(Birtist á Vinstri vaktin gegn ESB 1.6.2013)
Brusselvaldið og Evrópuelítan vilja gera Evrópu að yfirþjóðlegri efnahagsblokk og risaríki sem getur keppt við Bandaríkin og Kína. Til þess þarf vægðarlausa samþjöppun efnahagslífs og stjórnmála. Til þess þarf útþurrkun landamæra. Til þess er allt efnahagslíf álfunnar sveigt að hagsmunum risaauðhringanna en atvinnullíf sem sniðið hefur verið að staðbundnum samfélögum og þörfum er rifið niður. Til þess er álfunni breytti í kjarna og jaðar, lánadrottna og skuldara. Til þess eru reglur hnattvæðingarinnar leiddar í lög - hjá ESB heita þær „fjórfrelsi".
Þegar kapítalísk kreppa sverfur að og endurreisa þarf gróða auðhringanna er öllu lýðræði vikið til hliðar. Þá tekur skrifræðisleg miðstjórn völdin, hin erópska elíta. Hún er ekki þjóðkjörin, hún er fulltrúi fjölþjóðlegs fjármaálavalds, hún er ópersónuleg, andlitslaus. Fremst í þeim flokki fer „Þríeykið", Framkvæmdastjórn ESB og Evrópski seðlabankinn að viðbættu AGS. Þríeykið setur sig nú ofar bæði þingi og ríkisstjórnum í þeim löndum Evrópu þar sem kreppan kemur harðast niður. Í stuttu máli: þessi auðræðiselíta afnemur þingræðið.
Við lærðum það upp úr 1930 að auðvaldskreppa er lýðræðinu æði háskasamleg. Svar auðvaldsins við innri átökum lýðræðis var þá víða að afnema lýðræðið. Og það er einmitt það sem við sjáum aftur í hinni dýpkandi kreppu okkar daga. En nú sem stendur stafar lýðræðinu í okkar heimshluta MEIRI ÓGN AF UMRÆDDRI AUÐRÆÐISELÍTU en af krúnurökuðum og svartstökkuðum öfgahægrimönnum.
Þetta er veruleikinn. Umræðan er allt annað. Í hinni ríkjandi umræðu er þetta afnám lýðræðis kallað „sparnaðaraðgerðir", „ögunaraðgerðir" „björgunarpakki", „samábyrgð um yfirþjóðlegan vanda" o.s.frv. Umrædd elíta stjórnar nefnilega umræðunni líka, alveg sérstaklega umræðunni um „evrópumálin".
Andstaðan við Evrópusamrunann er mikil, á Íslandi sem annars staðar. Grundvöllur hennar er alla jafna óskir um þjóðlegan sjálfsákvörðunarrétt, oft einhverjar tegundir þjóðernis- og þjóðfrelsishyggju, andstaða við markaðshyggju ESB eða bara óskir um vald nálægt fólkinu. Andstaðan við Evrópusamrunann hefur alltaf verið meiri meðal almennings en hjá samfélagselítunni.
Hinu skal ekki neitað að til eru einnig hægrimenn sem sjá í ESB ný Sovétríki og eitthvað sem þeir kalla sósíalisma, og eru þá oftar en ekki mjög langt til hægri. Evrópskir fasistar og fólk yst til hægri snýst gegn því hvernig kapítalísk hnattvæðing eyðir landamærum í Evrópu - en það hugsar órökrétt og kallar þetta sósíalsima.
Evrópuelítan grípur þessa síðustu tilhneigingu á lofti og notar hana í stjórnun sinni á „evrópuumræðunni". Það er nefnilega eitt meginviðkvæði Brusselvaldsins í þeirri umræðu að skilgreina alla andstöðu við hinn skrifræðislega Evrópusamruna sem HÆGRI ÖFGASTEFNU. Þetta er ákveðin umræðutækni og ákveðin drottnunartækni um leið. Aðferðin er oftast sú að nota stimpilinn „þjóðernishyggja" á andstöðuna. Í þessari stimpilgjöf er öll þjóðernishyggja lögð að jöfnu, til dæmis er enginn greinarmunur gerður á herraþjóðarhyggju og þjóðfrelsishyggju, á Hitler og Ho Chi Minh.
Endurómur af þessari einkunnagjöf heyrist mjög hér á landi. Árni Þór Sigurðsson, þá þingflokksformaður VG, sagði vefmiðilinn Evrópuvaktina einkennast af„áróðri og árásum hægri öfgamanna undir forystu þeirra Björns Bjarnasonar og Styrmis Gunnarssonar. http://smugan.1984.is/?p=18215 Eftir að Framsóknarflokkurinn hvarf af Evrópubraut Halldórs og Valgerðar hafa Evrópusinnar fundið þénanlegt að kenna flokkinn við þjóðernishyggju. Eiríkur Bergmann, Evrópuprófessor á Bifröst, skrifaði:
„Í allra síðustu tíð hefur Framsóknarflokkurinn svo eilítið farið að daðra við þjóðernisstefnuna. Breytingar á merki flokksins vísar til að mynda í klassísk fasísk minni og áhersla hefur verið á að sýna þjóðleg gildi á fundum flokksins, svo sem glímusýningu undir blaktandi þjóðfánanum."
Vigdís Hauksdóttir, sá þingmaður Framsóknarflokksins sem mest hefur látið til sín taka í andstöðu við ESB-umsókn Íslands, er lögð í einelti sem kunnugt er. Stimplarnir eru eins og við er að búast úr þessari átt, „þjóðernissinni og afturhaldspíka" er hún kölluð af manni sem notar skáldanafnið „Eirikur Magnússon". Taktu það ekki nærri þér, Vigdís, þessir stimplar eru bara endurómur þeirra tóna sem gefnir eru í Brussel.
No comments:
Post a Comment