Sviðssetningar og vestræna bræðralagið

(birtist á Neistar.is 7. apríl 2018)

                                                                     Sergei Skripal

Þessi grein var send á Vísir.is fyrir 10 dögum en ekki birt. Það sem síðan hefur einkum gerst er að breski utanríkisráðherrann, Boris Johnson, er staðinn að ósannsögli. Hann hafði fullyrt að vísindamenn á tilraunaverksmiðjunni í Porton Down hefðu sagt „afdráttarlaust“ að eitrið væri framleitt í Rússlandi. Vísndamenn Porton Down vildu hins vegar ekki staðfesta þetta og sögðust ekki geta fullyrt neitt um framleiðslustaðinn. En skortur á sönnunum hefur ekki breytt samstöðu „vestræna bræðralagsins“. Hér kemur þá greinin.

I. Tvíburaturnarnir féllu 11. sept 2001 og NATO hóf stríð sitt í Afganistan þremur vikum síðar. Afgerandi fundur var haldinn í Norður-Atlantshafsráðinu í Brussel 2. okt. Þar var mættur Frank Taylor sendiherra frá bandaríska State Department. Hann lagði fram skýrslu með kynningu sönnunargagna um atburðina 11. september. Utanríkisráðherrar NATO fengu sama dag skýrsluna kynnta munnlega, hver í sinni höfuðborg. Henni var svo haldið leyndri í 7 ár en leyndinni var aflétt 2008 þegjandi og hljóðalaust. Prófessor Niels Harrit við Kaupmannahafnarháskóla hefur gert grein fyrir innihaldi hennar. Á grundvelli skýrslunnar lýsti Robertson lávarður, aðalritari NATO yfir 2. október: „Á grundvelli þessarar sönnunar-kynningar hefur það verið staðfest að árásinni á Bandaríkin 11. september var stjórnað utanlands frá og verður hún því skoðuð sem aðgerð sem 5. grein Washington-sáttmálans tekur til, þar sem segir að hernaðarárás á einn eða fleiri bandamenn í Evrópu eða Norður-Ameríku sé skoðuð sem árás á þá alla.“ En í skýrslu Taylors er bara ekki neitt sem sýnir fram á tengsl afganskra stjórnvalda við árásirnar 11. september. Kjarnaatriðið – sem fjallaði um þau tengsl – kom orðrétt fram í yfirlýsingunni sem Robertson lávarður gaf út 2. október. Svohljóðandi: „Staðreyndiranr eru skýrar og óyggjandi. Við vitum að einstaklingarnir sem framkvæmdu þessar árásir voru hluti af alheims-hryðjuverkaneti Al Kaída sem stjórnað er af Osama bin Laden og liðsforingjum hans og verndað af Talíbanastjórninni.“ Engar frekari sannanir. Bara einföld fullyrðing, komin frá CIA og Pentagon. En stjórnvöld í samanlögðum NATO-ríkjum spurðu einskis frekar um sannanir, heldur „stóðu með sínum bandamönnum“. Engar sannanir hafa síðar komið fram sem tengja Afganistan á neinn hátt við 11. september, en stríð NATO gegn landinu hefur staðið síðan. www.globalresearch.ca/the-mysterious-frank-taylor-report-the-911-document-that-launched-us-natos-war-on-terrorism-in-the-middle-east/5632874

II. Átyllan til að ráðast á Írak var sviðssett. Við þekkjum hana. Skýrsluna sem sem Colin Powell varnarmálaráðherra gaf Öryggsiráðinu 30. janúar 2003. Hún var byggt á „gögnum“ sem starfsmenn í ráðuneyti Tony Blairs klipptu og límdu saman af samfélagsmiðlum – um gjöreyðingarvopn Saddams Hussein. Skýrsla Powells var flutt undir mikilli stríðshljómkviðu vestrænnar pressu. Mótmælin gegn þessu stríði voru reyndar svo gríðarleg að nokkur NATO-ríki heltust úr lestinni og NATO gat ekki staðið formlega að innrásinni, lét nægja að gerast aðili að hernáminu á eftir. Og nógu margir NATO-ráðherrar, bandalag viljugra, létu þessar „sannanir“ nægja og „stóðu með sínum bandamönnum“. Árás Vestursins á Miðausturlönd var hafin.

III. Sviðssetningin í Líbíu tókst „betur“. Vestrænar fréttastofur þróuðu þá tækni að búa til stríðsæsifréttir. Sagðar voru skáldaðar fréttir um fjöldamorð og fyrirhuguð fjöldamorð Gaddafís á þegnum sínum ásamt skálduðum fréttum af spontan uppreisn þegnanna. Það nægði ráðherrum NATO og þeir ákváðu einróma að hefja lofthernað gegn Líbíu. Þeir spurðu ekki um frekari sannanir, og landið er í tætlum síðan.

IV. Stríðið gegn Sýrlandi er aðallega þríþætt: með þungvopnuðum leiguherjum fjölþjóðlegra íslamista, með viðskiptabanni/diplómatískri útskúfun og með háþróaðri og samhangandi sviðssetningu vestrænnar pressu, leikstýrðri leiksýningu sem ber yfirskriftina „uppreisn gegn ógnarstjórn“. Sýningin er afar vel auglýst og kaflar úr henni hafa fengið Óskarasverðlaunin. Þetta virðist þó ekki duga til að koma á hinum tilætluðu „valdaskiptum“. Þess vegna getur maður enn átt von á skelfilegum sviðssetningum frá óvinum Sýrlands.

V. Sviðssetningin í Salisbury virðist vera illa valin og illa leikstýrð, æpandi órökræn og ótrúverðug í alla staði. Hefði gamli njósnarinn Skripal verið mjög hættulegur Rússum hefðu þeir ekki sleppt honum í fangaskiptum. Ef þeir vildu eitra fyrir hann var auðveldara að gera það meðan hann var í fangelsinu heima. Fyrirfram var í gangi mikil herferð á Vesturlöndum til að gera skrímsli úr Pútín og einangra Rússa. Afskaplega er ólíklegt að Rússar kysu að auka á þá einangrun með diplómatískum skandala, allra síst í aðdraganda HM. Nú, fróðir menn segja að Bretar geti vel framleitt eiturefnið novitjok, í tilraunaverksmiðju hersins við Salisbury, Porton Down. Og Pentagon er á kafi í efnavopnaprógrömmum þeirrar verksmiðju. Ekkert hefur verið lagt fram sem líkist sönnun á þátttöku Rússa í atburðinum. Enda sagði Theresa May aldrei að umrætt taugagas væri rússneskt, aðeins „af tegund sem þróuð var í Rússlandi“. Rússar eru krafðir skýringa en þegar þeir stinga upp á sameiginlegri rannsókn er því hafnað. En Guðlaugur Þór og aðrir utanríkisráðherrar NATO spyrja bara ekkert um sannanir. Hann og þeir hinir segjast bara „standa með sínum bandamönnum“ (og engar athugasemdir heyrast frá VG heldur).

Ef þessi leiksýnig selur – eftir allan lygabálkinn sem einkenndi upphaf fyrri árásarstríða – er komið upp stórhættulegt pólitískt ástand. Ég hef þó vissa von um að almenningur kaupi sig ekki inn á þessa síðustu sýningu.

Herferðin gegn Líbíu – nýju aðferðirnar prófaðar

(birt á Friðarvefnum 29. febr 2016)

Jíhadistar drápu Gaddafí eftir að bílalest hans varð fyrir NATO-loftárás

Hér er fjallað um Líbíustríðið 2011 sem „prófmál“ fyrir nýja taktík í vestrænni íhlutunarstefnu, nýja aðferð til að koma á „valdaskiptum“. Fjallað er um málatilbúnað „alþjóðasamfélagsins“, stuðning við innri uppreisn, áróðursstorm bandarískrar/vestrænnar fjölmiðlamaskínu um mannréttindabrot í Líbíu og beitingu nýs prinsipps í alþjóðarétti, um „verndarskyldu“ (Responsipility to Protect). Og síðan um nær órofa samstöðu Vesturlanda/NATO-ríkja í málinu. Sérstaklega er fjallað um afgreiðsla málsins á Íslandi, sem lítt hefur verið sinnt fyrr, og einnig í Noregi. En í báðum þeim löndum sátu vinstri stjórnir við völd – og skipuleg andstaða við stríðsreksturinn var enginn. Ein niðurstaða greinarinnar er dapurlegt ástand lýðræðis innan Vesturblokkarinnar á okkar dögum.

Hliðargildi þess að rannsaka Líbíustríðið er að varpa ljósi á stríðið í Sýrlandi sem hefur orðið miklu meiri stærð í alþjóðastjórnmálum. Það er fleira líkt en ólíkt með þeim stríðum. Ekki síst sú taktík sem Vestrið og stuðningssríki „uppreisnarinnar“ hafa beitt, þó ekki tækist að koma á beinum lofthernaði „alþjóðasamfélagsins“ gegn Sýrlandsstjórn eins og reynt var sumarið 2013. Stríðið í Sýrlandi kom í framhaldi af „valdaskiptunum“ í Líbíu. Að tengslin milli stríðanna voru mjög bein sást á því að þegar opnuð höfðu verið vopnabúr Gaddafí-stjórnarinnar hófust strax miklar vopnasendingar frá Líbíu – einkum miðstöð uppreisnarinnar, Benghazi – til Sýrlands gegnum Tyrkland.  Að ýmsu leyti var Líbía eins og æfing fyrir Sýrland. Niðurstaða „valdaskipta“ í Líbíu liggur fyrir og er rík ástæða til að skoða hana.

„Alþjóðasamfélagið“ gegn Gaddafí

Þann 17. mars 2011 samþykkti Öryggisráð SÞ „loftferðabann“ á Líbíu (tíu ríki ráðsins greiddu atkvæði með, en fimm – Rússland, Indland, Þýskaland, Brasilía, Kína – sátu hjá). Samþykktin fól í sér heimild til að fylgja loftferðabanninu eftir með hernaðaraðgerðum til að „vernda borgarana“. Ríkisstjórn Samfylkingar og VG lýsti strax yfir stuðningi við ályktunina. Þann 23. mars greiddi Ísland atkvæði með því innan NATO að NATO tæki að sér stjórn á aðgerðunum. NATO kom þarna fram, eins og alloft eftir lok Kalda stríðsins, sem hernaðarlegt framkvæmdavald SÞ. Þar með fór Líbíustríðið á fullt. Lofthernaður NATO og stuðningur Vestursins við uppreisn jíhadista rústaði Líbíu sem ríki. Ég ætla ekki að fjalla um yeðileggingu Líbíu, en um það má t.d. lesa hér.  Um Líbíu fyrir stríðið sem það næsta við velferðarríki sem Afríka hafði upp á að bjóða má lesa hér.

CIA flytur stríð laumulega frá einu landi til annars

Vestræn leyniþjónusta og fylgiríki Vestursins standa á bak við ISIS. Fyrst samtökin sjálf: Þau voru stofnuð 2006, í Íraksstríðinu, kölluð Al-Kaída í Írak (AQI), voru þá studd af Sádum en ekki Vesturveldum. Þegar uppreisn hófst í Sýrlandi fluttu þau sig yfir landamærin og sameinuðust Al Kaída í Sýrlandi, Al Nusra, a.m.k. um nokkur ár, og náðu nú skyndilega undraverðum árangri. Sjá hér: Svo víkur sögunni að vopnaaðstoðinni við sýrlensku uppreisnina. Upreisnin kom í beinu framhaldi af NATO-studdu stríði og valdaskiptum í Líbíu. Miðstöð uppreisnarinnar í Líbíu – og um leið miðstöð Al Kaída í Líbíu – var Bengazi. Þar var bandaríska sendiráðið – og höfuðstöðvar CIA í landinu. Meðfylgjandi grein í Business Insider (meginstraumspressa) fjallar um miklar vopnasendingar fyrir tilstilli CIA frá Líbíu til Sýrlands gegnum Tyrkland 2012 þegar opnuð höfðu verið vopnabúr Gaddafístjórnarinnar. Nefnd eru 20 000 flugskeyti og önnur vopn upp á 40 000 tonn. Munar um minna. Fram kemur að Chris Stevens – sendiherra USA sem myrtur var í Bengazi – hafi verið þar mikið innviklaður. Liður í því að frú Clinton gæti vopnað uppreisnina beint var annars vegar að viðurkenna Bandalag uppeisnarhópa sem lögmætt stjórnvald Sýrlands (Vestrið gerði það í nóvember og desember 2012) og jafnframt stimpla Al Nusra og ISI formlega sem hryðjuverkahópa (líka gert í desember). Þar með var var gulltryggt að styðja uppreisninga, og hún varð opinberlega uppreisn Vestursins. Sjá nánar:

Flóttamannasprengjan – á ekki að ræða orsakirnar?

(birtist í Fréttablaðinu 5. sept 2015)

Evrópa fær nú smjörþef af flóttamannavandanum. Fjölmiðlarnir ræða einkum hvernig stöðva megi strauminn, snúa honum við eða hvernig dreifa megi hælisleitendum um álfuna. Forðast hins vegar að tala um ORSAKIRNAR. Oft er gefið í skyn að þetta séu einkum efnahagslegir flóttamenn í leit að betri lífskjörum. Rangt. Langflestir flóttamenn nútímans flýja STRÍÐSÁSTAND. Skýrsla Flóttamannastofnunar SÞ um flóttamannastrauminn til Evrópu hefst svo: „Mikill meirihluti þeirra 130 þúsunda sem komu yfir Miðjarðarhaf til Evrópu sex fyrstu mánuði ársins 2015 flýja stríð, átök og ofsóknir.“ 

– SÝRLAND er stærsta uppspretta flóttamanna á heimsvísu með 4 milljóir flóttamanna, og 7 milljónir á flótta innan landsins sjálfs. Ástæðan? Jú, stríðið sem geysað hefur í landinu frá 2011, stríð Vesturveldanna og helstu bandamanna þeirra í Miðausturlöndum gegn Sýrlandi. Áður en það hófst var einfaldlega enginn flóttamannastraumur frá Sýrlandi. Stríðið hófst 2011 jafnhliða lokakafla Líbíustríðsins. Eins og í Líbíu hefur uppreisnin í Sýrlandi frá upphafi verið mönnuð af harðlínu-jíhadistum en studd, fjármögnuð og vopnuð af Vesturlöndum með bandamönnum, Persaflóaríkjunum, Tyrklandi... Staðgengilsstríð. Árið 2012 viðurkenndu USA og ESB bandalag uppreisnarhópa sem réttmætan fulltrúa sýrlensku þjóðarinnar og beita  sér fyrir „valdaskiptum“ í landinu. Sú afstaða var studd bæði af Össuri Skarphéðinssyni og Gunnari Braga Sveinssyni. Þetta er sem sagt okkar stríð. 

Nýju stríðin og heilaþvottavélin mikla

(Birtist á attac.is 25. október 2012)

Voðaleg slagsíða er í fréttaflutningi íslenskra fjölmiðla frá átaka- og styrjaldarsvæðum. Túlkun átakanna í Líbíu og Sýrlandi undanfarið eitt og hálft ár minnir hastarlega á upphaf stríðsins í Írak 2003.  Þá löptu íslensku fjölmiðlarnir upp lygasúpuna frá Bush og Blair um hættuna sem stafaði af Saddam Hússein og útheimti vestræn afskipti. Sjónvarpsstöðvarnar tvær sendu svo fall Bagdad í beinni með því að tengja sig inn á CNN og BBC World (líkt og gert var í Persaflóastríðinu 1991). 

sjá hér

Nýju stríðin sýna endurkomu nýlendustefnunnar

(Birtist í Dagfara nóvember 2011)

Í október horfðum við á þjóðarleiðtoga eltan uppi og drepinn í beinni útsendingu. „Við komum, sáum og – hann dó!“ sagði Hillary Clinton skellihlæjandi við sjónvarpið þegar hún hafði horft á slátrunina. Hinn formlegi farvegur árásar á Líbíu lá gegnum samþykkt Öryggisráðs SÞ nr. 1973 frá í mars í vor um flugbann yfir Líbíu og „verndun borgaranna“ út frá óstaðfestum fréttum um fjöldamorð Gaddafís á eigin þegnum. Skömmu síðar sendu leiðtogar helstu árásarveldanna, Bandaríkjanna Breta og Frakka, frá sér yfirlýsingu og sögðu „ómögulegt að ímynda sér framtíð Líbíu með Gaddafí við völd“ (International Herald Tribune, 14. Apríl).

Svipaða aftöku þjóðhöfðingja eftir innrás sáum við áður í Írak þar sem innrásarherirnir og þjónar þeirra eltu uppi Saddam Hússein og hengdu hann eftir skyndimeðferð í götudómstól. Afgreiðslan á Milosévic fyrrum forseta Júgóslavíu var náskyld: Vesturveldin og NATO gerðu hernaðarinnrás, steyptu „óæskilegum“ þjóðarleiðtoga, drógu hann svo fyrir eigin dómstól þar sem hann dó í fangelsi meðan á réttarhöldunum stóð. Allir þessir þjóðarleitogar dæmdu sig til dauða með því að vera Vesturveldunum óþjálir. Aftakan var í tveimur áföngum: fyrst áróðursleg þar sem fjölmiðlar heimsvaldasinna breyttu mönnunum í skrýmsli og síðan var gerð hernaðarleg „mannúðarinnrás“ til að frelsa þjóðirnar undan skrýmslinu, skrýmslið drepið - og æði margir aðrir.

Íslensk stjórnvöld hafa ekki verið að flækja málin eða gera sér lífið erfitt. Þau hafa stutt allar þessar innrásir. Enda er komið upp sjálfvirkt kerfi þar sem öll Vesturlönd eru komin inn í NATO, hernaðarbandalag USA og ESB, ýmist með beinni aðild eða aukaaðild og löndin fara nánast sjálfkrafa í stríð hvar og hvenær sem herforingjarnir stökkva til. Vinstri stjórn, hægri stjórn, NATO-þjónkunin óbreytt. Steingrímur og Ögmundur halda að vísu friðarræður og eru á móti stríðinu, en þeir marsera samt með á vígvöllinn. Annað myndi bara kosta veruleg óþægindi gagnvart NATO.

Hættuleg þjóðréttarþróun

Í tveimur fyrstu greinum í sáttmála Sameinuðu þjóðanna  frá 1945 koma fram þau prinsipp sem síðan urðu mikilvægustu atriðin í þjóðarrétti, og voru rökréttur lærdómur af nýliðinni styrjöld. Í fyrstu grein er talað um að virða skuli „grundvallaratriðin um jafnan rétt og sjálfsákvörðunarrétt þjóða“. Í samningi SÞ um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi stendur ennfremur: „Allar þjóðir hafa sjálfsákvörðunarrétt. Vegna þess réttar ákveða þær frjálst stjórnmálalegar aðstæður sínar...“ Önnur grein sáttmálans frá 1945 bannar ríkjum að beita aðrar þjóðir vopnavaldi. Undantekning er aðeins beiting þess í sjálfsvörn.

         Undanfarna tvo áratugi hefur markvisst verið grafið undan þessum  þjóðréttarreglum. Þær hafa ekki verið numdar úr gildi formlega en að miklu leyti í reynd: a) Sjálfsákvörðunarréttur þjóða er mjög gengisfelldur. b) Bann við árásarstríðum er í upplausn. c) Stórveldin beita  hernaðaraðgerðum gegn smærri ríkjum  hvort sem SÞ leggur stimpil sinn við þær eða ekki.  

         Eftir 11. sept. 2001 héldu Bandaríkin fram rétti sínum til „fyrirbyggjandi stríðs“ með eða án samþykkis SÞ, og komust upp með það sem eina risaveldið. Mikilvægt skref í þessari þjóðréttarþróun var svo ályktun Allsherjarþings SÞ árið 2005 um „skyldu til að vernda“ borgarana. Í framhaldinu hafa þeir sem nefna sig „alþjóðasamfélgið“ – í reynd fyrst og fremst USA og NATO – ýmist hótað löndum hernaðaraðgerðum eða, eins og í Líbíu, beinlínis gert innrás með tilvísun til „skyldunnar til að vernda“. Vísað er til þess að stjórnvöld í viðkomandi löndum brjóti „mannéttindi“ sem þarf að hindra ef og aðeins ef stjórnvöld eru ekki þóknanleg USA og NATO-veldunum. Vesturveldin hafa því komið á breyttum alþjóðasamskiptum og réttarreglum í þá átt sem hentar best þeirra landvinningabrölt, enda er „verndun borgaranna“ alveg kjörið yfirvarp til innrásar í lönd, og réttlætir „mannúðaríhlutun“. Réttur til íhlutunar er alltaf réttur hins sterka og þegar afnumin er virðing fyrir sjálfsákvörðunarrétti þjóða gengur frumskógarlögmálið í gildi.

         Þeir stóru og sterku grafa undan sjálfsákvörðunarréttinum. Það birtist ekki aðeins í formi hernaðarafskipta. Á tímum hnattvæðingar fjandskapast fjölþjóðlegt auðmagn og stórveldi við efnahagslegum sjálfsákvörðunarrétti (smærri) þjóða. Það viðhorf birtist m.a. í Evrópusamrunanum, og í sama  anda starfa AGS, Alþjóðabanki, WTO, ASEAN, NAFTA sem öll hafa frjálst flæði fjármagnsins sem sitt meginboðorð. Þegar svo hernaðarlega ógnunin frá USA og NATO bætist við efnahagslegar fyrirskipanir ofannefndra samtaka er erfitt fyrir einstök ríki að reka sjálfstæða efnahagsstjórn.

Nýja NATO og Sameinuðu þjóðirnar

Afgerandi í þessari þróun var sú breyting sem gerð var á stefnugrundvelli NATO 1999. Þá var opnað fyrir hernað bandalagsins „out of area“, s.s. utan svæðis aðildarlandanna, til að berjast fyrir grunngildum NATO (skilgreind sem mannéttindi, lýðræði, frjáls markaður). Sama ár réðist NATO á Júgóslavíu, án samþykktar frá SÞ. Nýja NATO er hernaðarhlið tvíeykisins USA/ESB og er megingerandi í tveimur heitustu styrjöldum samtímans: í Afganistan og Líbíu.

Í „nýju stríðunum“, þ.e. eftir fall Sovétríkjanna um 1990, hafa SÞ annars vegar orðið verkfæri Vesturveldanna í alþjóðapólitík og hins vegar hafa þau hætt beinum afskiptum á deilu- og átakasvæðum. Gerendurnir sem koma í staðinn eru annars vegar risaveldið eina, Bandaríkin – í Sómalíu, Írak, Afganistan – og hins vegar NATO – í Júgóslavíu, Afganistan, Líbíu. NATO kemur þar fram sem allt í senn a) löggjafi (skilgreinir hver er óvinur), b) gerðadómari,  c) hervald. Bandalagið kallar sig „alþjóðasamfélagið“ og gefur sig út fyrir að vera „yfirþjóðlegt“ og hlutlaust afl, en gætir eingöngu hagsmuna vestrænna heimsvelda og sýnir æ herskárri hegðun.

Dæmið um Líbíu er ekki flókið

 Hvers eðlis var og er innrásin í Líbíu? Sumum finnst dæmið flókið og trúa Össuri sem talar um „mannúðaríhlutun“. Málið er samt alveg jafn einfalt og í Afganistan og Írak. Líbía er olíuauðugasta land í Afríku en auðhringarnir hafa ekki fengið ótakmarkað aðgengi að lindunum. Þetta er einfaldur olíuimperíalismi.

Það er auðvelt að setja slíkan stimpil á Bandaríkin enda er komin hefð á blóði drifna utanríkisstefnu þeirra. En nú voru það Evrópuríki, Bretar og sérstaklega Frakkar, sem tóku frumkvæði, jafnvel umfram Bandaríkin. Hvað voru þau að gera? Útbeiða evrópsk gildi? Já, Vestur-Evrópa er vagga nýlendu- og heimsvaldastefnu og kynþáttahyggju. En eftir seinna stríð urðu gömlu nýlenduveldin að draga sig til baka, bæði vegna frelsisbaráttu nýlendna og vegna yfirburða Bandaríkjanna. En samhliða þeirri þróun þjóðréttarmála sem rædd var hér að ofan taka þessi sömu ríki, ESB-stórveldin, aftur upp opnari nýlendustefnu. Frakkar kepptu öðrum lengur við Bandaríkin um gömlu svæðin sín í Vestur-Afríku, jafnvel gegnum leiguheri (t.d. í Kongó, Rúanda..). Eftir að Sarkozy kom til valda hafa þeir hins vegar tekið upp fulla samvinnu við Bandaríkin – og innan NATO – og ætla sér þannig stærri skerf en áður. Í kosningabaráttunni árið 2007 lagði Sarcozy upp hina endurbættu utanríkisstefnu og sagði þá í ræðu: „Ég vil vera forseti yfir Frakklandi sem kemur Miðjarðarhafssvæðinu í ferli endursameiningar eftir tólf alda klofning og sársaukafull átök... Ameríka og Kína hafa nú þegar hafið landvinninga í Afríku. Hversu lengi ætlar Evrópa að bíða með að byggja Afríku morgundagsins? Meðan Evrópumenn hika sækja aðrir fram.“ Og fimm dögum eftir að loftárásirnar hófust á Líbíu í mars í vor sagði Sarkozy á leiðtogafundi ESB: „Þetta er sögulegt augnablik... það sem gerist í Líbíu mótar réttarfarið... það eru meiri háttar straumhvörf í utanríkisstefnu Frakklands, Evrópu og alls heimsins.“ („Libya:NATO provides the Bombs; the French „Left“  provides the Ideology“ eftir Pierre Lévy, sjá Google). Um líkt leyti birti franska blaðið Libération bréf þar sem Líbíska þjóðarráðið („uppreisnarmenn“) lofaði að tryggja franska olíurisanum Total 35% af öllum vinnsluheimildum á líbískri olíu „í skiptum fyrir“ fullan hernaðarlegan stuðning Frakka við Líbíska þjóðarráðið.

Þetta er jafn einfalt og ógeðslegt og það hljómar. „Mannúðaríhlutunin“ er gamaldags ræningjaleiðangur. Gömlu nýlenduveldin renna nú aftur á lyktina af blóði og olíu, og bandalagsríki þeirra koma í halarófu á eftir, óháð því hvort þar sitja hægri eða vinstri stjórnir.   

Endurkoma nýlendustefnunnar

Heimsvaldastefnan hefur tekið nokkrum breytingum í tímans rás m.t.t. beinnar pólitískrar undirokunar þeirra landa sem verða fyrir henni. Seinni hluti nítjándu aldar var saga um útrás og nýlendusamkeppni Evrópuríkja sem er vel kunn úr skólabókum – saga um hernaðarinnrásir, fallbyssudiplómatí, uppkaup á nokkrum ættbálkahöfðingjum og síðan beina evrópska stjórn á viðkomandi landi. Á tuttugustu öld (einkum eftir seinna stríð) hörfaði nýlendustefnan um skeið vegna frelsisbaráttu nýlendna. Samhliða því tóku nokkur svæði upp sósíalisma og studdu þjóðfrelsisbaráttuna. Heimsvaldasinnar tóku þá upp „nýnýlendustefnu“, nýlendur fengu formlegt pólitískt sjálfstæði án þess þó að losna undan efnahagslegu ofurvaldi heimsvaldasinna. Eftir að sósíalsiminn beið aftur ósigur á sínum svæðum þrengdi mjög að fyrrverandi nýlendum á ný.

Tuttugasta og fyrsta öldin: Heimsvaldasinnar hafa snúið sér aftur að því að vinna beina stjórnun á hinum vanþróaðri jaðarsvæðum og/eða koma sér þar upp leppríkjum – umfram allt í efnahagslega mikilvægum löndum. Til þess þarf m.a. að veikja og beygja í duftið ríki sem á einhvern hátt hindra fullt markaðsfrelsi og hnattvæðingu á forsendum auðhringanna og ekki síður ríki sem mynda öflug sjálfstæð hagkerfi og bjóða vestrænum heimsvaldasinnum upp á efnahagslega samkeppni. Hnattvæðing auðhringanna er ótrygg ef henni er ekki fylgt eftir með hervaldi. Ríki eins og Íran og Líbía (og fáein önnur) hafa verið Vesturveldunum óþjál og ósamvinnuþýð. Auk þess bjóða ríki eins og Rússland og sérstaklega Kína upp á alvarlega efnahagslega samkeppni í Asíu og Afríku. Vesturveldin reiknuðu sem svo: Það þarf stríð til að reka Kína út úr Líbíu. Það er að takast, og sýnir það sem koma skal.

Vellyktandi heimsvaldahyggja

Málstaður heimsvaldasinna er vondur. Öll stríð þeirra eru til að byggja upp og verja arðránskerfi þeirra á heimsvísu. Slíkt er óheppilegt að segja upphátt svo stríðin verður óhjákvæmilega að heyja undir fösku flaggi. Svo einfalt er það. Yfirskin allra heimsvaldastríða er einhver stórfelld lygi – vegna þess að nauðsynlegt er að vinna stuðning almennings svo hann sé reiðubúinn að leggja fram bæði skattpeninga og syni sína til stríðsins. Þáttur fjölmiðla heimsvaldasinna er því algjört grundvallaratriði í sjálfum stríðsrekstrinum. Yfirskrift stríðsins verður að hljóma vel. Á 19. öld voru þessar ofbeldisfullu ránsferðir kallaðar kristnun, siðvæðing villtra og ósiðaðra þjóða, jafnvel afnám þrælahalds o.fl. Í þá daga keypti almenningur heimsvaldaríkjanna kynþáttahyggjuna og át hana hráa. Á 20. öld var kommúnisminn helsti óvinur heimsvaldastefnunnar og taktíkin var þá að beita fjölmiðlunum til að gera kommúnismann að grýlu sem æti börn og þvæði heila. Í upphafi 21. aldar er kommúnisminn horfinn um sinn sem ógn, og hrá kynþáttahyggjan dugar heldur ekki lengur sem stríðshugmyndafræði. Það verður að tilreiða heimsvaldahugmyndafræðina ögn betur og teikna betur myndina af óvininum. Yfirskriftir hernaðaraðgerða sem nú eru vinsælastar eru einkum tvær: a) „stríð gegn hryðjuverkum“ og b) „mannúðaríhlutun“. 

„Stríð gegn hryðjuverkum“

Þann 11. september 2001 kvað við startskot stórfelldrar hernaðarútrásar, þegar Bandaríkin og NATO settu „stríð gegn hryðjuverkum“ á fána sinn sem stríðshugmyndafræði. Hin heimatilbúnu hryðjuverk á Manhattan og heimatilbúna hugmyndafræði dugðu vel til innrása í Afganistan, Írak, Pakistan m.m. og eru enn megingrundvöllur undir vestrænni hernaðarútrás. Blekkingarleikurinn kringum 11. september og Afganistan- og Íraksstríðin er fyrir löngu afhjúpaður. Það vissu hinir voldugu bakmenn að myndi gerast, en þeir tóku óhræddir þá áhættu af því þeir vita að völd þeirra yfir ríkjandi og tóngefandi fjölmiðlakerfi eru slík að það skaðar þá ekki að marki þótt þeir séu afhjúpaðir af einhverjum einstaklingum og smáfjölmiðlum. Á Íslandi er vinsælt að tala um innrásirnar sem „misheppnaðar“ tilraunir til að „frelsa“ þessi lönd. Stríðin eru sem sagt „klúður“ en tilgangurinn góður. Þetta er bara ein útgáfan af blekkingunni miklu.

         Tveimur mánuðum eða svo eftir 11. september, þegar innrás í Afganistan var hafin, var Wesley Clark, fyrrum yfirhershöfðingi NATO í Kosovo, staddur í hermálaráðuneytinu í Washington. Hann skrifar:

 „...í Pentagon í nóvember 2001 hafði einn af yfirhershöfðingjunum tíma fyrir spjall. Undirbúningur fyrir innrás í Írak var í fullum gangi, sagði hann. En það var fleira í gangi en hún. Hún var rædd, sagði hann, sem liður í fimm ára hernaðaráætlun, og alls var um sjö lönd að ræða, fyrst Írak, síðan Sýrland, Líbanon, Líbíu, Íran, Sómalíu og Súdan.“ (Wesley Clark, Winning Modern Wars, bls. 130)

        

Al-Kaida gegnir lykilhlutverki í “stríði gegn hryðjuverkum”. Þetta eru óskilgreindir hópar íslamista sem hafa verið gegnumsmognir af flugumönnum tengdum CIA allt frá stríði Afgana við Sovétmenn. Það sérkennilegasta við þessa hópa  er að þeir ýmist ganga beint erinda USA og Vesturveldanna í því að grafa undan „óæskilegum” stjórnvöldum (í Afganistan á 9. áratug, í Bosníu, Kosovo, Tsétsníu, Líbíu) eða þeir birtast sem svarnir óvinir Vesturlanda og eru þá réttlæting fyrir vestrænni íhlutun (í Afganistan frá 2001, í Írak, Pakistan, Sómalíu og víðar). Þeir þjóna sem sagt vestrænum hagsmunum með breytilegum hætti.

“Manúðaríhlutanir”

Eftir umbreytingu NATO frá 1999 og sérstaklega eftir samþykkt SÞ árið 2005 um “skyldu til að vernda” hafa heimsvaldasinnar skipulega unnið fylgi hugmyndum sínum um íhlutunarrétt „alþjóðasamfélagsins” á grundvelli  “mannúðar”. Óæskileg stjórnvöld eru í fjölmiðlum útmáluð sem skrýmsli, sem er undirbúningur íhlutunar.  En vestrænir heimsvaldasinnar láta ekki þar við sitja. Þáttur vestrænnar leyniþjónustu á efnahagslega og hernaðarlega mikilvægum svæðum verður sífellt fyrirferðarmeiri. CIA og breska BI6 fara þar fyrir. Leyniþjónusturnar eru sífellt reiðubúnar að nýta sér og ýta undir pólitíska ólgu til að koma ár sinni betur fyrir borð og steypa óæskilegum stjórnvöldum og koma æskilegum að í staðinn.

         Júgóslavía var prófsteinn nýrrar herskárrar stefnu USA og NATO, og Kosovo-stríðið 1999 var gott dæmi um „mannúðaríhlutun”. Loftárásir NATO á Serbíu hófust eftir að bandarískir ráðherrar og fréttastofur höfðu óskapast yfir serbneskum fjöldamorðum á 100 þúsund eða 250 þúsund Kosovoalbönum og yfir serbneskum „nauðgunarbúðum” o.s.frv. Eftir uppgjöf Serbíu fundust fjöldagrafirnar aldrei og þeir sem féllu höfðu fallið í átökum serbneska hersins og Frelsishers Kosovo.

Fyrsta „litabyltingin” kom í kjölfarið gegnum kosningar í Serbíu árið 2000 með miklum vestrænum afskiptum. Forustuafl í þeirri byltingu voru serbnesku stúdentasamtökin Otpor. Vestrænum, fyrst og fremst bandarískum, stuðningi við þau var einkum beint gegnum frjáls „mannréttindasamtök” eins og National Democratic Institute (tengd Demókrataflokknum) og International Republican Institute (tengd Repúblíkanaflokknum) og einnig hin ríkisreknu National Endowment for Democracy, og stuðningurinn var pólitískur, fjárhagslegur, faglegur og tæknilegur.  Niðurstaðan var fall Milosévic og sigur „hófsamra”, vestrænt sinnaðra afla, bygging stærstu bandarísku herstöðvar í Evrópu í Kosovo m.m.

Serbneska dæmið lagði línuna fyrir þær „litabyltingar” sem urðu á svæði fyrrum Sovétríkjanna, svo sem í Georgíu  2003, Úkraínu 2004 og Kyrgistan 2005. Afskipti  vestrænna stjórnvalda og leyniþjónusta voru bein og óbein, leynd eða ljós, ekki síst gegnum frjáls vestræn „mannréttindasamtök” og samtök frá Serbíu, ennfremur með pólitískum ráðgjöfum, flugumönnum, fjölmiðlafári, nethernaði, opnun sjónvarpsstöðva og miklum peningastraumi. Ekki skal því haldið fram að þessar byltingar eigi sér engra rætur í raunverulegri ólgu heima fyrir, en málið er að heimsvaldasinnar spila á þá ólgu og geta haft úrslitaáhrif á stefnu hennar og útkomu. „Litabylingarnar“ skiluðu í öllum tilfellum bandarískum herstöðvum í viðkomandi löndum. Það gat heldur ekki hjá því farið að vestræn afskipti léku stórt hlutverk í hinu svokallaða „arabíska vori” á þessu ári enda eru þar meiri heimsvaldahagsmunir í húfi en annars staðar og vestræn (númer eitt bandarísk) viðvera er þar leynd og ljós á öllum sviðum.

Vesturveldin og NATO („alþjóðasamfélagið”) blanda sér svo með beinni hernaðaríhlutun í innri átök landa og borgarastríð, kynda undir ættbálka- og þjóðernaátök til þess að brjóta niður eða veikja viðkomandi lönd, þ.e.a.s. ef þau eru of sjálfráða, hlýða illa hnattvæðingarreglunum, neita vesturveldunum um herstöðvar, eiga of mikil viðskipti við Kína o.s.frv. Þannig hefur verið í pottinn búið í öllum helstu styrjöldum eftir lok kalda stríðsins, í Júgóslavíu, Afganistan, Írak og nú síðast í  Líbíu. Næsta land í þessari röð sýnist vera Sýrland og herkvíin um Íran þrengist stöðugt.

Í aðdraganda Líbíustríðs voru spunavélar ráðandi vestrænna fréttastofa á yfirsnúning að mála myndina af Gaddafí og básúna um „fjöldamorð á eigin þegnum” (netsíðan Gagnauga.is hefur gert því lygamoldroki góð skil). Afgerandi fyrir samþykkt Öryggisráðsins nr. 1973 (um flugbann yfir Líbíu) var ennfremur undirskriftalisti 70 mannréttindasamtaka, langflestra vestrænna, m.a. þeirra sem virkust voru í áðurnefndum „litabyltingum”, en formlegt frumkvæði að listanum tóku líbísk samtök sem nefna sig Libyan League for Human Rights (LLHR). Þar var farið fram á íhlutun alþjóðasamfélagsins í Líbíu og vísað til áðurnefndrar „skyldu til að vernda” borgarana. Bænaskráin var m.a. send Obama forseta og Ban-ki Moon. Sýnt hefur verið fram á náin tengsl samtakanna LLHR og Líbíska þjóðarráðsins. (Mahdi Darius Nazemroaya, „Libya and the Big Lie: Using Human Rights Organizations to Launch Wars“). Þetta meðal annars bendir til að ákveðið úrval mannréttindasamtaka sé orðið eitt meginvopn vestrænnar heimsvaldastefnu í hernaðarlegri útrás hennar.

Nýtt amerísk-evrópskt hernám Afríku er aftur komið í gang. Í vor sendu Frakkar herafla til Fílabeinsstrandarinnar. Bandaríkin hafa undanfarið stóraukið hernaðarsamvinnu við nær öll ríki Afríku gegnum Afríkuherstjórn sína (AFRICOM) og munu ekki lýða það að þau halli sér í neinar aðrar áttir. Nýlega sendi Obama herlið til Uganda og á næstunni fara bandarískar hersveitir til Suður-Súdan, Kongó og Miðafríkulýðveldisins. Líbíustríðið er ekki lokaþáttur hernaðaraðgerða heldur bera þau flest merki þess að vera upphafsþáttur.

Alhliða barátta – sálmasöngur nægir ekki

Við Vesturlandabúar lifum í miklum lygaheimi. Okkur mun farnast illa nema við hættum að blekkja okkur sjálf og nefnum hlutina réttum nöfnum. Það bjargar okkur ekki þótt friðarsinnar syngi sálma um frið. Vandamálið er stærra en svo. Sem stendur er baráttan gegn heimsvaldastefnunni sorglega veik. Á Íslandi þurfum við öflug samtök heimsvaldaandstæðinga. Heimsvaldastefnan er ríkjandi form kapítalismans, og það er mikilvægt að fólk greini ráns- og mannætueðli hennar. Við þurfum að berjast gegn henni í öllum myndum hennar, efnahagslegum, pólitískum og hernaðarlegum. Við verðum að stuðla að því að Íslendingar verji eigin sjálfsákvörðunarrétt, og einnig að þeir styðji heimsvaldaandstöðu hvar sem er í heiminum. Sérstaklega er brýnt að berjast gegn hinni ríkjandi heimsvaldablokk USA/ESB – sem sameinuð er í NATO – og hinni herskáu og stórhættulegu sókn hennar að heimsyfirráðum. Því lengra sem hún kemst í þeirri sókn þeim mun ófriðvænlegra og ógæfulegra er framundan.

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                        

Myndin logna af Líbíu

(Birtist í Fréttablaðinu 30. ágúst 2011)

Það blasir við að myndin af „frelsun“ Tripolí var fölsk, að borgin hafi fallið í hendur „uppreisnarmanna“ sem þroskaður ávöxtur strax á fyrsta degi stórárásar á borgina. Íslenskir fjölmiðlar sögðu þá að 95% borgarinnar væru „frelsuð“ en þær hreinu línur hafa orðið óskýrari síðan.  

         Það er rannsóknarefni hvað her Gaddafís stenst lengi ofureflið. Áður en innrásin í Tripolí hófst höfðu sprengjuflugvélar NATO farið 20.000 flugferðir yfir Líbíu og skotið sprengjum í 8000 ferðum. Og þetta eru nútímaleg eldflaugaskot, ekki dettandi dínamít eða napalm eins og í Víetnam. Þetta hefði dugað til að koma flestum ríkisstjórnum á hnén, þó að svonefndir uppreisnarmenn séu veikir og hefðu engu getað áorkað án eldflauga og sprengjuregnhlífar NATO.

         Hinn grimmi harðstjóri á því greinilega mikinn virkan stuðning meðal þegnanna. Að hann skuli vopna lýðinn í Tripolí bendir ekki til að hann vænti sér ills úr þeirri átt. Á þeim fáu fréttastofum sem gagnrýna stríðsreksturinn má sjá miklar fjöldasamkomur til stuðnings stjórnvöldum. Það fær þó almenningur á Vesturlöndum ekki að sjá.

         Stríðið sem hófst í mars var frá byrjun stríð til að steypa ríkisstjórn sem ekki nýtur velþóknunar vesturveldanna, þ.e. USA og nýlenduvelda ESB.

         Gaddafí lagaði sig að breyttum heimi eftir 1990, samdi frið við Bandaríkin og hóf samstarf við olíuauðhringa. Samt sleppti hann aldrei eigin ríkisyfirráðum yfir hinum auðugu olíulindum lands síns. Þetta reyndist með tímanum ólíðandi fyrir vestræna auðhringa svo Gaddafí lenti á dauðalistanum. Á þeim lista eru þau ríki sem ekki fylgja reglum Vestursins upp á punkt og prik.

         Í bók sinni Winning Modern Wars: Iraq, Terrorism, and the American Empire frá 2003 skrifaði Wesley Clark fyrrverandi yfirmaður NATO-herjanna í Kososvostríðinu hvað hann hefði heyrt í Pentagon í nóvember 2001 þegar rædd var væntanleg innrás í Írak:  „Hún var rædd sem hluti af fimm ára hernaðaráætlun og löndin voru alls sjö, fyrst Írak, síðan Sýrland, Líbanon, Líbýa, Íran, Sómalía og Súdan.“

         Þessum áætlunum hefur síðan verið fylgt með sífellt virkari þátttöku vestrænna ríkja. Að baki Bandaríkjanna stendur breiðfylking, allt frá hægri haukum eins og Sarcosy og Cameron til vinstri stjórnanna í Noregi og á Íslandi.

         Hlutverk vestrænna fjölmiðla í Líbýustríðinu er ógnvekjandi. Það takmarkast ekki við litaða og einhliða lýsingu mála heldur er ákveðin atburðarás beinlínis framkölluð með hjálp fjölmiðlanna – í viðbót við undirróður útsendara frá leyniþjónustum. Sjálft tilefni stríðsins var búið til í fjölmiðlum. Dæmi: Herferðin gegn Líbýu hófst í febrúar sl. þegar dreift var á netinu aragrúa Twitter- og Youtube-myndbanda sem sýndu hersveitir Gaddafís berja niður mótmæli, gera loftárásir á eigin borgara, sýndu afríska leiguhermenn Gaddafís o.s.frv. Þessu var svo dreift á CNN, BBC, al Jazeera og víðar sem sannleik sem kallaði á afskipti „alþjóðasamfélagsins“. Margt af því hefur verið hrakið sem hreinn tilbúningur enda er mála sannast að þegnar Líbýu hafa hvorki haft aðgang að Twitter né Youtube undanfarið svo fréttamyndirnar voru hannaðar annars staðar.

         Öllu er nú snúið á haus. Árásarstríð NATO gegn smáþjóð í Afríku nefnist „skylda til að vernda líf óbreyttra borgara“ (ályktun Öryggisráðsins 17. mars). Loftárásir eru friðargæsla. Óleiðitamur þjóðarleiðtogi er úthrópaður sem glæpamaður gegn þjóð sinni meðan mestu stríðsglæpamenn okkar daga eru frelsarar. Nú fer líku fram gagnvart Sýrlandi sem er næst í röðinni.

         Hinar ráðandi fréttastofur eru kirfilega tengdar NATO-herveldunum og raunar hluti af innrásarliðinu. Á bak við innrásina stendur hnattveldið eina með miðstýrð heimsyfirráð – og stýrir líka sannleikanum. Hvernig eigum við vesælar mannskepnur þá að draga hann í efa?

Hnattveldið eina gegn Líbíu

(Birtist í Fréttablaðinu 19. apríl 2011)

Eftir lok kalda stríðsins hefur orðið til eitt hnattveldi sem nálgast miðstýrð heimsyfirráð,  bandalagið USA/ESB,  sameinað í NATO.  Og hnattveldið er afar árásarhneigt. Þessar vikur og mánuði snýst brölt þess um full yfirráð á Miðjarðarhafi og í Afríku. Það er til marks um vígstöðu hnattveldisins að nú treystist nánast ekkert ríki til að standa gegn stríði þess í Líbýu, öfugt við innrásina í Írak 2003.

Meginaðferð hnattveldisins við útþenslu er að ná sem allra flestum ríkjum í hernaðarbandalag við sig. Kýpur er nú eina Evrópuríkið sem ekki er fullgildur eða aukaaðili að NATO og aðeins fjögur ríki við Miðjarðarhaf eiga ekki fulla eða aukaaðild að bandalaginu. Eitt þeirra er Líbýa. Öll ríki Afríku nema fimm (þ.á.m. Líbía) hafa verið sett undir Afríkuherafla Bandaríkjanna (AFRICOM).

                  Eftir fall múrsins hófu vestrænir heimsvaldasinnar stórsókn sína í austur og inn á svæði þar sem áhrifa Sovétríkjanna hafði gætt í meiri eða minni mæli. Í sókninni er beitt fríverslun, skuldsetningu gegnum lán, yfirtöku banka og fjármálakerfa, mútum og þvingunum til að koma á leppstjórnum, innlimun í hernaðarsamstarf og – stríði. Heimsvaldastefnan pakkar stríðsrekstri sínum í fagrar umbúðir. Utanáskriftin er aldrei „herfang, auðlindir, aðgangur fyrir auðhringa“ heldur „mannúð og lýðræði!“ Milli veruleika og yfirskins er gapandi gjá og hana þarf að brúa með miklu lyganeti.

                  Stríðið sem heimsvaldasinnar boða nú ákafast er innrásir í þjóðríki í nafni mannúðar. Þegar kommúnisminn hvarf þurfti nýja óvini til að réttlæta herstöðvanetið mikla og tilheyrandi herferðir. Lausnin var þessi: Mannúðarinnrásir gegn harðstjórum og illmennum. Vernda þarf íbúana. Gallinn er að harðstjórarnir eru margir og heimsveldin hafa löngum átt vingott við þá. Engin harðstjórn er svo bölvuð að ekki megi nýta hana. Með einu skilyrði þó: Að hún tryggi fullan aðgang Vestursins og auðhringanna að gögnum og gæðum lands síns. Ef hún þybbast gegn því gerir stríðsáróðursmaskínan úr henni skrímsli. Vestræn stjórnvöld, leyniþjónustur og fréttastofur sjá í samvinnu um að þróa óvinamyndina og rækta jarðveginn fyrir mannúðarinnrás.

                  Stórsókn vestrænna heimsvaldasinna fylgir munstri sem tengist efnahagslegu og hernaðarlegu mikilvægi viðkomandi lands, sérstaklega yfirráðum yfir olíunni og flæði hennar. Þess vegna búa olíuauðug lönd Araba nú við mútuþægar leppstjórnir, erlendar herstöðvar og stríð. Sókn Vestursins hefur gengið í nokkrum áföngum.

                  1. áfangi. Júgóslavíustríðin tvö. Strax eftir fall múrsins var Balkanskagi eðlilegt fyrsta skref í því að flytja vígstöðvarnar í austur og suður – og að réttlæta áframhaldandi tilveru NATO. Serbía hafði sýnt ákveðið sjálfstæði og var til trafala. Stríðsáróðurinn gól: Þjóðernisshreinsanir! 100-200 þúsund Albanir horfnir, líklega drepnir. Nauðgunarbúðir og fjöldagrafir. Mannúðarinnrás er nausyn! Veruleikinn: Alþjóðlegi glæpadómstóllinn fann síðar alls 2788 lík (Serba og Albana) í hinum frægu „fjöldagröfum“ í Kosovo, mest á svæðum þar sem Frelsisher Kosovo var virkastur. Höfðu fallið í stríðsátökum, ekki fjöldaaftökum fanga. En Serbía laut í gras eftir 71 dags sprengjuregn NATO, og í Kosovo kom brátt stærsta herstöð Bandaríkjanna í Evrópu.

                  2. áfangi. Írak er næst-olíuríkasta land heims og miðlægt í Mið-Austurlöndum. Saddam Hussein hafði þjónað Vestrinu dável en varð sjálfráðari með tímanum. Yfirskin innrásar: Hann er skrímsli sem ógnar heiminum með gjöreyðingarvopnum. Mannúðarinnrás takk! Veruleikinn: Vopnin fundust ekki en innrásaröflin hafa drepið yfir milljón manns og hrakið þrjár milljónir á flótta og hernámið er varanlegt.

                  3. áfangi. Mikilvægi Afganistans er sem flutningsleið olíu frá Kaspíahafssvæðinu. Talíbanar reyndust ótraustir bandamenn Vestursins. Yfirskin innrásar: 11. september var skipulagður af Al-Kaída í Afganistan. Og Talíbanar kúga konur. Mannúðarinnrás! Veruleikinn: Aldrei birtist snefill af sönnun fyrir tengingu 11. september við Afganistan. CIA-menn hafa nýlega metið það svo að  í Afganistan séu í mesta lagi 50 til 100 félagar í Al-Kaída. Ekki sem rök fyrir að draga innrásarherinn mikla tilbaka heldur rök fyrir útvíkkun stríðsins til Pakistans.

                  4. Líbýa er rökrétt næsta skref. Olíuríkasta land Afríku og Gaddafí hefur stundum verið Vestrinu óþægur. Hann hefur lengi stimplað aðra Arabaleiðtoga sem leppa Vestursins, svikara við Palestínu m.m.  Nú í mars komu 11 af 22 meðlimum Arababandalagsins saman – undir forustu Sádi–Arabíu, Íraks, Jórdaníu og furstadæmanna við Persaflóa – og svöruðu með því styðja flugbann á Líbýu. Það var það sem Vestrið þurfti. Og Gaddafí skýtur á eigin þegna! Svo nú ráðast mestu manndráparar heimsins á landið í mannúðarskyni. Veruleikinn: Ólgan í Líbýu hefur frá upphafi verið annars eðlis en t.d. í Egyptalandi – og ofbeldið meira – af því þar geysar borgarastríð, uppreisn studd og vopnuð af Vestrinu.

                  Hnattveldið herðir tök sín jafnt og þétt og líður enga óþægð. Hvað um Ísland? Ömurleikinn endurtekur sig. Landið styður Líbýustríðið eins og öll framantalin árásarstríð.