Ég set stórt spurningarmerki við hugmyndir um að sósíalistar
geti breytt Evrópusambandinu. Efnahagsbandalagið/Evrópusamb hefur frá upphafi
verið auðvaldsprósékt. Sérstaklega frá og með Maastricht er það blanda af annars
vegar hnattvæðingarfrjálshyggju og hins vegar andlitslausu, ekki-kjörnu,
yfirþjóðlegu skrifræðisvaldi. Sem er tengt efstu fjármála- og auðvaldselítum þúsund
þráðum. Þetta vald keyrir samrunaþróunina stöðugt áfram. Árið 2015 mörkuðu
hinir 5 sviðsforsetar ESB (Tusk, Schulz, Juncker, Dijsselbloem, Draghi) þá
stefnu að fyrir 2025 skuli stofnanir ESB ákvarða fjárlög fyrir einstök
aðildarlönd. Slík afgreiðsla lýðræðis virðist ekki bögglast fyrir hinum skriftlærðu
„brahmínum“.
Hins vegar er alþýðan miklu fullveldissinnaðari og skoðanakannanir
sýna alltaf og alls staðar að hún er andvíg auknu valdi til stofnana ESB, ergó
fær hún yfirleitt ekki að kjósa um slíkt. Þegar innleiða skyldi stjórnarskrá
2004 ætluðu aðeins 8 ESB-lönd að leggja það fyrir þjóðina. Þegar svo Frakkar og
Hollendingar felldu var stjórnarskráin blásin af sem slík en 95% hennar lögð
fram sem Lissabonsáttmáli. Þá hann afgreiddur eingöngu af þjóðþingum nema bara
Írar fengu að kjósa. Þeir felldu en voru látnir kjósa aftur eftir örlitla
andlitslyftingu samnings. Síðan voru engar þjóðaratkvæðagreiðslur um ESB-mál fyrr
en Bretar fengu að kjósa um Brexit. Og á Íslandi mega Orkupakkamenn ekki heyra
nefnt að alþýðan fái að kjósa um pakkann.
Guðmundur Auðunsson skrifar: "Vissulega eru alþjóðastofnanir byggðar á grunni pólitískrar og efnahagslegrar hegemóníu frjálshyggjunnar.".. „Hugmyndafræðilega er nýfrjálshyggjan
gjaldþrota. Stóri sigur Bramítanna hefur verið í félagslegum málum
(mannréttindum, réttindum minnihlutahópa t.d. samkynhnegðra o.sv.fr.), því
stríði er meira og minna lokið í okkar heimshluta, "hægrið" tapaði
þeirri orusstu þó þeir hafi unnið efnahagsorusstuna. En nú eru miklar væringar.
Stór hluti almennings er búinn að gefast upp á elítunni og stofnannapólitík og
ef við byggjum ekki upp nýja vinstristefnu, sem byggir á sósíalískum og
lýðræðislegum efnahagslegum gildum, er voðinn vís. Ef okkur tekst að vinna þá
hugmyndabaráttu á alþjóðavísu þá getum við breytt alþjólegum stofnunum
nýfrjálhyggjunnar eins og ESB og nýtt þær til að byggja upp nýjan heim, nýja
Evrópu, byggða á sósíalískri félags- og efnahagsstefnu.“
Þórarinn svarar: Er það ekki svolítið tómt mál að segja að nýfrjálsyggjan sé „hugmyndalega
gjaldþrota“ þegar þú segir jafnframt: „Vissulega eru
alþjóðastofnanir byggðar á grunni pólitískrar og efnahagslegrar hegemóníu
frjálshyggjunnar.“ Þær þurfa þá ekki að vera hugmyndalega frjóar þegar þær hafa
yfirráðin. Að við getum breytt „alþjólegum stofnunum nýfrjálhyggjunnar eins og
ESB“ í átt til sósíalisma tel ég mjög óraunsætt. Hverjum öðrum þá, fjandakornið
ekki World Economic Forum, AGS, WTO, OECD...
Hægri hefur "unnið
efnahagsorusstuna" segir þú, en "stóri sigur bramítanna hefur verið í
félagslegum málum (mannréttindum, réttindum minnihlutahópa....)". Sammála.
Þess vegna vilja brahmínar færa fókusinn frá efnahagsorustu og
stéttastjórnmálum yfir á réttindi minnihluta og sjálfsmyndarstjórnmál. Hvaða
stétt skyldi sú fókusfærsla þjóna?
No comments:
Post a Comment