Klúbbarnir tveir og vinstrimenn

(Birtist á Vinstri vaktinni gegn ESB 19. apríl 2014)

Ég er ósáttur við fésbókarvini mína.  Fólkið sem stóð með mér í Búsáhaldabyltingu fyrir bráðum 6 árum stendur nú aftur reglulega á Austurvelli og heimtar áframhald á umsóknarferlinu að ESB. Yfirlýstir vinstrimenn vilja afhenda skrifræðinu í Brussel íslensk gögn og gæði. Jafnframt er uppistaðan í pólitískri umræðu margra þeirra orðin að persónulegum skætingi, skítkasti og níði um íslenska ráðherra eða forsetann á fésbókarsíðunni minni og í öðrum netmiðlum - vegna ESB-afstöðu þeirra.

Þetta fólk, sem ég held að skiptist tilvijanakennt milli Samfylkingar, Bjartrar framtíðar, Pírata, og Evrópuarms VG (helstu afskipti VG af ESB-málinu undanfarið eru reyndar þau að heimta framhald umsóknar!) lítur á evrópska sameiningar- og samrunaþróun sem ópólitíska „efnahagsþróun“, „opnun“ „fjölþjóðlega samvinua“ o.s.frv. Einkum lítur það á allt viðnám gegn þessari „eðlilegu“ þróun sem nesjamennsku og þjóðrembu, og lægra verður víst ekki komist.

Ég held því fram að þessu valdi einfaldlega pólitískur vanþroski. Fésbókarvinir mínir eru upp til hópa vel meinandi vinstri menn og um margt skynsamt fólk. En þetta er „vinstrimennska“ sem hefur þann galla að vita ekkert hvað kapítalismi eða heimsvaldastefna er. Þekking á slíku er gleymd. Fók sem ekki er meðvitað um það heimsvaldaumhverfi sem það lifir í er á valdi þess umhverfis. Þegar meðvitaða greiningu skortir lifir maðurinn í ímynduðum heimi. Upphleðsla auðmagns og samþjöppun auðs og valds í heimsvaldablokk birtist honum þá einfaldlega sem  „eðlileg efnahagsþróun“ og heimsvaldaprósékt (evrópskrar) borgarastéttar birtist sem „alþjóðleg samvinna“.

Ísland – verandi aðili að EES og NATO – er á yfirráðasvæði ESB og Vesturblokkarinnar. Við Íslendingar lifum mjög á forsendum þeirra hugmynda sem þar ríkja og hlýðum þeim lögmálum sem þar gilda. Aðlögun og innlimun gengur þar SJÁLFKRAFA, nema henni sé meðvitað veitt viðnám. Inngangan sjálfvirk, en útgangan....

Þorsteinn Pálsson skrifar: „Evrópusambandið snýst... í stuttu máli um frjáls viðskipti og vestræna samvinnu.“ Þetta er rétt. ESB er evrópski hluti Vesturblokkarinnar. Sá hluti hennar sem hefur þanist út. Útþensla hennar eftir lok kalda stríðsins hefur falist í að  innlima ný svæði í vestræna efnahagskerfið, opna það fyrir frjálsu flæði fjármagns, opna það fyrir „hnattvæðingu“ vestrænna auðhringa.

Sem er þó bara önnur hlið málsins. Hin hliðin er útþensla NATO: að innlima ný svæði inn í hernaðarkerfi NATO.  NATO er hernaðararmuninn á Vesturblokkinni. Þegar Sovét – tilverugrunnur NATO – var horfin fór „varnarbandalagið“ að þenjast út. Í grófum dráttum hefur það innlimað afganginn af Evrópu. NATO-blokkin er stríðsblokk nútímans sem kallar sig „alþjóðasamfélagið“ og stefnir á heimsyfirráð. Í þeirri blokk eru Bandaríkin foringinn og ESB aðstoðarmaðurinn.

Evrópuvinstrið ímyndar sér gjarnan að stækkun ESB og stækkun NATO séu tvö aðskilin ferli, hvort öðru óháð. Það er misskilningur. Öll ríki ESB eru NATO-ríki ellegar hafa aukaaðild/samstarfsaðild að bandalaginu. Kýpur hefur verið eina undantekningin en nýr forseti landsins hefur nú sótt um samstarfsaðild að NATO. Engu ESB-ríki líðst til lengdar að standa utan NATO né hafa aðra sjálfstæða utanríkisstefnu. Eftir fall Múrsins hafa stækkunarferlin tvö gengið samhliða yfir Evrópu. Stærsti skammtur Austur-Evrópuríkja, sjö talsins, gekk nær samtímis inn í samböndin tvö árið 2004 (Rúmenía og Búlgaría urðu þó að bíða þrjú ár í viðbót utan ESB).

Því fylgja skyldur að vera í liði Vesturblokkarinnar. Þegar lönd eru komin í NATO eru þau SJÁLFKRAFA þátttakendur í hernaði bandalagsins. Öll ESB-ríki nema Malta og Kýpur hafa átt aðild að hernaðinum í Afganistan og Líbíu. Og nú eru þau SJÁLFKRAFA komin í viðskipta- og diplómatískt stríð við Rússland.

Hið nána bandalag ESB og Bandaríkjanna gegnum NATO hefur stundum verið Evrópuvinstrinu sálrænt erfitt. Tilkoma hins frjálslynda Obama auðveldaði sumum vinstrimönnum að styðja stríðsrekstur Bandaríkjanna. Og nú verður norski „vinstrimaðurinn“ Jens Stoltenberg nýr framkvæmdastjóra NATO. Verður þá kannski NATO líka boðlegur klúbbur fyrir vinstri menn, og stríð hans ásættanlegri?