Staðgengilsstríð Rússa og NATO

 

                                        (Birtist á Neistum 5. mars 2022)

Hverjir eru stríðsaðilar í Úkraínu og um hvað berjast þeir? Joe Biden og Jens Stoltenberg hafa undanfarin misseri talað um að heimsátökin nú um stundir snúist um gildi, um lýðræði gegn einræði. Og nú vellur þetta upp úr öðrum hverjum manni. Líklega er það rétt að Rússar hafi loksins lært hin "vestrænu gildi" Bandaríkjanna sem hafa frá stríðslokum framkvæmt 55 vopnaðar innrásir í önnur lönd og náð að steypa stjórnvöldum í 36 af þeim skiptum. Eftir að Kalda stríðinu lauk hefur sú íhlutunarstefna stórversnað. Og það hefur verið óháð því hvaða flokkur fór með völdin í Washington, og lítt háð stjórnmálaviðhorfi forsetans.

Geópólitík

Úkraínudeilan hefur frá byrjun fyrst og fremst snúist um „geópolitík“, valdapólitík stórvelda og stórveldablokka, ekki um gildi, lýðræði, framfarir, hvað þá frið, fyrir Úkraínu. Það hljómar jú lýðræðislega að spyrja Úkraínumenn: Í hvaða bandalag langar ykkur? Hvað er að því að NATO – í praxís Bandaríkin – taki að sér varnir Úkraínu? Það er þó ekki eins og með því væri einhver skátahreyfing að koma sér fyrir þarna inni á gafli hjá Rússum. Ekki hvaða ríki sem er heldur. Það er nóg að vitna í orð Jimmy Carters fyrrum Bandaríkjaforseta um Bandaríkin: „herskáasta þjóð mannkynssögunnar“ (the most warlike nation in the history of the world). https://www.telesurenglish.net/opinion/Jimmy-Carter-Lectures-Trump-US-Is-Most-Warlike-Nation-in-History-of-the-World-20190418-0020.html Það væri virkilega sniðug ráðstöfun að láta þetta ríki, sem auk þess er mesta kjarnorkuveldi heims, koma sér fyrir undir stofuglugganum hjá næstmesta kjarnorkuveldi heims! Svona uppá heimsfriðinn.

Snúum dæminu við. Segjum nú að bandalaginu Rússland/Kína gengi svo vel í sókn sinni til alþjóðlegra áhrifa að Mexíkó eða Kanada ákvæðu að ganga í austræna bandalagið og lúta herstjórn þess. Bandaríkin myndu taka það „óstinnt upp“ og okkur þætti það skiljanlegt. Þau hefðu líka vissa ástæðu til að telja slíka uppákomu öryggisógn við sig. Þau myndu líklega ekki velta fyrir sér hver vilji Mexíkóa eða Kanadamanna væri í þessum efnum. Þetta væri nefnilega „geopólitískt“ mál. Og þetta hugsaða dæmi vær alveg hliðstætt því dæmi sem við horfum upp á í Úkraínu.

Tilefni eða tilefnislaust?

Biden og Stoltenberg og samhljóma vestræn pressa halda því statt og stöðugt fram að árás Rússa hafi verið „tilefnislaus árás“ (unprovoked attack). Það er augljóslega rangt. Þvert á gefin loforð þegar Varsjárbandalagið var lagt niður, um að stækka ekki NATO austar en Þýskaland, þandi NATO sig í austur (svo NATO-ríkjum var fjölgað úr 14 í 28). Það var ekki nóg og 2008 lýsti NATO yfir að einnig Úkraína „mun verða aðili að NATO“. Í Moskvu var þá sagt: það mun Rússland aldrei líða. Við Úkraínu drögum við okkar „rauða strik“, öryggishagsmunir Rússlands þola ekki meira

Næsti leikur BNA/NATO: Svokölluð „litabylting“. Stríðið í Úkraínu hófst nefnilega ekki 22. febrúar 2022. Það hófst af alvöru átta árum fyrr, í febrúar 2014. Þá var gert valdarán, „litabylting“ af bandarísku vörumerki með bandarísk stjórnvöld djúpt innblönduð í uppþotið sjálft og takandi ákvarðanir um nýja ráðamenn í Úkraínu. Ekki skal ég fjalla um það valdarán núna. En síðan þá hefur verið stríð milli stjórnvaldanna sem rændu völdum í Kiev og rússneskumælandi íbúa suðausturhéraða landsins. 14.000 eru fallnir. Lífskjör hafa hrapað stórkostlega í Úkraínu í heild, en nýju en valdaránsstjórnin hefur þó eitt mjög til síns ágætis frá NATO-sjónarhóli, að vera harkalega andrússnesk.

Stríð Kievstjórnar gegn austurhéruðunum harðnaði. Kröfunni um inngöngu Úkraínu í NATO var haldið til streitu. Rússar settu fram sína afarkosti (í byrjun desember sl.), þeir kröfðust einkum «trygginga» gegn því að NATO færðist austar, ef það fengist ekki yrði NATO að taka alvarlegum afleiðingum. Þessum skilmálum Rússa var strax algjörlega hafnað. Jens Stoltenberg sópaði kröfum þeirra út af borðinu, síðast í janúar sl: «Við munum munum hjálpa Úkraínu að fá aðild. Rússar hafa ekkert neitunarvald í því efni.» https://www.nrk.no/urix/stoltenberg-om-ukraina-mote_-_-vi-skal-hjelpe-ukraina-pa-vegen-mot-medlemskap-1.15806804 Sama hvað það kostar frá Rússlands hálfu Úkraína skal inn í NATO! Það er handan við rautt strik Rússa en Inn skal hún samt! Um þetta verður ekki samið við Rússa.

Ögrunaraðgerðirnar gegn Rússlandi í Úkraínudeilunni eru massífar, langvarandi, meðvitaðar og þrautskipulagðar. Svo að «tilefnislaus» var árásin á Úkraínu ekki.

Þetta er staðgengilsstríð

Stríðið í Úkraínu er staðgengilsstríð, ekki þjóðfrelsisstríð. Deiluaðilar eru Rússland og NATO, þar sem NATO notar Úkraínu sem staðgengil. Rússland stefnir að valdaskiptum í Úkraínu en NATO stefnir að valdaskiptum í Rússlandi. Hvorugur aðili heyr réttlátt stríð.

NATO dælir nú inn vopnum til Úkraínu til að draga á langinn stríð sem Úkraína getur ómögulega unnið, og til að festa Rússa í «kviksyndi». ESB, Þýskaland, Búlgaría, Pólland og öll Norðurlönd utan Íslands leggja til vopn, meðal annarra. Ísland flytur vopn. Og meðan ég skrifa þetta æfa orustuvélar og herflutnigavél lendingar hér á Akureyrarvelli. Ennþá hættulegri þróun: Búlgaría hefur ákveðið að senda MIG-29 sprengiþotur (og Pólland og Slóvakína líklega herþotur líka). Sagt er að þær megi athafna sig frá pólsku landsvæði. Ef Rússar svara flugárásum t.d. frá pólskum flugvöllum er farin af stað bein styrjöld Rússa við NATO-ríkin. https://southfront.org/nato-countries-join-war-in-ukraine/

Þeir vissu hvað þeir gerðu

Strategistar BNA og NATO egndu rússneska hýðisbjörninn vitandi vits. Djöfluðust þá því eina sem þeir vissu að Rússar gætu aldrei hugsanlega þolað. Úkraína inn í NATO! Mikið má til mikils vinna. Það höfðu þó komið fram skýrar viðvaranir frá málsmetandi strategistum bandarískar utanríkisstefnu, um að þetta væri stríðsvegur. George Kennan, sjálfur faðir fyrirbyggingar-stefnu BNA í Kalda stríðinu, var árið 1998 spurður af Thomas Friedman um austurstækkun NATO, og hann taldi hana mjög hættulega: ''I think it is the beginning of a new cold war… I think the Russians will gradually react quite adversely and it will affect their policies. I think it is a tragic mistake. There was no reason for this whatsoever.” https://www.nytimes.com/1998/05/02/opinion/foreign-affairs-now-a-word-from-x.html Og eftir litabyltinguna í Kiev 2014 varaði m.a.s. hinn reyndi erkiheimsvaldasinni Henry Kissinger við að hér væri hættuspil í gangi: “Ukraine should not join NATO” https://www.russiamatters.org/analysis/kissinger-russia-insights-and-recommendations Strategistar BNA og NATO vissu að þetta kostaði stríð en höfnuðu samt öllum öryggiskröfum Rússa. Niðurstaðan: þeir vildu stríð.

Styðja hvorugan stríðsaðilann

Við eigum hvorugan stríðsaðilann að styðja. Rússland heyr árásarstríð, augljóslega gegn fullveldi og vilja Úkraínumanna. Slíkt er ljóslega ekki hægt að styðja. Hinn stríðsaðilinn, NATO, heyr sitt útþenslustríð. Stefnu bandalagsins um að knésetja Rússa er líka fráleitt að styðja. Vestrænn stríðsæsingur og hernaðaraðstoð til Úkraínu er eldsneyti á það bál sem eykur í senn á hroðalega mannúðarkrísu Úkraínu og mestu heimsstyrjaldarhættu sem heimurinn hefur séð frá 1945. Rússar dragi sig frá Úkraínu! Stöðvum útþenslustefnu NATO!

 

Úkraína í taflinu mikla

 

                                    (Birtist  á Neistum 26. febrúar 2022)

Við heyrum það alls staðar, Úkraínudeilan snýst um yfirgang og árásarhneigð einræðisherrans í Kreml gagnvart varnarlitlu sjálfstæðu grannríki hans, Úkraínu. Yfirgang sem jafnframt er «ógn við öryggi í Evrópu” eins og utanríkisráðherann okkar segir.

Já, deilan snýst um frelsi og valkosti Úkraínu. En hún snýst um fleira. Um öryggi Rússlands, eins og Pútín klifar á. Hún snýst líka um grundvöll bandalagsins NATO og um þenslu þess í austur – og um hlutverk Bandaríkjanna í Evrópu.

Hver ber ábyrgðina? “Rússland eitt ber ábyrgð á þeim dauða og eyðileggingu sem árásin hefur í för með sér” segir Joe Biden. «En krise skapt av Russland alene» segir Jens Stoltenberg. Það sama segja Katrín, Bjarni og Guðni Th. Svona einfaldlega liggur ábyrgðin samt ekki.

Það er illmögulegt að taka vitræna afstöðu í Úkraínudeilunni nema að gera það í sögulegu ljósi. Það gerði Bogi Ágústsson á sinn hátt í fréttaþætti fyrir nokkrum dögum. Hann dró saman rússneska utanríkisstefnu sögulega: “Segja má að stöðug útþensla hafi ríkt öldum saman í því skyni að ná yfirráðum í grannlöndum Rússlands í vestri.” Þetta hljómaði eins og samþjöppuð réttlæting fyrir hinu vestræna viðhorfi til Rússa. https://www.ruv.is/utvarp/spila/spegillinn/25249/7gpd4d/stada-og-saga-ukrainu

En myndin er fölsk. Vissulega er Rússland stórveldi, hefur verið það a.m.k. frá dögum Péturs mikla á 18. öld. Rússland er «náttúrulegasta» stórveldi í Evrópu. Rússar eru langstærsta þjóð Evrópu, búandi í risastóru landi. Fyrir 3-5 öldum stigóx Rússneska ríkið, einkum í styrjöldum við aðsteðjandi mongóla og Svía (og að nokkru leyti Tyrkjaveldi). En síðustu rúm 200 árin hafa stryrjaldir Rússa verið varnarstríð; stríðið við Napóleon, Krímstríðið við Breta og Frakka, stríðið við Japani 1905, stríð við Vilhjálm 2 Þýskalandskeisara í Fyrri heimsstyrjöld, stríðið við Hitler. Þessi stríð voru háð innan landamæra rússneska (og sovéska) ríkisins. Innrásarherirnir – allir nema Japanir – komu úr vestri, og yfirleitt gegnum Úkraínu.

Stríðið við Hitler var Rússum dýrt, 27 milljónir fallinna Sovétborgara og vesturhluti ríkisins eitt flag eftir. Eftir þau ósköp gripu Sovétrússar til harkalegra ráðstafana og komu sér upp „stuðpúðabelti“ vestan við sig sem tryggja skyldi að í þeim ríkjum sætu „vinsamleg“ stjórnvöld. Útþensla? Ja, það má a.m.k. auðveldlega túlka það svo að það hafi verið öryggisráðstöfun fremur en útþensluráðstöfun (þónokkur þessara ríkja höfðu raunar verið í bandalagi við Hitler). En Sovétríkin voru orðin risaveldi, fátækt en hernaðarlega sterkt.

Tilgangur NATO: «Halda Rússum úti Bandaríkjunum inni og Þjóðverjum niðri»

Heimsstyrjöldinni, herhlaupinu «Operasjón Barbaraossa» inn í Sovétríkin, var varla lokið þegar hafið var enn eitt stríð, nú «kalt», gegn Sovétríkjunum undir bandarískri forustu. Þremur og hálfu ári frá stríðslokum var NATO stofnað þeim til höfuðs (sex árum á undan Warsjárbandalaginu).

Opinn og yfirlýstur tilgangur NATO var að verja lýðræðisríki í vestri gegn Sovétríkjunum og kommúnistahættunni. En fyrsti framkvæmdastjóri NATO, Lord Hastings Ismay, orðaði hins vegar tilgang þessa bandalags Bandaríkjanna og Vestur-Evrópu talsvert betur: NATO var stofnað til að «halda Rússum úti, Ameríkönum inni og Þjóðverjum niðri» sagði hann. Bandaríkin voru ráðandi í bandalaginu og þannig tryggði NATO úrslitaáhrif þeirra í Evrópu (fyrst vestanverðri).

Tíminn leið til ársins 1991. Þá leystust Sovétríkin upp og Varsjárbandalagið líka. Þar með var yfirlýstur tilgangur bandalagsins NATO (að verjast kommúnismanum) horfinn og lá nú beinast við að leggja það niður líka. Síðustu Sovétleiðtogunum voru líka gefin margvísleg loforð um öryggismál. Nýlega skrifaði hinn virti Der Spiegel um viðræður stórveldanna árið 1990 í aðdraganda þess að Varsjárbandalagið var lagt niður:

Sem betur fer er nóg af skjölum aðgengilegum frá þeim ríkjum sem tóku þátt í viðræðunum, þ.á.m. greinargerðir frá samtölum, samningsútskriftir og skýrslur. Samkvæmt þessum skjölum gáfu Bandaríkin, Bretland og Þýskaland það til kynna að NATO-aðild landa eins og Póllands, Ungverjalands og Tékkóslóvakíu kæmi ekki til greina. Í mars 1991 lofaði breski forsætisráðherrann John Mayor í heimsókn í Moskvu að «ekkert slíkt mun gerast». https://www.spiegel.de/international/world/nato-s-eastward-expansion-is-vladimir-putin-right-a-bf318d2c-7aeb-4b59-8d5f-1d8c94e1964d Áður hafði Der Spiegel vitnað í ummæli James Baker utanríkisráðherra Bandaríkjanna þegar rætt var um mögulega sameiningu Þýskalands. Með orðum hans yrði þá «engin útvíkkun lögsagnarumdæmis NATO-herja eina tommu austar» https://www.spiegel.de/international/world/nato-s-eastward-expansion-did-the-west-break-its-promise-to-moscow-a-663315.html

„Halda Bandaríkjunum inni"

Málin tóku þó fljótt aðra stefnu. Sovétríkin leystust upp í desember 1991. Bandaríkin litu á það sem «gullið augnablik» fyrir sig sem opnaði þeim fordæmalausa möguleika. Strax árið 1992 lagði hermálaráðuneytið Pentagon sína hermálaáætlun, Defence Planning Guidance 1994-1999. Þar er lögð megináhersla á það atriði að Evrópa megi aldrei leysa sín öryggismál á eigin spýtur, án aðkomu Bandaríkjanna. Eins og þar segir:

Stríðið í Eflingu 2

(Birtist á Neistum 12. febrúar 2022)

Við fylgjumst auðvitað af mikilli athygli með stjórnarkosningum í Eflingu stéttarfélagi þessa dagana. Við höfum fylgst grannt með því félagi síðan baráttusinnar tóku þar við stjórn undir forustu Sólveigar Önnu Jónsdóttur árið 2018. Og breyttu félaginu á skömmum tíma í baráttusamtök. Með því að virkja félags­fólk til þátt­töku í verk­falls­að­gerð­um, samn­inga­nefnd­um, opinni orðræðu um kjaramál, fjölda­fundum o.fl. tók félagið stakka­skipt­um og varð mikilvægur gerandi í samfélaginu. Þetta var verkalýðsbarátta í «nýjum anda» eða þó öllu heldur í «gömlum stíl». Það var t.d. bæði fróðlegt og uppbyggjandi, já beinlínis hjartastykjandi fyrir gamla verkalýðssinna, að fylgjast með fréttum og öðru efni á heimasíðu félagsins. «Solla og félagar hennar í stjórn Eflingar hafa lyft grettistaki í verkalýðsbaráttu láglaunafólks og breytt andlausu félagi til margra ára í það afl sem því var ætlað að vera», bloggaði samherji Sólveigar Önnu, Ragnar Þór Ingólfsson formaður VR, ekki alls fyrir löngu. Síðan upphófust átök og væringar og nú bjóðast þrír listar til stjórnarkjörs í Eflingu.

---

Duggunni ruggað 2018

Tilkoma nýrrar Eflingarforustu var hluti af umtalsverðum umskiptum sem þá urðu í verkalýðshreyfingunni, einnig í forustu Alþýðusambandi Íslands, eins og frægt er orðið. Sjá hér. Andstæðar fylkingar kristölluðust ekki síst í afstöðunni til sk. SALEK-verkefnis sem þá var í undirbúningi og á mikilli siglingu undir skipstjórn Gylfa Arnbjörnssonar og þáverandi ASÍ-forustu. SALEK-hugmyndafræðin felur í stuttu máli í sér nýja og stóraukna miðstýringu: að færa afgreiðslu kjaramála frá vettvangi stéttarfélaga og sem allra mest inn í samráðsnefndir ríkisvalds/«þjóðhagsráðs» og aðila vinnumarkaðar. Hún felur í raun í sér að taka hið lýðræðislega vald stéttarfélaga, samtakaaflið úr sambandi og afhenda það sérfræðingavaldi undir merkjum stéttasamvinnunnar. Stéttarleg «afvopnun».

Margir álitu að þessu hættulega SALEK-verkefni hefði verið afstýrt með tilkomu nýs og róttækara fólks í leiðandi stöðum. En snemma á árinu 2021 vakti Eflingarforustan athygli á að vinna við innleiðingu SALEK-hugmyndafræðinnar hefði haldið áfram af skriðþunga þrátt fyrir forystuskipti í verkalýðshreyfingunni. Það gerist vissulega í breytilegum búningi eins og í «Grænbók um vinnumarkaðsmál» á snærum stjórnvalda, með þátttöku ASÍ, frumvarpi um «starfsmannalög» o.fl. Sjá hér viðvörun Eflingar um það.

---

Ólga í skrifstofuveldinu

Það varð mörgum nokkurt andlegt áfall þegar Sólveig Anna Jónsdóttir, holdgerfingur nýrra baráttutíma, sagði upp starfi sínu og formennsku í Eflingu 1. nóvember 2021. Og starfsbróðir hennar Viðar Þorsteinsson framkvæmdastjóri einnig. Ástæðan reyndisrt vera «vantraust» frá starfsfólki Eflingar. Þá komu í ljós alvarleg átök milli starfsfólks á skrifstofu Eflingar og forustunnar róttæku. Sólveig Anna & co voru sökuð um samningsbrot, einelti og þaðan af verra sem þau töldu sér ófært að starfa með á herðunum, nokkuð sem leiddi til uppsaganar. Ekki skal það mál rakið hér. Aðeins bent á það sem við höfum áður um það skrifað.

Þegar Sólveig Anna sagði af sér sem einn af þremur varaformönnum ASÍ var kjörinn annar í staðinn, Halldóra Sigríður Sveinsdóttir, einn dyggasti liðsmaður Gylfa Arnbjörnssonar og gömlu verkalýðshreyfingarinnar sem vill áköf endurvekja SALEK-samkomulagið í formi «Grænbókar». Í tengslum við kjör Halldóru hefur Stundin það eftir Sólveigu Önnu að «Halldóra hafi efnt til leynifundar í febrúar síðastliðnum þar sem fimmtán formönnum aðildarfélaga Starfsgreinasambandsins hafi verið boðið og umræðuefnið hafi verið hvernig hægt væri að styðja við áframhaldandi vinnu við Grænbókina, án þess að taka þyrfti tillit til sjónarmiða þeirra sem andvígir væru henni innan Starfsgreinasambandsins. Sólveigu Önnu hafi ekki verið boðið á þann fund, þrátt fyrir að hafa á þeim tíma verið varaformaður Starfsgreinasambandsins.»¹

Nei, ekki skal rekja hér klögumálin í Eflingu sem ganga á víxl. Það er heift í málinu og ekki spöruð sterku meðulin. Ég kýs hins vegar að líta á átök milli róttæku forustunnar og skrifstofuliðsins í stærra samhengi stéttabaráttunnar. Þá þarf m.a.s að grípa til svolítið fræðilegrar greiningar: Í þróuðum auðvaldsþjóðfélögum (sem komin eru á einokunarstig, ályktaði Lenín 1915) hefur auðvaldið í samvinnu við «hægfara» verkalýðsflokka byggt upp skrifstofuveldi utan um stéttasamvinnuna. Þessi þjóðfélagshópur hefur margs kyns fríðindi og forréttindi og tekur að sér að «annast» verkefni launþegahreyfingar og kjarabaráttunnar. Það má lýsa honum sem «uppkeyptum» hópi og efri hluti hans er mun nær auðstétt en verkafólki að þjóðfélagsstöðu. Starfshættirnir hans eru aðlagaðir langtíma stéttasamvinnu. Vegna þjóðfélagsstöðu sinnar vill hann ekki mikil «læti», vill t.d. alls ekki að verkafólk taki kjaramálin mikið í eigin hendur, það er ógn við stöðu hans sjálfs. Ekki vill hann «pólitík» heldur því verkalýðshreyfingin á fyrst og fremst að vera stofnun innan ríkjandi þjóðfélagskerfis.

Ég hef lengi aðhyllst slíka greiningu á stöðu og hlutverki þess sem oft er nefndur «verkalýðsaðall». Og mér finnst að heift og ósáttfýsi a.m.k. hluta af skrifstofuliði Eflingar í garð nýju forustunnar frá 2018 sé staðfesting á að slík greining hafi mikið til síns máls. Heiftin stafar m.a. af því að «nýir vendir» róttæklinga ógna sérhagsmunum fólks í skrifstofubákninu og öllu starfsumhverfi. Valdabandalög og samtrygging í hreyfingunni/stofnuninni bætast þar við.

---

Endurkoma og mikið í húfi

Síðan er blásið er til stjórnarkjörs í Eflingu á ný. Framboðin urðu þrú. Skömmu áður en framboðsfrestur rann út steig Sólveig Anna fram á ný, nú í forustu fyrir Baráttulistanum. Ásamt Michael Braga Whalley skrifar hún grein á Vísi, og tilgreinir ástæður framboðs: einkum og sér í lagi góðan árangur hennar og hennar fólks í að reka og skipuleggja hagsmunabaráttu. Aðferðir og tól baráttusinna hafa virkað vel fyrir hina mörgu félagsmenn. Þau skrifa:²

„Stærsti lærdómurinn af baráttu Eflingarfélaga síðan 2018 er þessi: Árangur í kjarabaráttu næst þegar félagsfólk sjálft er fjölmennt, stendur saman og þorir að stíga fram. Við viljum taka sæti í stjórn Eflingar til að standa vörð um þessi beittu og máttugu vopn. Reynslan hefur sýnt að þessi vopn skila okkur árangri og þau má aldrei taka af okkur. Þess vegna bjóðum okkur fram til stjórnar Eflingar með félögum okkar á B-listanum í komandi stjórnarkosningum.“

Endurskipulagning baráttuaflanna í Eflingu er afar mikilvæg. Bæði fyrir félagsfólk Eflingar og fyrir hið brýna og breiða endurreisnarstarf í verkalýðshreyfingunni. Endurkomu Sólveigar Önnu og félaga er tekið með talsverðum skítmokstri úr ráðandi fjölmilum og líka með leðjuaustri úr skrifstofuveldi alþýðusamtakanna. En endum þetta á að tilgreina viðbrögð tveggja lykilmanna í verkalýðsbaráttunni.

Ragnar Þór Ingólfsson bloggar:

„Stórfréttir innan verkalýðshreyfingarinnar. Sólveig Anna tilkynnir framboð til formanns Eflingar... Eftir brotthvarf Sollu úr formannsstóli Eflingar myndaðist tómarúm innan hreyfingarinnar. Tómarúm sem virðist hafa glætt nýju lífi í SALEK samkomulagið sem er ætlað að draga úr vægi verkalýðshreyfingarinnar og getu hennar til að sporna við yfirgangi fjármagns og valda í íslensku samfélagi. Fyrsti vísirinn er nú þegar að raungerast með meingölluðum starfskjaralögum sem fela í sér mikla afturför í réttargæslu fyrir vinnandi fólk og stjórnarsáttmála sem felur í sér að færa völd frá stéttarfélögum til ríkissáttasemjara... Ég fagna framboði Sólveigar og hennar flotta og kraftmikla fólki.“

Vilhjálmur Birgisson, hinn staðfasti formaður Verkalýðsfélags Akraness, skrifar um framboð Sólveigar Önnu: ³

„...höfum við verið 100% samherjar í að hafna öllum áformum sem lúta að svokölluðu Salek samkomulagi sem byggist á að skerða og takmarka frjálsan samnings- og verkfallsrétt launafólks eins og áður hefur komið fram. Trúið mér það er raunveruleg hætta á að slíkt gerist og því skiptir máli að hún fái góða kosningu... Eitt verður ekki tekið af Sólveigu Önnu að hún er gegnumheil hugsjónarmanneskja er lýtur að því að vilja berjast til síðasta blóðdropa við að bæta og lagfæra kjör lágtekjufólks. Henni tókst á þessum árum sem hún var formaður Eflingar að vekja þetta stóra og öfluga stéttarfélag af þyrnirósa svefni og gerði það að alvöru stéttarfélagi, um það er ekki einu sinni hægt að deila!“