fullri aðild eða aukaaðild). Það kemur fram í Afganistanstríðinu og kom fram í Líbíustríðinu, í báðum tilfellum hefur öll NATO-blokkin komið fram sem ein órofa fylking, sem vissulega er afgerandi breyting frá því sem var kringum innrásina í Írak 2003.

Íslenska friðarhreyfingin

Nú ætla ég að segja ofurlítið um íslenska friðarsinna. Ég held því fram að íslenskir friðarsinnar hafi haldið vöku sinni, látið óspart í sér heyra og sýnt mikinn styrk í baráttunni kringum Íraksstríðið, en framgöngu þeirra í kringum Líbíustríðið og aftur nú í staðgengilsstríði Vesturveldanna gegn Sýrlandi verður helst lýst sem ærandi þögn.

Lof mér að rifja skjótlega upp mótmælin vegna Íraksstríðsins. Bandaríkin og bandamenn þeirra réðust á Írak 20. mars 2003. Það voru stórir mótmælafundir í Reykjavík í janúar og 14. febrúar og svo á innrásardaginn. Á fundinn 14. febrúar mættu 4000 manns. Einnig voru fundir á Akureyri og Ísafirði. Þá var líka mótmælastaða við bandaríska sendiráðið og síðar við stjórnarráðið á hverjum laugardegi frá janúar og fram í maí. Samhliða þessu voru skrif gegn stríðinu á prenti daglega fyrir augum manna mánuðina fyrir og eftir innrásina.

Svo komu stríðin í Líbíu og í Sýrlandi. Enn hafa engar mótmælaaðgerðir sést vegna þeirra á Íslandi. Skrif og ályktanir SHA vegna Líbíu voru alla vega í lágmarki og engar ályktanir hafa enn birst vegna Sýrlandsstríðsins. Það er freistandi að álykta í þá veru að þetta snerti eitthvað þá staðreynd að á Íslandi hefur setið við völd vinstri stjórn, hvar í eiga sæti nokkrir kunnir herstöðva- og hernaðarandstæðingar. Vinstri stjórnin hefur samt með hefðbundnum hætti íslenskra ríkisstjórna stutt stefnu NATO-veldanna í stríðum þessum. Líklega er óhætt að bæta því á afrekaskrá hennar að hún hafi með samböndum sínum inn í friðarhreyfinguna náð að svæfa hina virku andstríðsbaráttu í landinu.

Rétt er að taka fram að þetta er líka hluti af alþjóðlegu fyrirbæri. Skipuleg andstríðsmótmæli voru gífurleg kringum innrásina í Írak. Í Bandaríkjunum og um gjörvalla Evrópu, og auðvitað víðar. En nú er þessi friðarhreyfing afskaplega veik og víða alveg óvirk. T.d. í Bandaríkjunum veslaðist hún fljótt upp með tilkomu Obama-stjórnarinnar. Hefur þó Obama aukið framlögin til hermála, aukið hernaðarbrölt Bandaríkjanna vítt um heim enn frekar, þó víða sé það gegnum hernaðarráðgjafa og staðgengilsheri frekar en fjölmennt bandarískt herlið.

Af hverju lyppast friðarhreyfingin niður? Skýringin er væntanlega sú að bandaríska auðvaldið setti upp nýtt andlit og nýjan talanda með nýjum forseta. Eftir það tókst því miklu betur en áður að matreiða og bera á borð hernaðarstefnu sína. Nú heita stríðin "mannúðaríhlutanir". Obama fær friðarverðlaun Nóbels fyrir. Eining Vesturlanda að baki honum er órofa, og eftir að ESB-ríkin hafa stóraukið stríðsþátttöku sína innan NATO fær ESB friðarverðlaun líka. En svo er að sjá að þessi lystaukandi framreiðsla stríðanna hafi dugað til að margar friðarhreyfingar ætu hana líka.

Ég slæ því fram í lokin að öll friðarbarátta verður ómarkviss og raunar marklítil ef hún tengist ekki skipulegri og upplýstri andstöðu gegn heimsvaldastefnunni.

---

(flutt á fundi MFÍK 17. maí)

• 1.http://icsr.info/2013/04/icsr-insight-european-foreign-fighters-in-syria...

Og þar með eru öll ESB-ríki orðin þátttakendur í NATO

(birt ist á Vinstri vaktin gegn ESB 9. mars 2013)

Öll ríki ESB nema eitt eru ýmist með fulla aðild eða aukaaðild að NATO. Undantekningin er Kýpur. En ekki lengi úr þessu. Með stjórnarskiptum nú þegar Anastasiades forseti tekur við af Christofias sækir Kýpur um aukaaðild að NATO.

· Evrópuvinstrið heldur því lítt á loft, en nánasti bandamaður ESB er Bandaríkin. Bandaríkin og ESB mynda efnahagslega, pólitíska og hernaðarlega blokk – köllum hana bara Blokkina, enda hefur hún lengi  verið mesta valdasamstæða heims. Hernaðararmur hennar nefnist NATO.

· Blokkin stækkar. Í heimsvaldataflinu mikla á árunum eftir fall Múrsins hafa tvö ferli gengið samhliða yfir Evrópu: Stækkun ESB og stækkun NATO. NATO hefur oft verið skrefi á undan, en stærsti skammtur Austur-Evrópuríkja gekk þó samtímis inn í samböndin tvö, árið 2004.

· Samstarfsþátttaka eða aukaaðild að NATO – svonefnt „Samstarf um frið“ (Partnership for Peace) – var stofnsett að frumkvæði Bandaríkjanna árið 1993. Yfirlýst markmið þess var að skapa traust í samskiptum NATO og Evrópuríkja við fyrrum Sovétríkin.

· Í reynd er þessi samstarfsþátttaka biðsalur eða forgarður að NATO. Öll ríki gömlu Austur-Evrópu (vestan fyrrum Sovétríkja) og flest ríki Balkanskagans auk Eystrasaltsríkjanna (innan fyrrum Sovétríkja) hafa fyrst gerst aðilar að þessu „samstarfi“ og svo fullir aðilar að NATO. Balkanríki sem ókomin eru inn eru á leiðinni inn.

· Því fylgja skyldur að vera í liði Blokkarinnar.  Dæmi: Öll ríki ESB nema dvergríkið Malta – og hingað til Kýpur – taka þátt í hernaði NATO í Afganistan. Nú mun Kýpur einnig þurfa að senda lið í hernað NATO.

· „Samstarf um frið“ er líka hernaðarlegar þjálfunarbúðir. Samstarfsþátttaka í NATO innber að viðkomandi lönd bjóða NATO til heræfinga hjá sér og taka þátt í hernaði bandalagsins. Til dæmis, Svíðþjóð og Finnland  hafa kallað sig „hlutlaus ríki“ en eru það ekki lengur og stunda heræfingar með NATO á eigin landi og hafa tekið þátt í hernaðinum í Afganistan og Líbíu. Almenningur í þessum löndum ekki spurðar um þetta enda vitum við Íslendingar að hermál eru hafin yfir lýðræði. Eins og allt hjá NATO er „Samstarf um frið“ öfugmæli.

· Önnur undirdeild eða forgarður að NATO eru sk. „Miðjarðarhafssamskipti“ (Mediterranean  Dialogue). Sú deild bandalagsins er fyrir Miðjarðarhafsríki utan Evrópu. Árið 2010 var svo komið að öll ekki-evrópsk ríki sem strönd eiga að Miðjarðarhafi voru komin í þessa deild nema Líbía, Sýrland og Líbanon. En sjálfstæð utanríkisstefna skal ekki liðin og því síður það að vera í „vitlausu liði“. Blokkin setti því kross yfir þessi þrjú lönd sem þýddi „valdaskipti“. Síðan hefur verið gengi í það verk. Full yfirráð yfir Miðjarðarhafi hafa mikla hernaðarlega þýðingu fyrir Blokkina, og í því samhengi verður að skoða innkomu Kýpur til þátttöku í NATO.

· Mikilvægur þátttakandi í „Miðjarðarhafssamskiptum“ er Ísrael. Í fyrradag var Shimon Peres Ísraelsforseti í heimsókn í höfuðstöðvum NATO í Brussel og ræddi við Rasmussen um Mið-Austurlönd. Hann hlóð þar lofi á sambandið og sagði „We feel part of NATO although we are not members of NATO“ (Okkur finnst við vera hluti af NATO þó við séum ekki meðlimir).

· Blokkin USA/ESB er á undanhaldi á efnahagssviðinu þar sem aðalkeppinauturinn, Kína, sækir fram. Blokkin veðjar þess vegna á hernaðaryfirburði sína. Ummerkin eru nokkur „heit stríð“ – í fyrrum Júgóslavíu, Írak, Afganistan, Líbíu og Sýrlandi – og fleiri „misheit stríð“ – í Malí, Sómalíu, Kongó, Pakistan, Jemen og víðar. Alls staðar stendur Blokkin að baki, ýmist með beinni þátttöku eða gegnum staðgengla. Þessi nýju nýlendustríð eru norðuramerísk-evrópsk stríð. Hernaðarstefna Blokkarinnar verður þá fyrst skiljanleg þegar hún er skoðuð sem barátta fyrir heimsyfirráðum. Sókn NATO sýnir að það markmið er ekki bara óljós draumur heldur áætlun í örri framkvæmd. 

Friðarverðlaun – ESB mótvægi við Bandaríkin?

(Birtist á Vinstri vaktin gegn ESB 8. desember 2012

Hvað skyldi ráða gerðum Nóbelsnefndar norska Stórþingsins? Nú á mánudaginn veitir nefndin Evrópusambandinu friðarverðlaunin þ­remur árum eftir að hafa hengt orðuna á Barak Obama.

Erfitt er að mótmæla þeirri fullyrðingu að allar helstu styrjaldir sem geysað hafa í heiminum síðustu tvo áratugi séu afleiðingar af hernaðaríhlutunum Bandaríkjanna og NATO. Og hvað er NATO? Jú, hernaðarbandalag byggt á tveimur súlum, sameiginlegt bandalag Bandaríkjanna og Evrópuríkja, fyrst og fremst ESB-ríkja. Fyrir tveimur áratugum féllu Sovétríkin, árið 1991. Þá blésu Bandaríkin og Vesturblokkin til hnattrænnar sóknar og NATO var nokkru síðar gert að hnattrænu herbandalagi. Stiklum lauslega á þessum styrjaldaferli – og höfum friðarverðlaunin í huga.

a)    Bandaríkin höfðu frumkvæði að tveimur árásarstyrjöldum  gegn Júgóslavíu á 10 áratugnum. Ekki tókst að koma þeim íhlutunum í kring á vegum Sameinuðu þjóðanna, en í staðinn var ráðist á landið undir merkjum NATO.  Bandaríkin unnu verkið en öll ESB-veldin stóðu þétt að baki og studdu gjörninginn.

b)    Árið 2001 réðust Bandaríkin á Afganistan. Innrásin var sögð liður í stríði þeirra „gegn hryðjuverkum“. Bandaríkjaher bar uppi innrásina frá byrjun en frá 2003 hefur meginheraflinn formlega verið undir stjórn NATO, enda þótt stríðið  sé inni í miðri Asíu. Þetta var fyrsti stríðsrekstur NATO eftir að það hnattvæddist. Auk Bandaríkjanna eru það fyrst og fremst Evrópuríki sem berjast í Afganistan, m.a. öll aðildarríki ESB. Þátttaka ríkja utan N-Ameríku og Evrópu er hverfandi.

c)     Stríðið í Írak sem hófst 2003 er viss undantekning. Þýskaland og Frakkland tóku afstöðu gegn þeirri innrás nema Öryggisráðið legði blessun þar á. Ekkert slíkt skilyrði hafði verið sett fyrir stríðsrekstri í Júgóslavíu, svo málið snérist ekki um hlýðni við alþjóðalög. Að nokkru leyti brugðust Evrópu-stórveldin svona við af því innrásin skaðaði þeirra hagsmuni, þau höfðu ríka olíuhagsmuni í Írak og góð sambönd við Saddam Hússein. En öðru fremur voru þetta mótmæli gegn Bush-kenningunni (frá haustinu 2002) um að Bandaríkin áskiluðu sér rétt til að fara í stríð á eigin spýtur – ekki bara án samþykkis SÞ heldur líka án samþykkis bandamannanna í NATO – gegn hvaða landi sem þau skilgreindu sem ógnun. Með þessu voru ESB-veldin niðurlægð og það olli klofningi. Klofningurinn veikti innrásina pólitískt og hernaðarlega. Bandaríkin létu það ekki henda sig aftur og kappkostuðu að efla samstöðuna um utanríkisstefnu sína, m.a. um hernaðinn í Afganistan. Og hvert skyldi leitað eftir samstöðu nema til nánustu bandamannanna – NATO-veldanna í Evrópu.

d)    Árásin á Líbíu þótti til fyrirmyndar. Málatilbúnaðurinn fyrir „mannúðarinnrás“ þótti vel borinn á borð í vestrænu pressunni, enda var samstaðan meðal vestrænna bandamanna órofa. Til að sjá voru t.d. Frakkar og Bretar ennþá ákafari um árás en Bandaríkin. Samstaðan innan NATO var breið, ráðist var úr lofti og fáir innrásarmenn féllu. Bingó!

e)     Taktík Vesturveldanna gegn Sýrlandi byggist að svo komnu máli á því að styðja uppreisn í landinu og heyja stríð í gegnum staðgengla: íslamista frá arabalöndum, vopnaða og styrkta utanlands frá, gegnum fylgiríki Vestsurvelda meðal araba, einkum Sádi-Arabíu og Katar og svo gegnum NATO-landið Tyrkland sem fær nú mikla vopnaaðstoð frá NATO. Síðan er allri sök komið á Sýrlandsstjórn og krafist „valdaskipta“. Aðgerðirnar í Sýrlandi – sem og vopnaskakið gegn Íran – beinast mjög opinskátt gegn keppinautum Vesturveldanna í taflinu um heimsyfirráð, Kína og Rússlandi, nokkuð sem greinilega virkar vel til að sameina stórveldi Vesturlanda.

Klisjan um að ESB sé mótvægi við Bandaríkin er fölsk í gegn. Meginþáttur í utanríkisstefnu Bandaríkjanna er að beita pólitísku og  hernaðarlegu valdi þau ríki sem ekki opna sig fyrir hnattvæðingu vestræns auðmagns, og/eða eru í vitlausu liði. Stefna ESB-veldanna er einfaldlega að standa fast við hlið stóra bróður. Bandaríkin þurfa bandamenn í taflinu um heimsyfirráð, ekki síst til að borga hinn dýra hernað. Sá mikilvægasti er ESB. En stuðningur Bandaríkjanna er þó ESB sínu mikilvægari, enda ræður bandaríska vígvélin úrslitum á alþjóðavettvangi, enn sem áður.

Nóbelsnefnd norska Stórþingsins keppist við að rýja sig ærunni. Orðan hengd fyrst á Obama, svo á ESB. Til að þrenningin verði heilög er fullkomlega eðlilegt hengja hana næst á NATO.               

Sýrland og vestræn hernaðarstefna

(Birtist á Smugan.is og fridur.is 13. ágúst 2012)

Afmælisdagar kjarnorkusprenginganna í Hírosíma og Nagasaki eru okkur tilefni til að koma saman, minnast þess sem þar gerðist, heita því að slíkt gerist aldrei aftur – og setja fram óskir og kröfur um frið.

Ekki þarf þó djúpa greiningu á erlendum fréttum til að sjá að það er allt annað en friðvænlegt í heiminum nú um stundir. Enn eitt stríð í Miðausturlöndum sýnist vera í uppsiglingu, líklega það stærsta og versta.

Undanfarin 20 ár hefur stríðum í heiminum fjölgað mjög, æ styttra verður  á milli þeirra. Um hvað snúast þessi stríð? Ríkjandi fréttamiðlar á Vesturlöndum gefa okkur þá mynd að stríðin séu háð til að koma böndum á „vonda kalla“, rudda sem vanvirði lýðræði og mannéttindi og ógni líka öryggi nágranna sinna.

Þegar ég var ungur voru „vondu kallarnir“ sem útvarpið talaði um nær alltaf sk. „kommúnistar“. Heitasta stríðið í þá daga var stríðið í Víetnam og öllu Indó-Kína. Eftir að kommúnisminn í Sovétríkjunum og Kína féll, tóku „NÝJU STRÍÐIN“ við, í fyrsta lagi hið undarlega stríð sem George Bush setti á dagskrá – heimsstríð við hryðjuverkamenn – og einnig var hafin sería af stríðum við „vonda kalla“ meðal þjóðhöfðingja: Milosévits, Saddam, Talíbana, Gaddafí, Bashar Al-Assad. Þetta eru sk. „mannúðarstríð“ til að vernda þegna þessara landa gegn vondu körlunum sem þar stjórna.

Ef segja skal hvað þessir „vondu kallar“ eigi sameiginlegt vandast málið. Það er raunar erfitt að halda því fram að þeir séu merktir af meiri ruddaskap en fjöldinn allur af þjóðhöfðingjum heimsins sem fær þó að sitja í friði.

Ef nánar er að gáð koma þó sameiginlegir þættir í ljós. Þessir aðilar sitja eða sátu á svæðum sem eru EFNAHAGSLEG OG HERNAÐARLEG LYKILSVÆÐI, ekki síst hvað snertir vinnslu og flutning á jarðolíu. Ennfremur eiga þessir aðilar gjarnan vingott við önnur stórveldi en þau vestrænu. Þeir eru sem sagt ekki í RÉTTU LIÐI.

Það getur skýrt það að það eru einmitt VESTRÆN STÓRVELDI sem standa á bak við ÖLL ÞESSI NÝJU STRÍÐ. Alla mína 60 ára löngu ævi hefur sama blokkin ráðið mestu á vettvangi alþjóðamála: sú ensk-ameríska með evrópsku bandamönnum sínum, sameinuð í NATO. Um 1990 féll helsti andstæðingur Vesturblokkarinnar, Sovétríkin, og þá fékk hún yfirþyrmandi vald á heimsvísu, bæði pólitískt og hernaðarlegt. Síðan þá hafa valdbeiting hennar og hernaðarumsvif aukist stig af stigi gegnum NATO, og hún setur vægðarlaust á dagskrá VALDASKIPTI í löndum þar sem stjórnvöld eru henni ekki að skapi.  

Hins vegar hafa NÝJAR valdablokkir vaxið fram eftir aldamótin 2000 með tilkomu nýrra efnahagsstórvelda sem sækja hart að Vesturlöndum og taka af þeim stækkandi sneiðar af heimsmarkaðnum. Helstu keppinautar Vesturblokkarinnar, Kína og Rússland, mynda jafnframt pólitíska mótstöðublokk eða mótstöðumöndul gegn forræði vesturblokkarinnar á vettvangi alþjóðamála. Skyldi nú ekki þetta tvennt vera samtengt: Annars vegar sívaxandi hernaðarstefna vesturveldanna og hins vegar undanhald þeirra á efnahagassviðinu fyrir skæðum keppinautum? Ég bara spyr. Alla vega er þetta staðreynd: Vesturblokkin hefur hernmaðaryfirburði og hún BRÚKAR þá. Það er hún sem undanfarna tvo áratugi hefur staðið afyrir öllum meiri háttar styrjöldum í heiminum. Í Miðausturlöndum eru liðsmenn í mótstöðublokkinni nú tveir: Íran og Sýrland. Vesturveldin hafa báða í sikti

Um hvað er barist? Mannréttindi og mannréttindabrot segja vestrænar fréttastofur? Hver sem vill má trúa því. Ég segi: Eins og 1914, eins og 1939 takast nú stóru auðvaldsblokkirnar á um áhrifasvæði, auðlindir og markaði. Stríðin snúast EKKERT um „Vonda kalla“ sem vanvirða mannréttindi. Af hverju er okkur þá sagt að þau snúist um „vonda kalla“ og mannréttindi? Jú, fyrsta regla þess sem vill hefja stríð er að gefa því göfuga yfirskrift til að vinna því fylgi meðal almennings. Og svo heppilega vill til að það eru sömu auðvaldseiningar sem STANDA Á BAK VIÐ helstu stríðin og eiga stóru sjónvarpsstöðvarnar sem ÚTSKÝRA stríðin.

Stríðin eru nauðsynlegur hluti af gangverki auðvaldsmaskínunnar, þessu efnahagskerfi sem hefur gróðasóknina sem drifkraft. Stríðin eru ekki knúin fram af sérstökum illmennum, þau eru knúin fram af venjulegum gróðapungum – og framkvæmdastjórum þeirra.

SÁL kapítalismans er gróðasóknin. En VERÖLD hans er frumskógurinn, veröld vægðarlausrar samkeppni milli efnahagseininga, ríkja og ríkjablokka. Þetta tvennt – gróðasóknin og samkeppnin – skapar stríðin. Það er hin einfaldi sannleikur um stríðin. Sagan um vondu kallana er hins vegar skáldskapur, ætlaður almenningi sem er annars frábitinn stríði..

Hvers eðlis eru átökin í Sýrlandi? Ráðandi fjölmiðlar Vesturlanda hafa gert sitt besta til að lýsa þeim sem slátrun stjórnvalda á saklausum mótmælendum. Það hefur þó smám saman komið í ljós, jafnvel í mörgum þeim fjölmiðlum sem venjulega fylgja meginstraumnum, að sú mynd hangir ekki saman. Inn á milli hafa alltaf heyrst fréttir sem sýna t.d. að uppreisnaröflin, hinn sk. Frjálsi sýrlenski her, hefur frá upphafi átaka í mars 2011, verið þungvopnaður. Suðningur Vessturveldanna við hann er ennþá aðallega gegnum leyniþjónustur, en Saudi Arabía og Qatar – traustustu vinir Vesturveldanna í Arabalöndum – hafa vopnað hann opinskátt, og herbækistöðvar á hann í Tyrklandi. Enda kemur fram hjá uppreisnaröflunum sjálfum að um fjórðungur fallinna í stríðinu, yfir 5000 manns, eru sýrlenskir stjórnarhermenn.

Inn á milli meginstraumsfréttanna heyrum við líka um voðaverk – svo sem fjöldamorð í borgunum Homs og Aleppo –sem framin eru af uppreisnarmönnum. Hinir svokölluðu uppreisnarhópar eru að uppistöðu íslamistar enda er ríkisstjórn Assads ein fárra austur þar sem starfar á veraldlegum grundvelli. Þessir vopnuðu íslamistar eru að verulegu leyti komnir frá öðrum araba- og múslimalöndum, en hins vegar ber mjög lítið fjöldamótmælum meðal almennings í Sýrlandi, nema þá helst til stuðnings stjórnvöldum. Það hljómar líka undarlega að heyra um al-Kaídasveitir í fremstu röð þeirrar uppreisnar sem studd er af Vesturlöndum. Hins vegar ná vestrænir leiðtogar og fréttastofur jafnan að snúa því þannig að öll voðaverk í Sýrlandi sýni fram á nauðsyn utanaðkomandi íhlutunar – í nafni mannúðar.

Stríðið í Sýrlandi er ekki valdbeiting stjórnvalda gegn mótmælahreyfingu, Það er ekki heldur hefðbundin borgarastyrjöld. Þetta er UTANAÐKOMANDI ÍHLUTUN og FORLEIKUR AÐ INNRÁSARSTRÍÐI sem stutt er af vestrænum stórveldum og bandamönnum þeirra í arabaheiminum. Þetta er endurtekning á dæminu frá Líbíu, Írak og Afganistan með lítillega breyttum leikurum og  leiktjöldum.

Ísland tilheyrir Vesturblokkinni. Ísland hefur stutt öll stríð hennar eftir fall Múrsins: Írak 1, Bosníustríð, í Kosovo, Afganistan, Írak 2, Líbíu. Og Össur okkar Skarphéðinsson hefur fyrirfram óskað eftir aðgerðum svokallaðs „alþjóðasamfélags“ í Sýrlandi – eins og hann studdi þær í Líbíu í fyrra. Það er línan frá NATO.

Össur er þó engin sérstakur hernaðarsinni, og hann hefur m.a.s sýnt réttlætiskennd og visst sjálfstæði í stuðningi við málstað Palestínu.

Nú er þó miklu meira í húfi að sýnt sé sjálfstæði – og línunni frá NATO hafnað. Ef það gerist ekki munu átökin í Sýrlandi þróast stig af stigi yfir í nýtt stríð í Miðausturlöndum – stríð sem tekur a.m.k. til Írans og verður þar með að miklum hildarleik. Aðgerðarleysi fjölmargra friðarhreyfinga og vinstri stjórnmálasamtaka varðandi átökin í Líbíu og nú Sýrland benda til að þau hafi, illu heilli, innbyrt hugmyndafræðina um ÍHLUTANIR Í NAFNI MANNÚÐAR.

En verkefni okkar er að skapa þrýsting á íslensk stjórnvöld að þau HAFNI STRÍÐSLEIÐINNI, að skapa þrýsting sem er meiri en þrýstingurinn frá NATO. Með því mundum við líka minnast fórnarlambanna í Hirosima og Nagasaki á verðugan hátt. Stríðsöflin sækja fram. Stríðsandstæðingar: Heyrið þið hverjum klukkan glymur?