Hafandi fersk í minni tvö ný hryðjuverk með sterk einkenni
sviðssetninga – eiturárásina á Skripal feðginin og „eiturárásina“ nýju í Douma –
sem báðar þjóna stríðsrekstri Vestursins í Miðausturlöndum og vígvæðingunni
gegn Rússum er rík ástæða til að rifja upp hryðjuverkið mikla 11. sept 2001 sem var upphafsatriði „stríðsins gegn
hryðjuverkum“ sem BNA og NATO lýstu yfir í kjölfarið og hefur síðan geysað og sett
Stór-Miðausturlönd á hliðina og skapað flóttamannavandann...
Í meðfylgjandi grein lýsir Elías okkar Davíðsson í 10
punktum eftirmálum atburðarins. Hann bindur sig fyrst og fremst við
réttarfarslega meðferð glæpsins (bæði refsiréttar- og þjóðréttarlega) – og sýnir
að hún hefur stórum meiri einkenni yfirhylmingar en einkenni afhjúpunar og
upplýsingar.
Fyrstu punktar Elíasar einir og sér sýna ærna annmarka: Að
stjórnvöld BNA hafi ekki ekki sótt til saka nokkurn mann fyrir glæpinn, hvorki
fangana í Guantánamo né aðra. Að stjórnvöld BNA og forusta NATO hafi ekki,
þegar þau réðust á Afganistan mánuði eftir glæpinn og hófu „stríðið gegn
hryðjuverkum“, lagt fram nein göng sem tengdu Afganistan við hryðjuverkið, og
ekki gert það síðar heldur. Að stjórnvöld BNA skuli jafnvel ekki hafa saksótt
Osama bin Laden, FBI m.a.s. viðurkennt að sig skorti ‘hard evidence connecting
Bin Laden to 9/11”.
Þessi málsmeðferð á það sameiginlegt með málsmeðferð
kringum hin nýfrömdu hryðjuverk að sönnunargögn málanna hverfa í dularfullt
myrkur og eru algert aukaatriði í orðræðunni, en þeim mun meira er
fjölmiðlafárið sem frá fyrsta degi er leikstýrt í einn farveg stríðsæsinga. Sjá grein Elíasar.