Saturday, March 24, 2018

Heimsstyrjaldarhorfur

(birtist á visir.is 23.3. 2018)


Stríðstrommudrunur og óhugnaður í loftinu. Eftir dularfulla morðtilraun á rússneskum gagnnjósnara blæs Theresa May í herlúðra, segir þetta vera «efnaárás gegn Bretlandi» sem Rússar «að öllum líkindum» standi á bak við, vísar úr landi rússneskum diplómötum og heimtar harðari refsiaðgerðir gegn Pútín. Engin sönnunargögn. En Bandaríkin, Frakkar og Þjóðverjar biðja ekki um sönnunargögn heldur fordæma Rússa sameiginlega. Og Guðlaugur Þór segist «standa með vestrænum vinaþjóðum». Þetta sýnist vera leikrit, sviðsett í stríðsæsingaskyni.
 
Skripal-málið rímar fullkomlega við «Russiagate» í Bandaríkjunum. Neyðarlega lítið kom vissulega út úr svokallaðri Rússarannsókn í Washington, á afskiptum Rússa af bandarísku forsetakosningunum 2016. Þrettán vesæl rússnesk nettröll ákærð fyrir «upplýsingastríð», að reyna «grafa undan trausti» bandarískra kjósenda. Engin tengsl sýnileg við Trump né Pútin. Ekki einu sinni að þessi tröll hafi hafi hakkað sig inn í tölvukerfi Demókrataflokksins. 

En viðbrögðin eru bara meira Rússahatur: Leiðandi pólitíkusar, bæði demókrata og repúblikana, kalla meintar gjörðir þessara Rússa «stríðsaðgerð», «11. sept-aðgerð», «aðgerð sambærileg við Pearl Harbour»! Hin ofurherskáu viðbrögð eru stórfurðuleg en lýsandi fyrir heimsmynd Vesturlanda: Dregin er upp óvinamynd sem snýr öllum veruleika á hvolf. 

Í veruleikanum eru Rússar umsetnir af NATO sem hefur þanið sig upp að stofuvegg þeirra. Blaðamaðurinn og Íslandsfarinn John Pilger skrifaði 2016: “Á undanförnum 18 mánuðum hefur mesta uppbygging herstyrks frá síðari heimsstyrjöld – undir forustu Bandaríkjanna – átt sér stað á vesturlandamærum Rússlands. Ekki frá því Hitler réðist inn í Sovétríkin hafa erlendir hermenn boðað Rússlandi svo áþreifanlega ógn… Bandaríkin umkringja Kína með neti herstöðva, skotflaugum, orustusveitum, kjarnorkuberandi sprengjuflugvélum og hafa sett snöru um háls Kína.” Í orðræðunni hins vegar eru það Rússar (og Kína) sem eru skilgreindir “útþensluseggir». Pútin er daglega djöfulgerður af vestrænum fjölmiðlum – rétt eins og Miloshevic, Saddam, Gaddafí voru tilreiddir áður en ráðist var á þá. 

Hatrið í garð Rússlands og Kína er illskiljanlegt nema í ljósi hnattræns valdatafls. Nægir að vísa til hraðrar viðskiptasóknar Kína á heimsmarkaðnum. Glæpur Pútíns er að snúa frá þjónkun fyrirrennarans Jeltsíns við Vesturlönd og taka að verja af kappi hið smækkaða áhrifasvæði Rússlands gagnvart ásókn USA/NATO-velda. Og að gera bandalag við Kína. 

Gangverk heimsvaldastefnunnar leyfir ekkert tómarúm. Ef valdatóm myndast taka heimsveldin gráðugu óðar að berjast um «enduruppskiptingu». Við fall Sovétríkjanna 1991 myndaðist mikið tómarúm, m.a. í A-Evrópu og Miðausturlöndum. Sama ár sagði Paul Wolfowitz (seinna varnarmálaráðherra) við Wesley Clark yfirhershöfðingja NATO: «Við höfum nú 5-10 ár til að hreinsa upp þessi gömlu skjólstæðingsríki Sovétríkjanna, Sýrland, Íran og Írak, áður en næsta risaveldi kemur og skorar okkur á hólm.“ Stefnt var á full yfirráð í Miðausturlöndum, og á „einpóla heim“ til frambúðar.

Bandaríkin og bandamenn þeirra í NATO ruddust fljótt inn á tómarúmið í A-Evrópu, upp að landamærum Rússlands. En „hreinsun“ Miðausturlanda (og Miðasíu og N-Afríku) komst ekki vel af stað fyrr en með 11. september 2001. Þá líka hófst djöfulskapurinn, fyrst með beinum innrásum, síðan blandaðri tækni innrása og staðgengilshernaðar og loks í Sýrlandi gegnum staðgengilshernað með virkri hjálp staðbundinna bandamanna. 

En þá hafði einmitt „næsta risaveldi“ stigið fram á sviðið, Kína, í bandalagi við gamla óvininn „R“. Kína geysist fram úr Bandaríkjunum á heimsmarkaðnum, byggir upp „nýja silkiveginn“ með háhraðalestum, vörum og fjárfestingum, og ætlar nú ásamt Rússum og Íran að sniðganga dollarann í olíuverslun – og aðrir geta fylgt á eftir. Staða dollarans sem heimsgjaldmiðils er í voða. Pútín eyðileggur draumana í Úkraínu og Sýrlandi. Ótal gróðavonir auðhringanna eru í uppnámi. 

Bandaríkin – og bandamennirnir í NATO – eiga aðeins eitt svar við áskorun keppinautanna: vopnavald. Þau mæta hinni nýju stöðu með meiri árásarhneigð en nokkru sinni. „Okkur liggur á áður en við töpum vopnaforskotinu!“ Það nýjasta er að USA færir nú taktísk atomvopn sín inn í almenna vopnabúrið, af því það Á AÐ NOTA ÞAU! 

Brennipunkturinn: Sýrlandsstríðið snýst um yfirráðin í Miðausturlöndum. Frá upphafi er það „valdaskiptastríð“ með staðgengilsherjum, kostað, vopnað og mannað utanlands frá, stjórnað frá Washington (RÚV reynir endalaust að kalla það „uppreisn“). Valdaskiptin hefðu líklega tekist ef Pútín hefði ekki dregið strik í sandinn 2015 og gengið í lið með bandamanni sínum Assad. Sýrlandsher náði þá stríðsfrumkvæðinu. 

Ef „staðgenglarir“ bila verða bakmennirnir sjálfir að stíga fram. Tyrkir ráðast inn, Ísrael hefur beinan lofthernað og bíður eftir „tilefni“ til stórásarar. Bandaríkin snúa lofthernaði sínum beint gegn Sýrlandsher og lýsa yfir að þau muni ekki skila Sýrlandsstjórn þeim (olíuríku) svæðum sem þau ásamt bandamönnum taka frá ISIS. 

Sýrlandsstríðið er staðbundin heimstyrjöld. Stórveldabandalög svipuð og 1914: Bandaríkin og bandamenn þeirra (NATO/ESB/Sádar/Ísrael), hins vegar Sýrland/Íran/Hizbolla – studd af Rússum og Kína. Eins og 1914 eru helstu heimsveldin innblönduð í Sýrlandsstríðið og svæðisbundnu stórveldin líka. Ísrael og Sádar þurfa að lúskra á Íran og Tyrkir á Kúrdum. Í stærra samhengi snýst stríðið um að viðhalda yfirráðum Vesturlanda og að hindra áhrif rísandi keppinauta. Vegna spennustigsins á heimsmælikvarða boðar Sýrlandseldurinn þá miklu ógn að geta mjög auðveldlega breiðst út.

Wednesday, March 21, 2018

Leyniskjöl - "vestræna stjórnlistin" í Sýrlandi



Stríð Vestursins í Sýrlandi er leynistríð. Vissulega var „Fjölþjóðaliðið gegn ISIS“ undir forustu Bandaríkjanna stofnað 2014 og hóf lofthernað á Sýrland, opinberan hernað þó að hann stríði gegn alþjóðalögum. En hinn óopinberi hernaður Vesturvelda (USA fremst) og staðbundinna bandamanna þeirra gegnum leppheri og staðgengilshernað, hernaðarráðgjöf og stjórnun skiptir þó meira máli. Vopnun, kostun, mönnun stríðsins – sem oftast er kallað „uppreisn“.

En þau afskipti eiga og þurfa að vera leynileg og þess vegna er afar lítið um þau rætt í hinni miðstýrðu opnu orðræðu á Vesturlöndum. Vestræn meginstraumspressa er stórkostlega miðstýrð og í málefnum stríðs er henni stýrt beint frá Pentagon. Í valkvæðum miðlunum (fjölmiðlum gegn straumnum) koma hins vegar oft fréttir af slíku, en þá er það gjarnan eitthvað sem hefur „lekið út“, utan dagskrár. Með því að hlusta bara á fjölmiðla eins og RÚV – sem aldrei nefnir vestrænt baktjaldamakk og leyniskjöl – fáum við einfaldlega kolrangan skilning á stríðinu. Ég ætla að tiltaka hér tvö dæmi um brölt vestrænu strategistanna að tjaldabaki.

Fyrra dæmið: Árið 2015 unnu hin íhaldssömu bandarísku baráttusamtök um upplýsingafrelsi Juridical Watch dómsmál og fengu aflétt leynd á ákveðinni skýrslu bandarísku stofnunarinnar Department of Intelligence Agency (DIA) frá 2012, stofnunar sem heyrir undir bandaríka hermálaráðuneytið. Skýrslu um „uppreisnina“ í Sýrlandi. Þar segir berum orðum: „Salafistarnir, Músímska bræðralagið og AQI [Al-Qaeda í Írak] eru aðalöflin i uppreisninni í Sýrlandi.“ Og ennfremur: „Ef greiðist úr stöðunni er möguleiki að stofna yfirlýst eða óyfirlýst furstadæmi salafista í Austur-Sýrlandi (í Hasaka og Deir ez-Zor) og það er einmitt það sem stuðningsveldin við andspyrnuna vilja, til að einangra Sýrlandsstjórn sem líta má á sem hluta af sjía-útþenslunni (Íran og Írak).“ Á öðrum stað í skýrslunni er AQI nefnt „ISI“ og það er alveg ljóst að um er að ræða hið verðandi ISIS. Til að útskýra hverja átt er við með „stuðningsveldin við andspyrnuna“ segir skýrslan: „Vestrið, Persaflóaríkin og Tyrkland styðja uppreisnina á meðan Rússland, Kína og Íran styðja stjórnvöld.“ Sjá umrætt skjal.

Þessi áform frá 2012 gengu eftir á næstu misserum, með gríðarlegri styrkingu „uppreisnaraflanna“. Það var sérlega dularfullt mál hvernig hin þungvopnuðu ISIS og önnur útibú Al-Kaida (sem allt eru salafí-súnnítar) gátu yfirbugað Sýrlandsher (og Íraksher) á einu svæðinu á eftir öðru, einni borginni á eftir annarri, og árið 2014 stofnað „kalífat“ í Sýrlandi og Írak. Þá þróun mála notuðu svo Bandaríkin (og Vestrið) sem yfirvarp fyrir áðurnefndri opinskáu íhlutun – sem opinberlega beindist „gegn ISIS“ (!) – þegar þau sama ár stofnuðu „Fjölþjóðaliðið gegn ISIS“.

Seinna dæmið: Breskur diplómat fyrir Miðausturlönd, Benjamin Norman, staðsettur í USA, sendir leynilegt símskeyti 12. janúar 2018 sem lekur samt út og er fyrst birt í líbönsku blaði, Al-Akhbar. Það segir af fyrsta fundi í „The Small American Group on Syria“ höldnum í Washington 11. janúar og öðrum slíkum fundi áformuðum í París 12 dögum síðar. Þessi grúppa lykilaðila setur sér að stjórna þróun Sýrlandsstríðsins bak við tjöldin. Það segir sína sögu að miðað við upphaflega kjarnann í Vestur-bandalagainu (Vestrið, Persaflóaríkin og Tyrkland) er Tyrkland nú ekki haft með í hópnum. Fulltrúarnir í „The Small Group“ eru frá Bandaríkjunum (David Satterfield, aðstoðar-utanríkisráðherra fyrir Miðausturlönd), Bretlandi, Frakklandi, Sádi-Arabíu og Jórdaníu. Þarna kemur fram núverandi „strategía Vestursins“: „skipting landsins [Sýrlands], ónýting Sochi-viðræðnanna, hindranir gagnvart Tyrklandi“ (“partition of the country, sabotage of Sochi, framing of Turkey“). Einnig kemur fram að Trumpstjórnin ætlar nú USA langvarandi hernaðarviðveru í Sýrlandi þrátt fyrir sigrana yfir ISIS, og að megintilgangur þeirrar viðveru er að hindra Íran í að ná of mikilli fótfestu í landinu. Fyrstu skref í baktjalda-diplómatíinu eru annars vegar að spilla tilraunum Rússa og Tyrkja til friðarviðræðna í Sochi sem haldnar voru í lok janúar og „styrkja Genfar-ferlið“, að senda „leiðbeiningar“ og „stuðning“ til Staffan de Mistura yfirmanns viðræðnanna í Genf á vegum SÞ. Þarna kemur líka fram vilji Bandaríkjanna að taka með kúrda í „Genfar-ferlið“ þó það skapi erfiðleika gagnvart Tyrkjum. Sjá grein um símskeytið.

Fyrrv sendiherra segir breska herinn geta framleitt novitjok-eitrið

(birt á fésbók SHA 16. mars 2018)
                                                                   Murray Craig fyrrv sendiherra í Uzbekistan

Porton Down er tilraunastofa breska hersins, 10 mínútna akstur frá Salisbury þar sem eiturárásin á Skripal-feðginin var gerð. Craig Murray fyrrverandi breskur sendiherra segir hér að þeir á Porton Town hafi getu til að framleiða eiturefnið novitjok. Nú hafa sérfræðingarnir þar verið undir mikilli pólitískri pressu að bera vitni um að efnið hljóti að vera framleitt í Rússlandi. Það vildu þeir ekki gera en sættust loks á orðalagið að eitrið væri „af tegund sem þróuð var í Rússlandi“. Theresa May hefur síðan notað það orðalag og nákvæmlega sama orðalag var notað í sameiginlegri fréttatilkynningu Breta, Bandaríkjamanna, Þjóðverja og Frakka í gær. Sjáið hér umrædda grein eftir Craig Murray.

Thursday, March 15, 2018

Skrípal-leikur - May - Blair og efnaárásir á Bretland



Skrípal-leikurinn stigmagnast. Viðbrögð Guðlaugs Þórs fyrirsjáanleg: „Við höfum fram til þessa staðið með vestrænum vinaþjóðum okkar og ég á ekki von á því að það verði nein breyting þar á.“ Jæja, hafi Skripal verið svo hættulegur Rússum að þeir séu tilbúnir að setja bæði forsetakosningar í næsta mánuði og HM í knattspurnu í uppnám til að losna við hann af hverju í ósköpunum slepptu þeir honum þá í fangaskiptum? Theresa May segir „allt bendir til“ að „rússneska ríkið“ standi á bak við þessa „efnaárás gegn Bretlandi“. Ekki hefur hún haft fyrir að birta sannanir. Eru þær sambærilegar við „sannanir“ Tony Blair 2002 fyrir því að Saddam Hussain gæti gert efnaárás á Bretland á 45 mínútum? Sem hann svo notaði til að byggja upp stemningu fyrir innrás í Írak. 

Þegar Harold Pinter fékk nóbelinn 2005 notaði hann ræðu sína á Íraksstríðið og bresk-bandaríska stjórnarfarið og sagði: „Innrásin í Írak var verknaður brotamanna, blygðunarlaust ríkishryðjuverk og lýsti fullkominni fyrirlitningu á hugtakinu alþjóðalög... Bandaríkin gefa einfaldlega djöfulinn í SÞ, alþjóðalög eða ágreining og efasemdir annarra og skoða þær sem vanmáttugar og málinu óviðkomandi. Þau hafa líka sitt eigið jarmandi litla lamb sem eltir þau, hið aumkunarverða, afvelta Stóra-Bretland.“ (Sjá ræðuna)

RÚV vill ritskoða allt um Sýrlandsstríðið

(birt á fésbók SHS 13 mars 2018)

Vanessa Beeley rannsóknarblaðamaður talaði í Safnahúsi

Helstu pólar í umræðunni um Sýrlandsstíðið undanfarið byggja á eftirfarandi tveimur greiningum: 1) Stríðið kemur af því að friðsöm mótmæli, kæfð í blóði, þróast út í uppreisn gegn kúgaranum. 2) Stríðið hefur frá fyrsta degi verið staðgengilsstríð Vesturvelda með bandamönnum þeirra í Miðausturlöndum gegn fullvalda ríki, enn ein valdaskiptaaðgerðin. Það að rússnesk stjórnvöld geti skrifað upp á margt í seinni greiningunni þýðir auvitað ekki að hún sé frá þeim komin. Orðræðan í íslenskum fjölmiðlum hefur verið algjörlega einhliða undir fyrrnefndu greiningunni. Loks gerðist það eftir 7 ára stríð að út kemur á íslensku bók sem styður greiningu 2, og boðin er hingað þekkt bresk/frönsk blaðakona, Vanessa Beeley, sem styður hana líka, og haldinn fundur. Fundurinn í Safnahúsi sýndi að fylgendum greiningar 2 fjölgar. 

RÚV fór alveg á límingunni út af málinu. Og viðbrögðin sýna hver tónn hinnar ríkjandi orðræðu er nú um stundir.
   a) RÚV fékk nokkur boð á Vanessu-fund og Ingólfur Bjarni Sigfússon fréttamaður svaraði: „Ég nenni ekki að hlusta á samsæriskenningar frá fólki sem dreifir rugli og rússneskum lygum eins og þessi kona gerir. Hún er eiginlega bara rússneskt nettrōll. Hefurðu skoðað feril hennar og hverju hún dreifir? Rugl útí eitt!"
   b) RÚV-tröllið Egill Helgason tók ekki í mál að taka Vanessu í viðtal en kastaði síðan skít á aðstandendur fundarins í „Silfri“ sínu: „Dómsdagskjaftæði, nettröll og karlar með Rússablæti.“ Síðan vitnar hann í bréf frá „reyndum blaðamanni“ sem skrifaði: „Vanessa þessi virðist, meðvitað eða ómeðvitað, hluti af herferð Rússa sem miðar að því að gera skynsamt fólk óöruggt. Upplýsingaóreiða heitir þetta, að blanda öllu saman og rugla fólk svo í ríminu að það veit fyrir rest ekki hvað snýr upp og hvað niður.“
   c) RÚV neitaði að dekka fundinn en gerði það samt í Morgunútvarpinu á mánudag. Þórunn Ólafsdóttir blaðamaður var kölluð til að ræða um hann og um Vanessu. Hún hafði EKKI verið á fundinum (né lesið bókina) en hún hafði skrifað færslu um hann á facebook – og þess vegna fékk hún 17 mínútna viðtal! Spyrillinn Sigríður Dögg Auðunsdóttir vitnaði í Guardian um að málflutningur Vanessu „virðist vera kominn frá Rússlandi“ og spurði svo: „Hvað finnst þér þá um að við séum að flytja til landsins fólk sem er að taka þátt í þessu áróðursstríði?“ Hlutlaus spurning! Í færslu sinni skrifar Þórunn: „Að vera það sem við myndum kalla stjórnarandstæðing heitir uppreisnarmaður í orðræðunni sem stjórn Assads, með fólk eins og Vanessu Beeley í fararbroddi, hefur tekist að tileinka umheiminum.“ Sem sagt Assad hefur „tekist að tileinka heiminum“ sína útgáfu og yfirtaka orðræðuna! 


Það er ekki nýtt að RÚV sé málpípa NATO-velda og stríðsstefnu þeirra. En hér er það fulltrúi ritskoðunar. Önnur sjónarmið heita nú "rússaáróður". Og sem endranær er ritskoðunin hörðust á sviði vestrænt rekinna styrjalda.

Monday, March 5, 2018

Aleppó, taka tvö



RÚV endurflytur okkur bestsellerinn „Blóðbaðið í Aleppó“ og kallar hann núna „Blóðbaðið í Austur-Ghouta“. Og er um framferði Sýrlandsstjórnar og Rússa þar og brot þeirra á samþykktum SÞ og glæpi gegn mannúð, þar sem þeir beini sprengjum sínum einkum að börnum og sjúkrastofnunum. Og RÚV vitnar á víxl í „Sýrlensku mannréttindavaktina SOHR“ eða Óskarsverðlaunasamtökin Hvítu hjálmana, að því marki sem heimildir eru tilfærðar. Það er rétt hjá RÚV að átökin eru mjög mannskæð. Óumflýjanlega. Austur-Ghouta hefur frá 2012 verið afar vel víggirt hreiður „uppreisnarmanna“. Þeir eru ekki hófsamir. Helstu hóparnir eru Jaish al-Islam sem kostaður er af Sádum og viðurkennir að „standa nálægt“ Al Kaída, Faylaq al-Rahman sem kostaður er af Qatar og svo Ahrar al-Sham sem er annað nafn á al-Nusra (Al Kaída). Allir eru þeir öfgasinnaðir súnní-íslamistar með stefnu á sharíalög. RÚV talar bara um „uppreisnarmenn“. RÚV nefnir ekki að þessir hópar skjóta reglulega frá A-Ghouta inn í Damaskus. Ég les nýlegar tölur að þær sprengingar hafi drepið 11 þúsund borgarbúa og limlest 30 þúsund frá 2012. RÚV fullyrðir óhikað að Sýrlandsstjórn brjóti samþykkt Öryggisráðsins um vopnahlé frá 24. febr, en það er ekki sjálfgefið af því sú vopnahléssamþykkt undanskildi hópa tengda bæði ISIS og Al Kaída. RÚV talaði einhvern veginn allt öðru vísu um frelsun borganna Raqqa og Mósúl undir sprengjuregni Bandaríkjanna. Þá var það bara „ill nausyn“.


Sunday, March 4, 2018

Rétt að ákæra Atlanta en meginábyrgð er hjá stjórnvöldum

(birtist á Fésbók SHA 3. mars 2018)


Annars vegar svör Samgöngustofu og hins vegar Samgöngu- og Utanríkisráðuneyta við spurningum um vopnaflutninga hafa verið skóli í undanbrögðum. Til að útskýra af hverju leyfi voru gefin til flutninganna allt þar til í vetur og nú í kringum gerð Kveiks-þáttarins segir Þórólfur Árnason: „..allt hafði verið gert samkvæmt reglum, samkvæmt heimildum og það [ráðuneytið] hafði ekki ástæðu til að grípa inn í – fyrr en núna að þeim finnst með átakasvæðum nálægt Sádi-Arabíu þá beri Utanríkisráðuneytinu að hafna þessum undanþágum.“ Þegar hann var spurður hvort ekki hefði verið ástæða til að rannsaka nánar um áfangastaði vopnafarmanna í ljósi undirritaðra þjóðréttarlegra sáttmála um slíkt sagði hann að það væri „ráðuneytisins að koma breyttum áherslum til skila.“ Ennfremur sagði hann „Utanríkisráðuneytið og samgönguráðuneytið hafa vitað af þessari starfsemi Atlanta.“

Samgönguráðuneyti hins vegar kannast ekki við að hafa fengið beiðni um vafasaman flutning flugrekenda og síðan skrifar samskiptastjóri Samgöngustofu að „ráðuneytunum [hafi] ekki verið gerð sérstök grein fyrir umsóknum einstakra flugrekenda með formlegum hætti“. Báðir aðilar vísa þannig frá sér ábyrgð og benda á hinn.

Nú. Það er gott og mikilvægt að SHA ákæri Atlanta. En Atlanta þurfti í hvert sinn að fá heimild frá íslenskum stjórnvöldum fyrir vopnaflutningi. Þetta voru „a.m.k. 25 skipti“ og leyfið var alltaf veitt þar til í vetur (þar til „í haust“ sagði Þórólfur en þá var það táragasið til Venezúela). Þótt Sádi-Arabía sé ekki skilgreint átakasvæði vissi íslenska Utanríkisráðuneytið vel um þátt Sádi-Arabíu í Jemen-stríðinu og væntanlega einnig um stuðning Sáda við vopnaða andstöðu í Sýrlandi. Endanleg ábyrgð í málinu hlýtur að liggja hjá utanríkisráðuneyti og ríkisstjórn. Því tel ég eðlilegt að ákæra íslensk stjórnvöld fyrir annað hvort fulla viðurkenningu á þessari tegund vopnaverslunar eða a.m.k. vítavert sinnuleysi í málinu.

Íslenska tannhjólið í stríðsvélinni

Íslenska flufélagið Atlanta, sem verktaki Sádí-Arabíska flugfélagsins Saud, hefur flutt vopn frá Búlgaríu, Serbíu og Slóvakíu til Sádi-Arabíu. Hefur flogið a.m.k. 25 ferðir með slíkan farm á undanförnum árum. Það er brot á alþjóðasamningum og SÞ-sáttmálum sem Ísland hefur undirritað, og hafa lagagildi. Stjórnvöld hafa nú hafnað beiðni félagsins um frekari vopnaflutninga til Sádi-Arabíu. Umræðan um málið á þingi og í fjölmiðlum hefur snúist um þetta lögbrot, og er mjög jákvæð sem slík. Ég tel þó að gildi þess sem fram kom í þessum „Kveik“-þætti sé jafnvel enn frekar sú skarpa mynd sem þetta mál gefur af eðli Sýrlandsstríðsins, dæmi sem gegnumlýsir vel gangverk stríðsins.
Þetta eru umtalsverðir vopnaflutningar. Ekki fengust samt þær tölur frá íslenskum yfirvöldum. En Ingólfur Bjarni Sigfússon náði upplýsingum um umrætt flug með hjálp rannsóknarblaðamannasamtakanna OCCRP sem hafa stúderað vopnastrauminn m.a. til Sýrlands. Þar komust menn yfir útflutningsskýrslur frá Slóvakíu yfir vopn sem einmitt voru flutt af flugfélaginu Atlanta. Þar eru m.a. nefndar 2000 eldflaugavörpur, 850 öflugar hríðskotabyssur, 750 sprengujuvörpuskot, 170.000 jarðsprengjur (!) og margt fleira. Og þetta er bara flutningurinn frá Slóvakíu – flutingur frá Búlgaríu og Serbíu er ótalinn. Sömu heimildarmenn staðfesta að viðtakendur vopnanna í Sádi-Arabíu séu „ómerktir pallbílar sem aki farminum burt og ekki inn á næstu herstöð“. Ég sé í heimildum frá OCCRP (sem merkilegt nokk eru samtök styrkt af bandaríska utanríkisráðuneytinu) að CIA er meginaðili í að skipuleggja þessa vopnasölu. Í hjálagðri grein er einmitt vitnað í OCCRP um þess konar flutning vopna frá 9 fyrrum Varsjárbandalagsríkjum til Sádi- Arabíu, Jórdaníu, Arabísku furstadæmanna og Tyrklands fyrir 1.2 milljarðir evra á fimm árum og haft eftir Robert Stephen Ford, sendiherra Bandaríkjanna í Sýrlandi 2011-2014, að „vopnaverslunin er skipulögð af Leyniþjónustu Bandaríkjanna CIA, Tyrklandi og Persasflóaríkjunum.
Kveikur ræddi við Patrick Wilken vopna- og mennréttindasérfræðing hjá Amnesty International sem þekkir vopnatraffíkina til „uppreisnarinnar“ í Sýrlandi mætavel: „Samkvæmt eftirgrennslan okkar er það mikið magn vopna sem miðlað er af Bandaríkjunum í gegnum austurevrópsk og miðevrópsk ríki og til Sádi-Arabíu og þaðan með ákveðnu vopnadreifikerfi og endar svo í Sýrlandi.“ Ennfremur segir Wilken: „Vopnin sem flutt hafa verið til Sádi-Arabíu eru ekki af þeirri gerð sem herinn þar í landi notar.“
Mikilvægi þessarar frásagnar um Atlanta felst í því að þessi flutningur er dæmigerður og lýsandi fyrir umræddan stríðsrekstur. Þótt Ford sendiherra viðurkenni að CIA standi á bak við slík – stórfelld – vopnaviðskipti eru þau meira og minna í trássi við lög og alþjóðlega samninga. Bandarískir bakmenn – CIA og Pentagon – skipuleggja þessa vopnasölu frá óopinberum vopnasöluaðilum í austanverðri Evrópu í gegnum flókið net skipafélaga og flugfélaga (með almennum flutningavélum, ekki herflutningavélum). Mikinn hagnað er að hafa fyrir viðkomandi flutningsaðila. Kostnaðinn greiða yfirleitt Sádi-Arabar eða önnur fjársterk Persaflóaríki. Þessi viðskipti eru ljósfælin og fara eftir margvíslegum krókaleiðum. Stríð heimsvaldasinna í Miðausturlöndum eru „skítug stríð“ og bakmennirnir vilja almennt ekki láta handarverk sín og fingraför sjást.
Þess vegna er gott að geta vitnað í meginstraumsmálgögn sem öllu jöfnu hafa það meginhlutverk að verja heimsvaldahagsmuni. Í desember sl. birti Newsweek grein, „How ISIS got wapons from the U.S. and usesd them to take Iraq and Syria.“ Þar er fjallað um „ólöggilta“ vopnamiðlun einkum Bandaríkjanna til óopinberra (non-state) aðila, þ.e.a.s. vopnaðrar andstöðu í Sýrlandi, m.a. ISIS, og er í trássi við lög. Einkum er lagt út af vopnabirgðum ISIS sem náðust þegar Sýrlandsher hafði rekið hryðjuverkasamtökin úr borginni Deir Ezzor sl. nóvember. Newsweek skrifar: „...mikill meirihluti vopnanna kom upprunalega frá Rússlandi, Kína og Austur-Evrópu... Bandaríkin og Sádi-Arabía útveguðu mest af þessum útbúnaði án löggildingar, að því er virðist til andstöðuafla. Þessi áframsendi útbúnaður, gerður upptækur hjá liðsveitum ISIS, samanstendur eingöngu af vopnum og skotfærum frá Varsjárbandalagsríkjum, keyptur af Bandaríkjunum og Sádi-Arabíu í Evrópusambandsríkjum í Austurevrópu.“
Það er meira en tímabært að menn geri sér grein fyrir að óöldin í Sýrlandi snýst ekki um „uppreisn“. Heimsvaldasinnar hafa vissulega löngum lagt sig alla fram við að deila og drottna þar sem finna má þjóðernislegar glufur eða trúarlegar andstæður, en það nægir ekki til að gera innrásarstríð að „uppreisn“. Þetta er ekki heldur „borgarastríð“, heldur staðgengilsstríð háð af fjölþjóðlegum málaliðum. Bakmenn þeirra heimsvaldasinnar kosta þá og hafa dælt í þá gengdarlausu magni vopna frá fyrsta degi. Valdaskiptaaðgerðin mistekst engu að síður af því hana skortir stuðning hjá sýrlensku þjóðinni.
Rósa Björk Brynjólfsdóttir lýsti á Alþingi vonbrigðum Atlanta-málið og sagði að það „stangast á við utanríkisstefnu sem Ísland hefur verið að mæla með“. Það er ekki nákvæm lýsing. Þáttur Íslands í stríðunum í Miðausturlöndum er vissulega ekki veigamikill í hinu stóra samhengi. En hann er alltaf stuðningur við stríð heimsvaldasinna. Ísland studdi stríð USA og NATO í Afganistan, Írak og Líbíu. Í desember 2012 viðurkenndi Ísland „Þjóðareiningu uppreisnarhópa í Sýrlandi“ sem „hinn lögmæta fulltrúa Sýrlands“ og tók sér stöðu með „uppreisninni“. Og Ísland hefur frá byrjun verið á lista „Fjölþjóðaliðsins gegn ISIS“ sem stjórnað er frá Washington og beinist æ opinskár gegn stjórnvöldum Sýrlands. Og þegar íslenskt flugfélag 25 sinnum fékk leyfi stjórnvalda fyrir vopnaflutningum til Miðausturlanda var það auðsótt enda áfangastaður vopnanna „réttu megin“.

Sýrland : Grímurnar falla og innrásasrstríðið blasir við

(birt á Neistar.is 12. febrúar 2018)

Innrásareðli stríðsins í Sýrlandi verður æ augljósara. Það breytir þó engu fyrir RÚV sem hleypur fram á hlað og geltir að þeim sem sigað er á frá Washington.
1. Tyrkir hófu beina innrás í Sýrland 20. janúar eins og áður hefur verið um fjallað í Neistum.
2. Svonefnt „Fjölþjóðalið gegn ISIS“ undir forustu Bandaríkjanna gerði loftárásir á liðssveitir tengdar sýrlenska stjórnarhernum nærri bænum Deir Ezzor þann 7. febrúar og munu hafa drepið a.m.k. 100 hermenn.
3. Og nú 10. og 11. febrúar fréttist að Sýrlenski herinn hafi skotið niður Ísraelska herflugvél í sprengjuleiðangri yfir Sýrlensku svæði við Golanhæðir, þá fyrstau sem Sýrlandsher skýtur niður. Og Ísrael svarar harkalega með loftárásum á 12 skotmörk í Sýrlandi.  

Tyrkir og síðan Fjölþjóðaliðið ráðast fram

Tyrkland gerir sína innrás til að koma á „öryggissvæði“ (safe havens) innan Sýrlands eins og þeir hafa lengi hótað að gera. Sú hugmynd hefur verið studd af Bandaríkjunum. Hins vegar er ljóst að núverandi innrás er sólóspil Tyrkja, í óþökk Bandaríkjanna enda beinist hún gegn herjum Kúrda, SDF,  bandamanni USA á svæðinu sem orðið hefur þeim símikilvægari að undanförnu. Árásin var bein viðbrögð við yfirlýsingum Tillersons utanríkisráðherra um að koma upp 30 000 manna „landamæraher“ sunnan sýrlensku landamæranna, borinn uppi af Kúrdum. Innrás Trykja er sem sagt alvarleg mögnun stríðsins, en um leið er hún merki um sundrungu í liði árásaraðilanna gegn Sýrlandi.
Hvað þá um árás Bandaríkjanna (formlega „Fjölþjóðaliðið gegn ISIS“) á liðssveitir tengdar Sýrlandsher nálægt bænum Deir Ezzor, 7. Febrúar? Að sögn bandarískra embættismanna voru þær liðssveitir „líklega að reyna að ná olíulindunum í Khusham“ austan Efrats, í Deir-Ezzor sýslu.  Það kemur æ betur fram í yfirlýsingum frá Washington að þar hafa menn ekki í hyggju að láta af hendi til Sýrlandsstjórnar hin olíuríku landsvæði austan Efrats þó að þau losni undan yfirráðum ISIS. „Þegar Mattis varnarmálaráðherra var spurður hvort Bandaríkjaher væri kannski að hnjóta inn í hin breiðari átök Sýrlandsstríðsins svaraði hann: „Nei, þetta er gert í sjálfsvörn.““ 

Hnattræn hersjórnarlist og gagnbylting

(birtist á vefritinu Neistum.is 5. febrúar 2018)

Þýddur er hér hluti af stærri grein eftir John Bellamy Foster úr marxíska tímaritinu Monthly Review, 3. hefti 2017, „Revolution and Counterrevolution, 1917–2017“. Þennan kafla um herstjórnarlist heimsvaldasinna og gagnbyltingar undangengin 100 ár er skynsamlegt að lesa í framhaldi bókar Leníns, Heimsvaldastefnan. Hæsta stig auðvaldsins. Þýðandi
Það var heimsvaldastefnan – ekki í hefðbundnu merkingunni sem spannar alla sögu nýlendustefnunnar [ætti þá frekar að skrifast „heimsveldisstefna“ Þ.H.] heldur tengd einokunarstsigi kapítalismans, eins og V.I. Lenín notaði hugtakið – sem myndaði differentia specifica eða ákvarðandi sérkenni kapítalisma 20. aldarinnar og ákvarðaði þar með skilyrði jafnt byltingar sem gagnbyltingar. Strax á seinni hluta 19. aldar hafði keppnin um nýlendurnar – sem hafði að miklu leyti mótað átökin innan Evrópu allt frá 17. öld – breyst í baráttu nýs eðlis: baráttu á milli ríkja ásamt auðhringum þeirra, ekki fyrir ákveðnum heimsveldissvæðum heldur fyrir hnattrænum yfirráðum í sífellt samþættaðra heimsvaldakerfi.1 Síðan þá hafa bylting og gagnbylting verið samtengdar í kerfinu sem heild. Allar byltingaröldur eftir það – oftast sprottnar upp á jaðarsvæðum þar sem kúgunin er harkalegust, magnaðar af arðráni heimsveldanna – hafa verið byltingar gegn heimsvaldastefnunni og hafa átt í höggi við heimsvaldasinnaða gagnbyltingu, skipulagða af kjarnríkjum heimskapítalismans.2 Það flækti þessa stöðu enn frekar að forréttindageiri verkalýðsstéttarinnar í þróuðum auðvaldsríkjum sýndist þéna óbeint á arðinum sem fenginn var frá jaðarsvæðunum og myndaði „verkalýðsaðal“, fyrirbæri sem Friedrich Engels benti á og seinna var skilgreint fræðilega af Lenín í Heimsvaldastefnunni, hæsta stigi auðvaldsins.3