(Birtist á Neistum 13. apríl 2021)
Bandarískir skriðdrekar á leið til EvrópuKeflavík, Finnafjörður, Noregur, Úkraína. Jens Stoltenberg segir að
Rússar verði að „hætta óréttlætanlegri hernaðaruppbyggingu í og við
Úkraínu. NATO stendur með Úkraínu“. En NATO-myndin af yfirgangsstefnu
Pútíns sem kjarna vandans er fölsk mynd.
Öryggissvæði við Finnafjörð
Nýtt
stjórnarfrumvarp er flutt af Guðlaugi Þór utanríkisráðherra. Lagt er til
að 12. gr. varnarmálalaga nr. 34/2008 verði breytt og mörk núverandi
öryggissvæðis við Gunnólfsvíkurfjall, í landi ríkisins við Gunnólfsvík á
Langanesi, endurskilgreind og útvíkkuð úr 93,5 hekturum í 771 hektara
og nái niður í Finnafjörð sem liggur þar sunnan undir.
Í
greinargerðinni segir: „Tilefni lagasetningarinnar má rekja til
undirbúningsvinnu vegna mögulegrar uppbyggingar alþjóðlegrar
stórskipahafnar í Finnafirði.“ Slík áform fjölþjóðlegra byggingarfélaga
og sveitarfélaga m.m. hafa staðið yfir í nokkur ár. Staðsetningin þykir
ákjósanleg fyrir umskipunarhöfn í Norður-Atlantshafi og tekur
sérstaklega mið af opnun siglingaleiðar norðan Síberíu til og frá
Kyrrahafi.
Í greinargerðinni segir ennfremur: „Þá tekur frumvarpið
mið af þjóðaröryggisstefnu fyrir Ísland sem samþykkt var á Alþingi á
árinu 2016, sbr. þingsályktun nr. 26/145, þar sem áhersla er meðal
annars lögð á að horft verði sérstaklega til umhverfis- og
öryggishagsmuna Íslands á norðurslóðum í alþjóðasamvinnu og
varnarsamstarfs við önnur ríki, þ.m.t. innlendan viðbúnað, og að til
staðar séu varnarmannvirki, búnaður, geta og sérfræðiþekking til að mæta
þeim áskorunum sem Ísland stendur frammi fyrir í öryggis- og
varnarmálum og til að uppfylla alþjóðlegar skuldbindingar Íslands.“
Stórbissnissmenn
hafa sem sagt áform um byggingu risahafnar, og hugsunin með
breytingunni á varnarmálalögum er skv. greinargerð að „tryggja heimild
ríkisins til skipulagsþróunar út frá stefnu Íslands í málefnum
norðurslóða og þjóðaröryggisstefnu Íslands.“
Í samráðsgátt
ríkisstjórnarinnar skrifar Stefán Pálsson 7. mars sl. fyrir hönd Samtaka
hernaðarandstæðingar. "Sú hugsun flögrar að tortryggnum lesanda að
markmið frumvarpsins sé einmitt ... að eyrnamerkja land til uppbyggingar
framtíðarherskipahafnar þegar og ef stórframkvæmdir við höfn í
Finnafirði verða að veruleika."
Rétt. Auðvitað hljótum við að
skoða "leitar- og eftirlitstengda starfsemi" við Finnafjörð í samhengi
við yfirstandandi framkvæmdir vegna „leitar- og eftirlitstengdrar
starfsemi" á Öryggissvæðinu í Keflavík (meira um það aftar). Skylt er
skeggið hökunni. Samkvæmt „þjóðaröryggisstefnu Íslands“ eru hornsteinar
hennar tveir, varnarsamningurinn frá 1951 og aðildin að NATO. Breytingin
á varnarmálalögum er komin frá Guðlaugi Þór, línuverði NATO-línunnar.
Sú lína er lögð í Brussel og Washington. Ísland hefur sem kunnugt er
ekki sjálfstæða utanríkisstefnu.
„Endurvinnum yfirráðin á Norðurskautssvæðinu!“
En
hver er þá stefnan í Brussel og Washington varðandi Ísland? Svo vel
vill til að nú í mars gáfu höfuðstöðvar Bandaríkjahers út nýja skýrslu
og stefnuyfirlýsingu um Norðurskautssvæðið. Yfirskrift hennar er: „Að
endurvinna yfirráðin á Norðurskautssvæðinu“, Regaining Arctic Dominance. The U.S. Army in the Arctic“. regaining-arctic-dominance-us-army-in-the-arctic-19-january-2021-unclassified.pdf
Á síðunni Antiwar.com
fjallar Rick Rozoff um yfirlýsinguna í grein sem nefnist „Bandaríkjaher
skilgreinir Norðurskautssvæðið sem orrustuvöll við Rússland og Kína“. US Army Identifies Arctic as Battleground With Russia and China - Antiwar.com Original
Í yfirlýsingunni segir nefnilega: „Norðurskautssvæðið hefur allt til að
bera að verða svæði sem deilt er um, þar sem stórveldakeppinautar
Bandaríkjanna reyna að nota hernaðarlegt og efnahagslegt vald til að ná
og viðhalda aðgengi að svæðinu á kostnað bandarískra hagsmuna.
Þjóðaröryggisstefna Bandaríkjanna leggur áherslu á að Norðurskautssvæðið
sé leið/gangur fyrir útvíkkaða herstjórnarlega stórveldasamkeppni milli
tveggja svæða – Evrópu og Indlands-Kyrrahafssvæðisins.“ Og áfram: „Á
meðan flestar Norðurskautsþjóðir eru bandamenn Bandaríkjanna hafa helstu
stórveldakeppinautar Bandaríkjanna – Rússland og Kína – þróað
Norðurskautsstefnu með landfræðipólitísk markmið andstæð hagsmunum
Bandaríkjanna.“
Á öðrum stað í skýrslunni stendur þetta: „Herinn
[bandaríski] verður að mynda herstyrk sem er fær um að keppa á
árangursríkan hátt með, við og gegnum bandamenn og samstarfsaðila, til
að skapa vandamál fyrir andstæðinga þegar þeir reyna að fá aðgang og
keppa á svæðinu.“ Í skýrslunni er algjörlega horfið það tungumál sem
gjarnan hefur verið notað t.d. í Norðurskautsráðinu, að tala um
„samvinnu“ norðurslóðaríkja í heild og í staðinn er í skýrslunni
kerfisbundið talað um Rússland og Kína sem „andstæðinga“ (í 54 skipti
alls), það er svo hluti af sama kerfisbundna málfari að fjalla um
andstæðingana sem „valdboðsríkin í austri“ eða „alræðisríkin“.
Skilgreind fjögur svið árekstra
Norðurskautsstrategían
frá Washington skilgreinir fjögur svið samkeppni og árekstra á
Norðurskautssvæðinu: hernaðarsvið, orka og auðlindir, flutningar,
matvælaöryggi. Þar kemur ennfremur fram: „Sem það ríki sem stærst
landsvæði hefur norðan Heimskautsbaugs hefur Rússland það sem fyrsta
forgangsmál að verja sögulegan rétt sinn til að stjórna
Norðurskautssvæðinu og tryggja landfræðilega hagsmuni sína gagnvart
bandalagsríkjum NATO... 75% af olíu Rússlands og 95% af jarðgasi er sótt
á Norðursvæðin. Norðurskautssvæðið stendur fyrir 20% vergrar
þjóðarframleiðslu Rússlands, 22% útflutnings og 10% allra fjárfestinga.“
Norðursvæðin
eru auðug af olíu, jarðgasi, málmum og jarðefnum. Átök um þau eru
auðsýnileg og fara í vöxt. Grænlendingar hafa samið við Kínverja um
efnahagsstarfsemi á Grænlandi, en stjórnvöld í Kaupmannahöfn og
Washington líta það mjög alvarlegum augum, og sem viðbrögð við því
falaði Trump Grænland til kaups vorið 2019. Því var illa tekið en rök
hans í málinu (á Twitter) voru hreint hernaðarleg og hann tísti einkum
um „geoplitical importance“ Grænlands og „strategic value“. Svo
þrýstingur frá Washington á Grænland og danska Grænlandspólitík mun nú
aukast jafnt og þétt. Tilboð Trumps var bara fyrsta herópið.
Hernaðarsviðið mikilvægast
Varðandi
hernaðarsviðið segir yfirlýsingin frá Pentagon: „Norðurskautssvæðið er
grundvallaratriði í hernaðarmætti Rússlands.“ Skýrslan ræðir um nauðsyn
þess að styrkja hernaðarnet Bandaríkjanna á Norðurskautssvæðinu: „Að
styrkja þau net gerir hernum kleift að fylkja liði til að keppa við,
fæla og, ef nauðsyn krefur, sigra andstæðinga Bandaríkjanna.“
Þegar
þeir í Pentagon tala um að „endurvinna yfirráðin á
Norðurskautssvæðinu“, líka yfirráðin yfir þessum umrædda norðlæga
„ganginum milli Evrópu og Indlands-Kyrrahafssvæðisins“ verður að hafa í
huga að þetta langa hafbelti norðan Evrasíu en sunnan þykkasta íssins,
sem spannar 10 tímabelti (nærri hálfhringur umhverfis jörðina), og sem
er líkleg siglingaleið innan skamms, er fyrst og fremst rússneskt
innhaf, ýmist innan rússneskrar efnahagslögsögu ellar skammt utan
hennar. Það væri hliðstætt bandarískum „yfirráðum“ á Suður-Kínahafi.
Ellegar rússneskum og kínverskum „yfirráðum“ á Karabíahafi.
Samanber
að þegar Sovétmenn fóru að setja upp skotflaugar á Kúbu 1962 þótti
mörgum í BNA vera vá fyrir dyrum. Og eins er núna, það er engin leið
fyrir Rússa að lesa stefnuyfirlýsingu sem þessa sem annað en mikinn
váboða. Allt tal um að BNA og NATO-veldi ætli sér „yfirráð“ á því svæði
er m.ö.o. afar herská orðræða. Á hinn bóginn: fyrir þann sem ætlar að
sigra Rússa er líklega nauðsynlegt að geta sótt að þeim úr norðri.
Dæmið Noregur
Sú var tíðin að Noregur hafði
eitthvað sem nálgaðist eigin sjálfstæða utanríkisstefnu. Landið hafði þá
her sem byggði á almennri herskyldu, skipulagður sem heimastýrður
landvarnarher. Við inngöngu Noregs í NATO 1949 var gefin út yfirlýsing
(send Sovétríkjunum sérstaklega) um að Noregur skyldi aldrei hafa
erlendar herstöðvar (né karnorkusprengjur) á norsku landi. Í Kalda
stríðinu voru þar aldrei erlendar herstöðvar og landið hélt bærilegan
frið við grannann stóra í austri.
Við fall Sovétríkjanna 1991 var
herskyldan lögð af í Noregi. Margir spáðu friði. En í staðinn jókst
hernaður BNA og NATO-veldanna: Persaflóastríð, Sómalía, Júgóslavía.
Þegar NATO stóð á fimmtugu, 1999, breytti bandalagið eigin
tilvistargrunni, lagði allan heiminn undir og tók að heyja árásarstríð
utan eigin landsvæðis, það fyrsta stóð þá einmitt í Júgóslavíu. Noregur
var með. Síðan hefur norski herinn verið byggður upp sem atvinnuher,
felldur inn í hernaðarkerfi BNA og NATO og hefur sinnt léttaverkum fyrir
heimsvaldasinna, m.a. í Júgóslavíu, Afganistan, Líbíu (Jens Stoltenberg
var leiðandi í loftárásum NATO!) og Sýrlandi. Noregur er nú (líkt og
flest önnur NATO-lönd) í stöðugu stríði undir fjarlægum himinskautum.
Ill örlög. Hins vegar sinnir norski herinn lítt landvörnum Noregs, þeim
hefur í meginatriðum verið útvistað til Bandaríkjahers, Breta, NATO. En
það brölt hefur lítið með landvarnir Noregs að gera. Þvert á móti það er
hluti af streði BNA/NATO að heimsyfirráðum – og Noregi náttúrlega
stórhættulegt að efna til ófriðar við grannann í austri. https://www.derimot.no/norsk-forsvar-har-endret-innhold-oberstloytnantfra-vernepliktforsvar-til-del-av-natos-angrepstrategi/
Árið
2016 var norsk flotastöð í Værnes í Þrændarlögum gerð að bandarískri
herstöð. Herstöðvapólitíkinni frá 1949 – aldrei erlend herstöð á norsku
landi! – var þarmeð hent út um gluggann. Nú voru þarna 330 bandarískir
hermenn að staðaldri. Frá 2018 var sá herstyrkur aukinn upp í 700 manns,
með útibú á annarri herstöð í viðbót, Setermoen í Tromsfylki norðan
heimskautsbaugs. Breskir hermenn æfa nú árlega vetrarhernað í
Norður-Noregi. Í þeim landshluta þjálfuðu sig í fyrra 4.400 erlendir
hermenn, einkum breskir og bandarískir.
Og árið 2021 gerir U.S.
Air Force Ørland-flugvöll norðan Þrándheimsfjarðar frambúðarhervöll
fyrir hinar ógurlegu B-1 Lancer kjarnorkusprengiflugvélar sínar. Í fyrra
varð Tromsø að taka á móti bandarískum kjarnorkukafbátum og vista þá
vikum saman í höfn bæjarins. Og norður í Vardø er í byggingu mikil
norsk-bandarísk ratsjá, við rússnesku landamærin, skammt frá hinum
hernaðarlega mikilvæga Kola-skaga. https://steigan.no/2020/07/statusrapport-fra-forsvaret/
Noregur hefur látið af hendi sjálfsforræðið í varnarmálum og
Norður-Noregur er í vaxandi mæli gerður að herbúðasvæði og stökkpalli
til austurs fyrir BNA og NATO í þeirra heimsyfirráðastrategíu. Frekari
herstöðvaþróun á þeirra vegum er meira en líkleg, enda samræmist það vel
stefnu þessara aðila um að „endurvinna yfirráðin á
Norðurskautssvæðinu“.
Umsvif á öryggissvæðinu í Keflavík
Í júlí 2019
kom í RÚV frétt um komandi uppbyggingu á öryggissvæðinu á
Keflavíkurfluvelli og aðrar framkvæmdir hérlendis á og vegum
Bandaríkjahers og NATO.
„Framkvæmdunum má skipta í tvo hluta.
Annars vegar er uppfærsla á ratsjárkerfum NATO umhverfis landið og hins
vegar viðhald og uppbygging á Keflavíkurflugvelli, bæði af hálfu NATO og
bandaríska hersins... Bandaríski flugherinn ætlar svo að útbúa aðstöðu
til búsetu í einskonar gámaíbúðum fyrir meira en þúsund hermenn inni á
varnarsvæðinu. Íbúðirnar rísa ekki strax heldur verður lagt skólpkerfi í
jörðu, raflagnir og annað slíkt.“ https://www.ruv.is/frett/14-milljarda-framkvaemdir-vid-varnarmannvirki
Á
árinu 2020 var ekki að sjá að faraldurinn Covid-19 hefði afgerandi
áhrif á hina stöðugt auknu virkni á öryggissvæðinu á Miðnesheiði 2020.
Þar var liðssafnaður árið um kring og tala hermanna var sú næsthæsta sem
verið hefur síðan farið var draga þangað herafla á ný. Þó var vegna
Covid blásin af æfingin Norður-Víkingur í mars þar sem taka áttu þátt
1000 manns, en með henni hefði árið 2020 farið langt fram úr fyrri árum.
Þann
7. nóvember sl. haust fjölluðu Víkurfréttir um líflega uppbyggingu á
öryggissvæðinu: umfangsmiklum endurbótum á ratsjárkerfum
Atlantshafsbandalagsins hér á landi var nýlokið en verkefnið var
framkvæmt af sérfræðingum Landhelgisgæslunnar á Keflavíkurflugvelli,
Lockheed Martin í Bandaríkjunum og Innkaupastofnun
Atlantshafsbandalagsins í Lúxemborg. Svo kom haustið og var óvenju
annasamt:
„Í haust hafa verið við vinnu á öryggissvæðinu
liðsmenn bandaríska sjóhersins við rekstur á stjórnstöð fyrir
kafbátaeftirlit og við eftirlit og æfingar á hafinu sem er framkvæmt með
nýju P-8A kafbátaeftirlitsflugvélunum. Hafa verið tólf
kafbátaleitarflugvélar á Keflavíkurflugvelli frá bandaríska sjóhernum,
auk tveggja frá kanadíska flughernum.
„Bandaríkjamenn voru
hérna [við loftrýmisgæslu í október] um 260 talsins frá flughernum. Því
til viðbótar hafa verið hér 500 aðrir erlendir liðsmenn frá bandaríska
sjóhernum við kafbátaeftirlit og áhafnaskipti sem hafa tekið óvenju
langan tíma út af sóttvörnum,“ segir Jón B. Guðnason, framkvæmdastjóri
Landhelgisgæslunnar í Keflavík, í samtali við Víkurfréttir...
„Undanfarin ár hafa verið hér frá fjórum og upp í fjórtán orrustuþotur
við loftrýmisgæsluna hverju sinni. Þær voru fjórtán núna.“
Eins
og áður þá er og verður við vinnu á öryggissvæðinu á
Keflavíkurflugvelli alltaf einhver fjöldi erlends liðsafla og annarra
verktaka og sérfræðinga og dvelur hluti þeirra á hótelum utan
öryggissvæðisins. Á öryggissvæðinu á Keflavíkurflugvelli standa yfir
umfangsmiklar framkvæmdir á vegum Íslands, Atlantshafsbandalagsins og
Bandaríkjanna. Helstu verkefni eru; viðhald og breytingar á flugskýli
831, bygging þvottastöðvar fyrir flugvélar, viðhald og endurbætur á
flughlöðum, akstursbrautum flugvéla og tengdum ljósakerfum. Nú síðast
var gerður samningur við Íslenska aðalverktaka um stækkun og bygging
flughlaðs og undirstöðu fyrir gámabyggð [sbr. áðurnefndar gámaíbúðir
fyrir yfir 1000 manns]. Til viðbótar er fjöldi annarra mannfrekra
venjubundinna verkefna til framkvæmdar.“ sjá hér.
Fyrir
utan umræddar gámaíbúðir/gámabyggð hófst nú í vetur bygging á
varanlegri svefnskálum fyrir erlendan liðsafla, og eiga þeir að geta
hýst 300 manns fyrir 2024. Það má sjá hjá Framkvæmdasýslu ríkisins. sjá hér.
Bandaríski
Atlantshafsherflotinn (United States Second Fleet ) hafði verið leystur
upp til annarra verkefna árið 2011, en árið 2018 var hann endurræstur.
Bandaríkjastjórn „ætlar honum hlutverk á hafsvæðum fyrir norðan Ísland.
Viðbúnaður á Keflavíkurflugvelli tekur mið af þessu“, skrifaði Björn
Bjarnason (Mbl. 9. ágúst 2019). Rétt. Endurræsing Atlantshafsflotans,
endurreisn Keflavíkurherstöðvar eftir tímabundinn dvala, sóknarmiðuð
vígvæðing Noregs og stefnan um að „endurvinna yfirráðin á
Norðurskautssvæðinu“ hangir allt náið saman.
Enduruppbygging
herstöðvar á öryggissvæðinu á Keflavíkurfulugvelli hefur aldrei gengið
hraðar en í stjórnartíð Katrínar Jakobsdóttur. VG andvígur NATO? Ja,
VG-forustan vill alla vega ekki þvælast fyrir NATO-sinnum í gerðum
þeirra. Þessi hluti stjórnmála gengur sinn gang óháð samsetningu
ríkisstjórna á Íslandi. Enda hefur Ísland enga eigin utanríkis- og
varnarmálapólitík, aðra en þá að taka við stefnunni frá höfuðstöðvum
NATO. Sem aftur taka við stefnunni frá Washington.
Stóra samhengið
Eftir fall Sovétríkja og
Sovétblokkar um 1990 varð hið alþjóðlega valdakerfi „einpóla“ og margir
áttu von á friði, en friður fékkst ekki. Vestrænir heimsvaldasinnar
(Vesturblokkin = NATO-blokkin = BNA + ESB = „Veldið“ = auðvaldsblokk með
kjarna sinn í Wall Street) þurftu fyrst að éta sig inn á það stóra
matborð sem var gamla áhrifasvæði Sovétríkjanna. Það fól í sér færslu
NATO austur og suðaustur eftir Evrópu eftir að Warsjárbandalagið var
lagt niður (og leiddi fljótt til stríðs á Balkanskaga). Það fól líka í
sér baráttu fyrir fullum yfirráðim BNA/Vesturblokkar í Austurlöndum nær.
Áherslan
á Austurlönd nær fékk framan af ákveðinn forgang, vegna olíuauðæfa og
af því svæðið taldist lykilsvæði í heimsvaldataflinu, svo Vesturblokkin
réðist þar á eitt landið af öðru undir ýmsum yfirskriftum (mest notaða
yfirskriftin var „stríð gegn hryðjuverkum“). Svæðið hafði m.a.s. slíkan
forgang að vestur í Pentagon töldu menn m.a. skynsamlegt í bili að
leggja herstöðina á Íslandi í dvala og flytja heraflann þaðan til
„heitari“ verkefna.
Eftir aldamótin olli hin ójafna þróun
kapítalismans því hins vegar að ný efnahagsveldi náðu að efla sig og
byrja að mynda aðra valdapóla – trufluðu með því „einpóla“
heimsvaldakerfið eftir kalda stríðið. Sovétlaust Rússland náði vissum
efnahagsbata eftir hörmungar Jeltsínáranna og tók að verja svæðisbundna
stórveldishagsmuni sína gegn yfirgangi Vesturblokkar. Skýrustu merki um
það voru annars vegar innlinum Krímskaga í Rússland eftir CIA-stýrt
valdarán í Úkraínu 2014 og hins vegar hernaðarstuðningur við bandamann
Rússa í Sýrlandi frá 2015. Lengra í austri óx úr grasi nýtt iðnveldi sem
tók að keppa óforskammað við gömlu heimsveldin um kapítalíska
heimsmarkaðinn, og smám saman hefur Kína skotið keppinautunum ref fyrir
rass og siglir fram úr þeim í efnahagssamkeppni. Keppinautarnir eiga
ekki svar.
Friður óæskilegur
Jú, þeir eiga reyndar eitt
svar – hernaðarlegt. Þeir hafa enn hernaðarlega yfirburði. Og vegna
þessa „stóra samhengis“ sjá hinir spöku vestrænu strategistar (einkum
þeir í Washington) fram á að friðsamleg efnahagsþróun ein og sér leiði
til þess að Vesturblokkin verði varanlega undir í efnahagssamkeppni og
heimsforræði hennar falli. Friðsamleg þróun er sem sé lífshættuleg!
Vestræn yfirráð byggjast nú fyrst og síðast á hernaðarlegum yfirburðum.
Þar að auki: Drottnunarstaða Bandaríkjanna INNAN EIGIN HERBÚÐA byggist á
því hvað hinir bandamennirnir eru hernaðarlega háðir US Army. Vald BNA
byggist sem sagt á því að EKKI VERÐI NEIN SLÖKUN.
Þetta „stóra
samhengi“ skýrir þá líka það hvers vegna árásarhugur og allur fókus
vestrænna heimsvaldasinna hefur beinst á æ beinni og opinskárri hátt að
þessum (tveimur) rísandi keppinautum sjálfum með hverju árinu sem líður.
Þetta
birtist í mörgum myndum á síðustu árum og mánuðum. Obama lýsti á sínum
tíma yfir flutningi á „þungamiðju til Asíu“ (pivot to Asia) sem fól í
sér flutning þungamiðju bandaríska sjó- og flugflotans til Asíu og
Kyrrahafssvæðis, vegna Kína. Við fjöllum ekki um það hér. En í Evrópu
eru merkin líka afar skýr: Joe Biden lýsir yfir að Krímskagi skuli aftur
afhendast Úkraínu og BNA/NATO sendir herskip inn á Svartahaf (13 eru
þar núna, skammt undan Krím) og lýsa yfir það það sé til stuðnings
Úkraínu. Það gerist þegar Kiev-stjórnin blæs til gríðarmikillar sóknar
gegn rússnesku aðskilnaðarhéruðunum í austri. Þungavopnaflutningarnir
þangað undanfarnar vikur eru eins og fullnaðarstríð sé í uppsiglingu. Í
Moskvu segja menn á móti að fullnaðarárás frá Kiev á þessi héruð myndi
neyða Rússa til að verja íbúa Donbass. Að öðru leyti eru viðbrögð Rússa
verulegir herflutningar hinum megin við landmærin. Hvers konar þátttaka
Rússa í átökum þar er stórhættuleg, en plúsinn er að hún mun leiða af
sér frekari refsiaðgerðir gegn Rússum og pólitíska einangrun þeirra. https://thesaker.is/is-the-ukraine-on-the-brink-of-war-again/
Utan
Úkraínu er svo hin breiða sókn og vígvæðing NATO til austurs (sem hófst
1990) löngu komin fast að vesturgluggum Rússlands, með víglínu
eldflaugaskotpalla (í Póllandi, Rúmeníu og víðar) og sívaxandi
heræfingum. Þessa nánuðina, frá Lettlandi til Búlgaríu, frá mars og fram
í júlí verður liðssafnaður og heræfingar á vegum NATO með 40.000
hermönnum og 15.000 herfarartækjum nærri landamærum Rússlands.
Helmingurinn er frá Bandaríkjunum. https://steigan.no/2021/04/storste-nato-styrke-noensinne-ved-russlands-grenser/
Þrettán
herskip á Svartahafi eru út af fyrir sig ekki alvarleg ógn við
Rússland. Fjögurtíu þúsund hermenn kannski ekki heldur. En vopnaskakið
og vígvæðingin kyndir undir væringum og stríðsmóðursýki í Evrópu og
kemur í veg fyrir og eðlileg viðskipti og samskipti Rússlands við granna
sína, og er um leið fóður fyrir harðari herstöðvapólitík á Íslandi og
víðar. Það telst ákjósanlegt í Washington.
Joe Biden byrjaði
Rússlandssamskipti sín sem forseti á því að kalla Vladimir Putin
«drápsman» (a killer). Það er jú það sama og morðingi, og er skýrt merki
um þá stefnu sem tekin er. Það styður það sem áður er sagt: friðurinn
er óæskilegur, slökunin hættuleg. https://edition.cnn.com/2021/03/18/europe/biden-putin-killer-comment-russia-reaction-intl/index.html
Fréttir og sálfræðihernaður
Í viðbót við
landher, flota og flugher er sálfræðihernaðurinn fjórða grein hernaðar
nútildags og þáttur hans verður stöðugt stærri. Hlutverk hans er að
prenta óvinamyndina í vitund þegnanna. Verkefnið felst öðru fremur í
djöflagerðariðnaði í fjölmiðlum. Djöflarnir Milosevic, Saddam Hussein,
Gaddafi og Assad voru allur málaðir sem Hitlerar áður en ráðist var á
þá. Nú er Pútín djöfull númer eitt og Xi Jinping næstverstur, eða öfugt.
Um þessar mundir fáum við í reglulegum skömmtum hjartnæmar sögur af
illri meðferð á Úígúrum í Kína og Navalní í Rússlandi.
Öll stærri
skref í vígvæðingu þarf þó að undirbyggja með því að sannfæra okkur
fyrst um að óvinurinn boði okkur sjálfum lífshættu, og það verða
sjálfsagt næg ráð til þess. Væntanlega þarf að sannfæra okkur um að
Rússar hyggi á hernaðarútrás í vestur, gegn margfalt öflugri herjum
NATO-velda. Það hæðir og spottar að vísu alla rökhugsun, en það er ekki
aðalatriðið ef áróðurinn vinnur vel – og ef andróðurinn er lítill.
Og
þar er af litlu að státa: Ísland hefur stutt öll stríð BNA og NATO á
21. öldinni, og efnahagslegar refsiaðgerðir gegn Rússlandi, Sýrlandi,
Venezúela og öllum þeim sem NATO vill refsa. Og andstaðan við það verður
sífellt minni. Á Alþingi Íslendinga er engin sjáanleg andstaða í
öryggis og utanríkismálum. Eitt sinn var andheimsvaldastefna stór þáttur
vinstristefnu og sósíalisma en sýnist nú vera gleymd. Vestrænar
heimsvaldabullur æða fram enn á ný og hrópa: America is back! Eigum við
eitthvert svar?
